Η συγγραφέας Βασιλική Θεοδώρου απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις που της θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του παιδικού βιβλίου “Ειρήνη”.
- Ένα νέο παιδικό βιβλίο – διασκευή του έργου του Αριστοφάνη «Ειρήνη», από τις Εκδόσεις Κάκτος. Τι σας ώθησε να το γράψετε;
Ο λόγος του μεγάλου μας κωμικού Αριστοφάνη με γοήτευε από τη σχολική μου ηλικία. Με συγκινούσαν τα υψηλά νοήματα που αναδείκνυε στα έργα του. Για να δείξει τον δρόμο προς αυτά δε δίσταζε να αναφερθεί στα κακώς κείμενα τολμώντας να σατιρίσει, να θίξει ακόμη και άμεσα πολιτικά πρόσωπα και όλα αυτά σε μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα! Αργότερα ως δασκάλα διαπίστωσα πόσο σημαντικά είναι τα νοήματα αυτά να διδαχθούν από μικρή ηλικία στα παιδιά και θεωρώ ότι η σύνδεσή των νοημάτων αυτών με κωμικές ιστορίες ήταν ο καλύτερος τρόπος!
- Τι θεωρείτε ότι θα αποκομίσουν ως απόσταγμα όσοι το αποκτήσουν;
Καταρχάς θα εκτιμήσουν το αγαθό της ειρήνης, το οποίο και δυστυχώς δεν είναι πάντοτε δεδομένο. Ύστερα, ακολουθώντας το πέταγμα του κεντρικού ήρωα, Τρυγαίου, καβάλα σε ένα σκαθάρι στον Όλυμπο θα καταλάβουν ότι το κλειδί για την επίτευξη ενός στόχου είναι να ακούν την καρδιά τους και να μένουν προσηλωμένοι στον στόχο υπερπηδώντας τα εμπόδια που προκύπτουν. Επειδή, όμως, ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη θα διαπιστώσουν τη δύναμη που κρύβει η ομάδα και η συνεργασία σε σχέση με την ατομική προσπάθεια.
- Αν έπρεπε να επιλέξετε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο, ποια θα ήταν;
“Την ειρήνη αν έχεις στην καρδιά, ποτέ σου δε θα χάνεις!
Και πρόθυμα σας το υπογράφω εγώ, ο Αριστοφάνης”
- Πώς μπορούμε να κάνουμε πιο προσιτή για τα παιδιά, την αρχαία ελληνική γραμματεία;
Μου αρέσει πολύ αυτή ερώτηση. Για μένα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το παραμύθι και το θεατρικό παιχνίδι. Τα παιδιά λατρεύουν να ακούν ιστορίες και να παίζουν παιχνίδι ρόλων.
- Λείπει από την εκπαιδευτική διαδικασία η στοχευμένη χρήση του παραμυθιού ως διδακτικού εργαλείου;
Το πολύ θετικό στη χώρα μας είναι ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δίνει αρκετή ευελιξία στον εκπαιδευτικό ώστε να αξιοποιήσει το παραμύθι στην εκπαιδευτική διαδικασία επιλέγοντας ο ίδιος βιβλία και δράσεις. Ιδανικά θα ήταν όμορφο, όμως, να εφοδιάζονταν τα σχολεία μας με πολλά και σύγχρονα παραμύθια ώστε να είναι προσιτά και ελκυστικά προς τα παιδιά.
- Τα παιδιά είναι πιο “δύσκολοι” αναγνώστες από τους μεγάλους;
Θα έλεγα πως ναι καθώς το μεγάλο στοίχημα των εκπαιδευτικών είναι να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών. Τα παιδιά από τη φύση τους είναι γεμάτα ζωή, ενθουσιώδη και αγαπούν το παιχνίδι και τους γρήγορους ρυθμούς. Οπότε ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων καλείται να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών. Για να γίνει αυτό πρέπει να σκύψει στο ύψος τους, να τα αφουγκραστεί και να δει μέσα από τα μάτια τους, να ξαναγίνει παιδί και να ενθουσιαστεί με απλά πράγματα που άπτονται των ενδιαφερόντων των παιδιών. Η συνάντηση με τον ενθουσιασμό , λοιπόν , είναι το κομμάτι εκείνο που έλεγα ότι δυσκολεύει εμάς τους μεγάλους.
- Είναι το παιδικό βιβλίο, ο λογοτεχνικός χώρος που θέλετε να υπηρετείτε, ή δεν υπάρχουν τέτοια στεγανά;
Όχι μόνο. Μου αρέσει πολύ ο τομέας της αυτοβελτίωσης, της φιλοσοφίας και της πνευματικότητας. Ήδη γράφω κάτι καινούριο που συνδέεται με την άλλη ιδιότητά μου στον τομέα του νευρογλωσσικού προγραμματισμού (NLP)
- Πόσο έχει αλλάξει στην ψηφιακή εποχή μας ο ρόλος του βιβλίου;
Θεωρώ ότι το βιβλίο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Ίσα ίσα τα βιβλία προωθούνται από τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχοντας δεκατέσσερα χρόνια στην εκπαίδευση έχω διαπιστώσει ότι τα παιδιά πολύ εύκολα διαβάζουν βιβλία όταν βλέπουν εμάς, τους γονείς τους να διαβάζουμε. Τα παιδιά βλέπουν περισσότερο τι κάνουμε εμείς οι μεγάλοι και μας μιμούνται παρά ακούν τι τους συμβουλεύουμε.
- Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Τι δύσκολη ερώτηση! Σίγουρα τα εξής: Αγία γραφή, «Όπτασίαι και θαύματα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Εφραίμ του θαυματουργού», « Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη, «Ξυπνήστε τον γίγαντα μέσα σας» του Anthony Robbins και «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι» του Mitch Albom .
- Πιστεύετε στη μοίρα ή στην τύχη;
Πιστεύω στην τύχη ως το καλλιτεχνικό όνομα του Θεού όπως λέει ο αγαπημένος μου, πάτερ Λίβυος.
- Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
΄ Αυτές οι έννοιες είναι αφηρημένες και για τον καθένα μας σημαίνουν διαφορετικά πράγματα! Για να γίνω πιο σαφής κάτι που κάποιος το θεωρεί ρεαλισμό άλλος το θεωρεί πεσσιμισμό κ.ο.κ. Το μυστικό πίσω από όλα για μένα είναι η αυτογνωσία. Όταν ο άνθρωπος καταλάβει ότι μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεται αρκεί να αλλάξει τις σκέψεις του, τις πεποιθήσεις του και την εστίαση της προσοχής του, αυτά που θεωρεί ρομαντικά θα γίνουν ρεαλιστικά. Δηλαδή θα αγγίξει το όνειρό του και θα φτάσει εκεί που “δε μπορεί”! (όπως λέει και το ομότιτλο βιβλίο του Παναγιώτη Φάσσα). Έτσι, για να πάρετε μια γεύση από τον νευρογλωσσικό προγραμματισμό(NLP). Για μένα, χρειάζεται οπωσδήποτε να συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα και μάλιστα να προσπαθούμε να τα επιτύχουμε αναζητώντας συνεχώς εναλλακτικούς τρόπους όπως ο ήρωας της ιστορίας μας, ο Τρυγαίος…
