Η Καλλιόπη Ράικου απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις που τις θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της παιδικού βιβλίου “Τα πολύχρωμα μπαλόνια”.
Τι πραγματεύεται το νέο σας παιδικό βιβλίο «Τα πολύχρωμα μπαλόνια» από τις εκδόσεις Φυλάτος, και γιατί είναι δίγλωσση η έκδοση;
Είναι μια ιστορία που περιγράφει τον αποχωρισμό του εγγονιού από τη γιαγιά. Το παιδί ζει σε άλλη χώρα και κάθε φορά που την αποχωρίζεται είναι λυπημένο. Έτσι βρίσκουν μια λύση με τη γιαγιά ώστε να απαλύνουν τα συναισθήματά τους και να καλλιεργήσουν την υπομονή τους και την ευγνωμοσύνη τους για όλα όσα μπορούν να έχουν .
Η διγλωσσία προκύπτει γιατί καλύπτει σαν θέμα και παιδιά ομογενών που διδάσκω αλλά επίσης ανοίγει γλωσσικούς ορίζοντες και εκπαιδεύει την λειτουργεία του εγκεφάλου. Επίσης , μία γλώσσα όπως τα Ελληνικά προωθείται όταν υπάρχει και μια πιο διαδεδομένη γλώσσα που τα συνοδεύει στην ίδια έκδοση.
Ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη φυλακή μας; Και πώς μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά της;
Δε θεωρώ ότι ο χρόνος είναι φυλακή. Ο κακός χρόνος είναι φυλακή. Η τάση να περιμένεις το αύριο είναι φυλακή. Είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στον χρόνο αλλά ξέρουμε πως υπάρχει σε μας. Ίσως και γι΄αυτό να πρέπει να προσέχουμε τι αφήνουμε πίσω μας. Πώς θέλουμε δηλαδή να μας θυμούνται. Αυτό είναι μια ποιοτική απόδραση.
Τι θεωρείτε ότι θα αποκομίσουν ως απόσταγμα οι αναγνώστες του βιβλίου;
Το βιβλίο δεν έχει διδακτισμό και έτσι πιστεύω πως ο καθένας μπορεί να αποκομίσει ότι του ταιριάζει ,ότι του λείπει ,ότι τον συμπληρώνει. Υπάρχουν θέματα που μπορεί να σκεφτεί κανείς όπως πόσο δεδομένοι είναι η γιαγιά και ο παππούς στις μέρες μας, πώς αισθάνονται οι παππούδες και οι γιαγιάδες που μένουν πίσω, πώς ισορροπεί κι αν ισορροπεί τελικά μια καλή επαγγελματική διαδρομή στο εξωτερικό με την νοσταλγία των ανθρώπων που μένουν πίσω. Αλλά από την άλλη πώς μπορούμε να ρυθμίζουμε τα συναισθήματά μας και να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που μας προσφέρονται σε όλες τις καταστάσεις.
Λείπει από την εκπαιδευτική διαδικασία η στόχευμενη του παραμυθιού ως διδακτικού εργαλείου;
Λείπει γενικότερα το διάβασμα. Είναι λυπηρό να βλέπεις ότι πολλά διαβάζονται αποσπασματικά. Δε συμφωνώ ότι η αξιοποίηση ενός παραμυθιού πρέπει να είναι στοχευμένη.Μου αρέσει να βρίσκουν τα παιδιά αυτό που θέλουν να πάρουν κι όχι αυτό που θέλουν άλλοι.
Αν έπρεπε να επιλέξετε την πιο χαρακτηριστική φράση του βιβλίου, ποια θα ήταν αυτή;
‘ Ο μπαμπάς και η μαμά λένε ότι σε λίγο καιρό θα έρθουμε στην Ελλάδα ξανά. Δεν ξέρω πόσο γρήγορα είναι ο λίγος καιρός»
Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα για να ασχοληθείτε τη συγγραφή;
Προτιμούσα σίγουρα να γράφω και να διαβάζω ως παιδί από το να τρέχω και να κάνω σπορ. Το να φαντάζομαι και να κάνω πράγματα μόνη μου είχε περισσότερο ενδιαφέρον από την παιδική χαρά.
Αργότερα στα σχολεία με παρότρυναν πάντα οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μου γιατί έβλεπαν μάλλον ότι μπορούσα να γράψω καλύτερα όταν δεν έγραφα τις εκθέσεις με τους καθιερωμένους τίτλους του σχολικού προγράμματος σπουδών
Τα παιδιά είναι πιο “δύσκολοι” αναγνώστες από τους μεγάλους;
Δεν έχω αυτήν την άποψη. Νομίζω ότι οι γονείς τους κάνουν δύσκολους αναγνώστες. Ένας λόγος είναι ότι οι περισσότεροι αναζητούν ένα μικρό κείμενο για να διαβάζεται γρήγορα από εκείνους όταν το παιδί το ζητάει και αργότερα ό,τι δεν μπορούν να το κουβεντιάσουν πιστεύουν ότι θα τους το αγοράσουν σε βιβλίο.
Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Πάντα θα έχει το ρόλο του το βιβλίο. Μπορεί να μην είναι σε σελίδες αλλά σε πίξελ αλλά ο καθένας μπορεί να διαλέγει τη μορφή που του ταιριάζει ανάλογα με τη γενιά του και τη σχέση που έχη με την έννοια του αντικειμένου-βιβλίου.
Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Δε θα έπαιρνα βιβλία. Θα προσπαθούσα να κάνω κάτι με τα χέρια μου όπως κηπουρική ,τέχνη με πηλό ,χρώματα και υλικά της φύσης. Θα με βοηθούσε περισσότερο .
Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Αν και νομίζω ότι κανένας μας δε θα ήταν καλή παρέα θα έλεγα τον Καβάφη, το Ροίδη, τη Λαπατά,Τσέχωφ, Τζόυς.
Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Αυτή είναι μια παντοτινή διαμάχη. Πιστεύω ότι αν αυτά τα δύο παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι θα είναι καλά. Το πρόβλημα είναι ότι τελευταία τα ποντίκια έχουν αρχίσει να κυνηγούν τις γάτες!
