Η Τζωρτζίνα Καρύδα, εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “Εικοσιτέσσερα” κι απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Kωνσταντίνου Μανίκα για το CulturePoint.gr
1. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά την ποιητική σας συλλογή “Εικοσιτέσσερα”;
Πρόκειται για μια βιωματική περιπλάνηση ανάμεσα στο έλλογο και το άλογο, όπου τα γράμματα και οι λέξεις συναντούν το μεγαλείο του έρωτα. Είκοσι τέσσερα γράμματα, είκοσι τέσσερα ποιήματα, μία ιστορία. Ξεκινώντας ανάποδα, από το «Ω-μέγα», τα ποιήματα διασχίζουν μια γραμμική πορεία προς την Αρχή του «Ά-λφα» καταδεικνύοντας την ανάγκη παρέκκλισης από το δέον αναζητώντας μια λάμψη στον τελευταίο σταθμό της λογικής.
2. Αρκούν τα 24 γράμματα της αλφαβήτου για να αναδείξουν το μεγαλείο του έρωτα;
Υπάρχει μια συνεχής διαμάχη ανάμεσα στο μεγαλείο του «Σ’ αγαπώ» και της ανείπωτης έντασης του έρωτα. Εξαρτάται. Το βίωμα του έρωτα είναι ξεχωριστό, δεν εξαντλείται ότ-αν αποκτά σώμα, τα γράμματα. Αναδεικνύεται όμως η ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε τον απύθμενο ψυχισμό μας με τα βασικά που έχουμε μάθει, την άλφα-βήτα.
3. Ποιήματα γραμμένα μεμιάς και χωρίς διορθώσεις. Μια προσπάθεια να αποτυπωθεί ατόφιο το συναίσθημα της στιγμής;
Η αυτόματη γραφή είναι η ανάγκη να εκφράζομαι δίχως όρια. Είναι η επανάσταση στη λογική και στην πειθαρχημένη ικανότητα να αποτυπώνω τη σκέψη μέσω της γραφής. Είναι μονόδρομος, όχι επιλογή, η απόλυτη αντίθεση στη δομή της συλλογής, στο άρρηκτο “Εικοσιτέσσερα”.
4. Είναι η ποίηση ο πιο ασφαλής τρόπος για να διεισδύσουμε στο ασυνείδητο και τις βαθύτερες επιθυμίες μας;
Ο πιο ασφαλής τρόπος είναι η σιωπή. Η ποίηση θέλει θάρρος, τόλμη. Μια μορφή πάλης ανάμεσα στο ασυνείδητο και την επιθυμία της έκφρασης, την απόλυτη συνειδητοποίηση της ανάγκης αυτής. Είναι μια εσωτερική διαδικασία ανάγνωσης της ψυχής, του νου και της βούλησης. Η αναμέτρηση με το “εγώ” είναι άραγε ασφαλής;
5. Ποιο ήταν το κίνητρο για να ασχοληθείτε με την συγγραφή;
Δεν ξέρω εάν είναι ένα συγκεκριμένο κίνητρο. Γράφω από πολύ μικρή ηλικία, με διαφορετική θεματολογία κάθε φορά. Η συγγραφή θα έλεγα πως είναι κομμάτι του εαυτού μου. Ήταν ανέκαθεν ο τρόπος για να κρατώ στη ζωή όλες τις πτυχές του εαυτού μου και ο μόνος τρόπος για να το πετύχω αυτό ήταν να τις φυλάω κοντά μου. Η ανάγκη να εκφράζομαι και να με μαθαίνω ταυτόχρονα.
6. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο, στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Η έμπνευση είναι η λάμψη που φωτίζει τις σελίδες των βιβλίων και δίνει χρώμα στο μελάνι, αλλά η μελέτη, η προσπάθεια και η επιμονή είναι τα συστατικά που δίνουν τη μορφή και το σώμα στο έργο. Το οχυρό που περικλείει την αστάθμητη τριβή με την δημιουργία.
7. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη, η απόλυτη αναβίωση των ερωτικών συναισθημάτων.
«Ο Δήμιος του έρωτα και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας» του Ίρβιν Γιάλομ, η ψυχαναλυτική αποκωδικοποίηση με εκπλήσσει συνεχώς.
«Το υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι, από τα αγαπημένα μου, η απόλυτη ταύτιση με το ύφος του συγγραφέα.
«Ο μύθος του Σίσυφου» του Αλμπέρ Καμύ, η έννοια του παραλόγου αφυπνίζει το αίσθημα της αμφισβήτησης.
«Εικοσιτέσσερα», η δημιουργία μου, σε κάθε ανάγνωση δοκιμάζω τα όρια της συγκίνησης (δεν τα έχω καταφέρει ακόμα)
8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Τον Κωνσταντίνο Καβάφη, το Γιάννη Ρίτσο, τον Μανόλη Αναγνωστάκη και την Μαρία Πολυδούρη. Ένα ταξίδι στο χρόνο, με πολλή αφήγηση, εμπειρίες, διανόηση και πνεύμα, η διαφορετική βίωση των συναισθημάτων είναι κάτι το οποίο θα ήθελα να συναισθανθώ. Στο βωμό του λόγου και της τέχνης, η απόλυτη περιπλάνηση στο χρόνο και τον πολιτισμό.
9. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο σας;
«Κυνηγώ τη λογική στη βροχή.
Πατώ τα ψεγάδια μου και γλιστρώ στην αρχοντιά τους.
Να γυρνούσες,
Θα ‘θελα.
Να γεμίσουμε τις ανάσες μα χειμώνα»
«Π-ι», Εικοσιτέσσερα
10. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;
Με το «Historia de un amor», την εκτέλεση της Γκουανταλούπε Πινέδα (Guadalupe Pineda). ΤΟ συγκεκριμένο τραγούδι φέρει μια ιστορία, ένα ύμνο στην αγάπη, που με παρασύρει.
11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Ο ρεαλισμός είναι ο απαραίτητος εξοπλισμός προς την επιβίωση. Αντλούμε δυνάμεις από την παρατήρηση, τον ορθολογισμό και τη θέαση των πραγμάτων ως είναι. Μα πόσο αντέχει τούτος ο κόσμος να ζει και να φέρεται δίχως τον ρομαντισμό; Τα όνειρα, την εξάντληση των αισθήσεων και των συναισθημάτων; Όπως και ο χρόνος, η ζωή μας είναι μια μεταβλητή που ταξιδεύει, αναζητά, αισθάνεται και εκφράζεται. Βαδίζει με τη λογική αλλά πορεύεται με τις αισθήσεις.
