Η συγγραφέας Τζούλια Γκανάσου * απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα, με αφορμή την κυκλοφορία της νέας της νουβέλας «Γόνιμες Μέρες» από τις Εκδόσεις Γκοβόστη

1. Νέο βιβλίο με τίτλο “Γόνιμες μέρες”. Τι πραγματεύεται;

Ένας άντρας βρίσκεται αναίσθητος δίπλα σε έναν νεκρό. Χαρακτηρίζεται ως ύποπτος. Του χορηγείται φάρμακο ώστε να βγει από το κώμα και να δώσει κατάθεση. Θυμάται την τελευταία αίσθηση προτού κλείσει τα μάτια: γινωμένο πορτοκάλι, γλυκό. Θυμάται έναν άντρα αιμόφυρτο και έναν σκελετό βλοσυρό. Ξαφνικά, αποκτά πρόσβαση στην περίοδο πριν από τα πέντε του χρόνια, πριν απ’ τη μνήμη, στην αχαρτογράφητη ζώνη της ύπαρξης. Εκεί, κυριαρχεί μια γυναίκα της οποίας αναζητά τη μορφή, ένα μυστικό που του κλέβει, τελικά, τη φωνή. Την ίδια ώρα, ακούει τους δικούς του να ομολογούν όσα έπρεπε να αγνοεί.

Έρχονται μέρες όπου οι άνθρωποι αναμετρώνται με τη θύμηση, τον χρόνο, το σώμα. Μέρες όπου ο φόβος, η αγάπη, η ματαίωση, ο έρωτας συγκατοικούν τολμηρά. Μέρες όπου ξαναγράφεται η προσωπική (και όχι μόνο) ιστορία. Μέρες όπου, από τις χαραμάδες, «φυτρώνουν» νέα ξεκινήματα. Κι από τα χαλάσματα ξεπηδάει η ελπίδα. Γόνιμες μέρες.

2. Περιγράψτε μας τον κεντρικό χαρακτήρα;

Πρόκειται για έναν άντρα μέσης ηλικίας, έγγαμο με δύο ενήλικα παιδιά ο οποίος εργάζεται ως φύλακας σε αρχαιολογικό χώρο. Ματαιωμένος από τις ατυχίες και τις αποτυχίες, συνεργάζεται με μια σπείρα λαθρεμπόρων για να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα. Τη νύχτα όπου αρχίζει η αναζήτηση του «έμπορου» ο οποίος αθέτησε την υπόσχεση όντας άφαντος στο ραντεβού για την υλοποίηση της αγοραπωλησίας, ο ήρωας καταλήγει αναίσθητος δίπλα σε έναν νεκρό με ένα μαχαίρι στο χέρι. Την ίδια νύχτα, συνάντησε, μετά από χρόνια, την πρώτη γυναίκα που αγάπησε, είδε την πόλη όπως δεν την είχε ξαναντικρύσει, ανακάλυψε την «σκισμένη» πολυκατοικία και τα αλλόκοτα πλάσματα που κρύβονταν μέσα εκεί. Αυτή είναι η νύχτα όπου ξεκινάει η ιστορία του βιβλίου…

3. Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;

Θα ήθελα να αναπτερωθεί η πίστη ότι υπάρχει φως και στα μεγαλύτερα σκοτάδια, να αναζωογονηθεί η πεποίθηση ότι αναβλύζει η ελπίδα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, να αναζωπυρωθεί η λαχτάρα για ζωή!

4. Η κόλαση είναι οι άλλοι ή οι επιλογές μας;

Οι «Γόνιμες Μέρες» είναι ένα βιβλίο για το τι έχει μεγαλύτερη σημασία στην ύπαρξη, για το πώς αλληλεπιδρούν η προσωπική, η οικογενειακή, η τοπική, η διεθνής Ιστορία, για την προέλευση και την καταγωγή, για τις επιλογές που καθορίζουν τη ζωή. Συχνά, ο σύγχρονος άνθρωπος χάνει το νόημα, την αξία της καθημερινότητας, τον παράδεισο του φυσιολογικού… Αυτό εκφράζει και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου: κόλαση είναι ό,τι κουβαλάμε βαθιά μέσα μας και ροκανίζει τη ψυχή. Η συνθήκη του εγκλεισμού μες στο σώμα στην οποία βρίσκεται ο ήρωας, τον φέρνει αντιμέτωπο όχι μόνο με όσα επέλεξε, εγκατέλειψε, απώλεσε αλλά και με όσα θεωρούσε αμιγώς δεδομένα και τα οποία καλείται να διεκδικήσει εξαρχής. «Έχεις δίκιο, μητέρα.» ψελλίζει ο ήρωας «Ένας μεγάλος έρωτας φτάνει. Ένα ταξίδι σε τόπο μαγικό είναι υπεραρκετό. Μια βαριά ασθένεια ή κάκωση φτάνει (για ν’ αντιληφθούμε τι είναι σημαντικό.) Ένα βραδινό μπάνιο στη θάλασσα αρκεί, ένα σπουδαίο έδεσμα, μια φιλία, μια έξαψη και μια ανατριχίλα, μια τύχη μες στην ατυχία, ένας κορυφαίος οργασμός… Ξεκινάμε. Όχι, απ’ τη μήτρα, αλλά από όπου βρίσκεται ο καθένας μισός. Εμπρός, πάμε. Ένας μαστός είναι υπεραρκετός. Ένας πνεύμονας με ουλές δεν προδίδει. Ένα πόδι, ένα χέρι ή ένα νεφρό, ένα μάτι, ένα αφτί και ένα ρουθούνι, μια καρδιά με καινούργια βαλβίδα, ένα συκώτι ή ένα ήπαρ θολό είναι υπεραρκετό, σε βγάζει στον δρόμο. Ταπεινός ο οβολός της Ανάστασης.»

5. Πείτε μας έναν λογοτεχνικό χαρακτήρα που συμπαθείτε κι έναν που αντιπαθείτε;

Συμπαθώ αφάνταστα τον υπέροχο νάνο από τον «Νάνο» του Περ Λάγκερκβιστ και αντιπαθώ σφοδρά τον Ντόριαν Γκρέι από το «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» του Όσκαρ Ουάλντ.

6. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;

Ο συνδυασμός τους: το ταλέντο και η έμπνευση με πάρα πάρα πολύ σκληρή δουλειά.

7. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα έχουν πάντα την ανάγκη να πλάθουν μόνοι τις εικόνες τους, να κλείνουν τα μάτια και να «αφήνονται» στις «συλλογές» τους και από εκεί, να αντλούν περιουσίες, να τις συνδυάζουν με συναίσθημα, σκέψη, κραυγή και να τις κάνουν ιστορίες. Πιστεύω, ακράδαντα, πως πάντοτε οι άνθρωποι θα έχουν την ανάγκη να κλείσουν τα μάτια στην εικόνα και να διαβάσουν ιστορίες.

8. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

«Το κουαρτέτο του Χάρλεμ» του Τζέιμς Μπάλντουιν, «Το χρυσό σημειωματάριο» της Ντόρις Λέσσινγκ, την «Πτώση» του Αλμπέρ Καμύ, το «Όλοι στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι» του Όσεαν Βουόνγκ και το «Λεπτομέρειες από το τέλος του κόσμου» του Ευγένιου Αρανίτση.

9. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Τον Έρνεστ Χεμινγουέι, την Μάργκαρετ Άτγουντ, τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, τον Μ. Καραγάτση, τον Κώστα Μουρσελά, την Βιρτζίνια Γουλφ, τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ και την Ελένη Τζατζιμάκη.

10. Πιστεύετε στη μοίρα ή στη τύχη;

Η τύχη παίζει καθοριστικό ρόλο στην ύπαρξη. Μοίρα θα μπορούσε να θεωρηθεί μόνο ό,τι σχετίζεται με το κύτταρο, με το DNA, με την αυστηρή κληρονομιά του κορμιού. Όμως, συν Αθηνά και χείρα κίνει. Πάντα.

11. Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;

Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό όταν είμαστε υπερβολικά ρεαλιστές και περισσότερο ρεαλισμό όταν γινόμαστε αιθεροβάμονες.

• Η Τζούλια Γκανάσου σπούδασε Πληροφορική στο Οικονομικό Παν/μιο Αθηνών και στο Παν/μιο του Λονδίνου, Λογοτεχνία (ως υπότροφος) στο Παν/μιο της Σορβόννης και στο Παν/μιο του Εδιμβούργου και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ε.Α.Π.. Βιοπορίζεται από την Πληροφορική. Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Σε μαύρα πλήκτρα» (Μυθιστόρημα, Εκδ. Γκοβόστη 2006 και Παν/μιο του Εδιμβούργου 2007, συλλογή «Παγκοσμιουπόλεις»). «Ομφάλιος λώρος» (Μυθιστόρημα, Εκδ. Γκοβόστη 2011 – 4ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Dasein, 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών Αθήνας, 9ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών Γλασκώβης). «Ως το τέλος» (Νουβέλα, Εκδ. Γκοβόστη 2013 – υποψήφιο για το «Βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2013» του λογοτεχνικού περιοδικού «Κλεψύδρα» και για το «Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2014»). «Γονυπετείς» (Νουβέλα, Εκδ. Γκοβόστη 2017, Γ’ Έκδοση – Βραβείο Αφηγήματος «Μεσόγειος 2018» Παν/μιο του Έξιτερ και «Βραβείο Διηγήματος» Βραβεία Βιβλίου Public 2018). «Γόνιμες Μέρες» (Νουβέλα, Εκδ. Γκοβόστη 2021 – υποψήφιο για το βραβείο «Ιστορίες Εγκλεισμού 2021» του λογοτεχνικού περιοδικού “World Literature Today”).