Η συγγραφέας Μαρίλλη Διαμαντή απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις που του θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της “Ο Επιζών” από τις εκδόσεις Bookoo.
- Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά το νέο σας βιβλίο “Ο Επιζών”;
Ένα ιστορικό αφήγημα, ενός πραγματικού συγκλονιστικού γεγονότος, ευκολοδιάβαστο, με σύντομη περιγραφή των ιστορικών γεγονότων της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς περιττά λόγια, και με αλληλουχία με τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν τους ήρωες του βιβλίου.
- Πώς θα χαρακτηρίζατε τους κεντρικούς ήρωες. Τι πρεσβεύουν και τι προσπαθούν να πετύχουν;
Τα πέντε αδέρφια, οι ήρωες του βιβλίου, έχουν ταχθεί στον αγώνα για την απελευθέρωση χωρίς δεύτερη σκέψη. Πέντε νέα παιδιά παράτολμα, με σωματική και ψυχική δύναμη που ούτε και οι ίδιοι γνώριζαν ότι είχαν, αγωνίζονται όχι για υστεροφημία αλλά για να κερδίσουν την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, ξεπερνώντας τους φόβους τους με γενναιότητα ήθελαν να κερδίσουν την ελευθερία τους και την αξιοπρέπειά τους.
- Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία. Τελικά, η “φαντασία” της ίδιας της ζωής, ξεπερνά κάθε μυθοπλασία;
Η φαντασία εμπνέεται από την ζωή και οι μύθοι είναι πάντα βγαλμένοι μέσα από την ζωή. Πριν γράψω αυτό το βιβλίο προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα γεγονότα και να τα εμπλουτίσω με έντονες λέξεις και κινηματογραφικές εικόνες ώστε να δημιουργήσω ένα μυθιστόρημα βασισμένο στα μοναδικά αυτά γεγονότα. Η αλήθεια είναι πως η τραγικότητα και η μοναδικότητα αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα. Από σεβασμό στην ίδια την ιστορία και τους συντελεστές της περιορίστηκα στην απλή καταγραφή των γεγονότων, που ομολογουμένως ξεπερνούν κάθε φαντασία.
- Τι θεωρείτε ότι θα αποκομίσει, ως απόσταγμα, ο αναγνώστης;
Θαυμασμό για τους ανθρώπους που παλεύουν ανιδιοτελώς για τα ιδανικά τους, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία και αισιοδοξία. Όσο ασχήμια κι αν υπάρχει γύρω μας, ακόμα και στις πιο δυσοίωνες και δύσκολες καταστάσεις βρίσκει χώρο να ξεπροβάλει το καλό.
- Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με την συγγραφή;
Ο γραπτός λόγος μου ήταν πάντα προσφιλής σαν ένας πιο ασφαλής τρόπος έκφρασης. Μπορούσα πάντα να οργανώσω την σκέψη μου και τα επιχειρήματά μου, οπότε ακόμα και με προσφιλή μου πρόσωπα, το επέλεγα και το επιλέγω σαν τρόπο επικοινωνίας. Το ερέθισμα λοιπόν της ενασχόλησης πάντα υπήρχε, αυτό που χρειαζόταν για να γραφτεί το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν επιμονή και δύναμη, μια και η συγγραφή του και η ολοκλήρωσή του πλαισιώθηκε από έντονη συναισθηματική φόρτιση.
- Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο, στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Η έμπνευση είναι απολύτως απαραίτητη, θέλει πολύ δουλειά όμως για να ολοκληρωθεί η συγγραφή ενός βιβλίου. Το πιο σημαντικό μετά την έμπνευση νομίζω ότι είναι η αφοσίωση, η δέσμευση, το ξενύχτι και η υπομονή για να μην τα παρατήσεις και να ολοκληρωθεί. Δεν είναι εύκολο αλλά επειδή θέλει και «μεράκι» δεν θα του έδινα το χαρακτηρισμό της σκληρής δουλειάς, απλά της πολύ δουλειάς.
- Πώς θα ορίζατε τη λογοτενχία;
Βάλσαμο ψυχής και τροφή μυαλού. Για μένα η λογοτεχνία αποτελεί απόδραση από την καθημερινότητα, χρώμα στην ζωή, έκφραση πολλών και ποικίλων συναισθημάτων, απόλαυση, διεύρυνση της φαντασίας, εμπειρία, ένα απέραντο ασφαλές ταξίδι.
- Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Σίγουρα τον Ζορμπά του Καζαντζάκη, την Μάνα της Έλεν Καρλαιλ, τον Περίπλου του Βαλτάζαρ, του Αμιν Μααλούφ, τον Ερωτα στα χρόνια της χολέρας, του Γκαμπριελ Γκαρσία Μαρκεζ, τον αντίπαλο εραστή της Μάρως Βαμβουνάκη, απλά επειδή μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό.
- Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Εκλεκτή παρέα, πολύ συζήτηση, και κυρίως ανθρώπους που με τις επιλογές τους ή με την φαντασία τους άρπαξαν την ζωή και την έζησαν. Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Νίκο Καζαντζάκη, Κενιζέ Μουράτ, Αμίν Μααλούφ, Ελενα Φερνάντε, Ιζαμπέλ Αλιέντε, Κων/νος Καβάφης.
- Πιστεύετε στη μοίρα ή στην τύχη;
«Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».
Πολλές φορές τυχαία γεγονότα μας βοηθούν ή μας αποτρέπουν από επιλογές που θα άλλαζαν την ζωή μας. Δεν αδιαφορώ για τα σημάδια της μοίρας και προσπαθώ να μην γυρνώ την πλάτη στην τύχη μου. Αναγνωρίζω την ύπαρξή τους και την σέβομαι.
- Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Νομίζω και τα δύο, δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Ένα κυνήγι θησαυρού θα έλεγα. Δεν μπορείς να λειτουργείς μόνο με λογική και χωρίς συναίσθημα ή το αντίστροφο. Για μένα η λογική είναι ο ρεαλισμός και το συναίσθημα ο ρομαντισμός. Το συναίσθημα είναι ζωή, αγάπη, έρωτας έκφραση, η σκέψη για κάτι όμορφο. Ο ρομαντισμός δίνει νοστιμιά στη ζωή, δίνει τέχνη και πολιτισμό. Ο ρεαλισμός είναι η ζωή χωρίς περιτύλιγμα και χρώμα, η ωμή πραγματικότητα. Η ζωή έχει ασχήμια, είναι ρεαλισμός, μα όση κι αν κρύβεται στην ζωή μπορεί να ξετρυπώσεις την κρυμμένη ομορφιά της, αυτό είναι ρομαντισμός.
Βιογραφικό
Η Μαρίλλη ( Μαρία- Ελλη) Διαμαντή, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Με μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία και δίνοντας έμφαση στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον απόηχό του. Μέλος του American Historical Association και του Oral History Society. Σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο LSE, University of London (BSc) και στο Staffordshire University (MSc). Φανατική ταξιδιώτης, αγαπά την εξερεύνηση και τη μάθηση. Με δραστήριο και έντονο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό και τα κοινωνικά θέματα. Εργάστηκε για είκοσι ένα χρόνια στις Τηλεπικοινωνίες στις Διεθνείς Σχέσεις – Επενδύσεις και στις Σχέσεις με τους Θεσμικούς Επενδυτές (Investor Relations) και αργότερα ως σύμβουλος επενδυτικών συμμετοχών.
