Η συγγραφέας Φλώρα Τζελέπη απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις που της θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της μυθιστορήματος “Ο Δικηγόρος”.

Κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο “Ο Δικηγόρος”. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και τι ακριβώς πραγματεύεται; 

Στην ερώτησή σας αυτή θα μου επιτρέψετε ν’ αλλάξω λίγο τη σειρά και να σας απαντήσω πρώτα τι πραγματεύεται το νέο μου μυθιστόρημα με τίτλο : «Ο Δικηγόρος» και στην συνέχεια γιατί τον επέλεξα.  Το μυθιστόρημα πραγματεύεται την καταστροφική από ορισμένους ανθρώπους κατάχρηση τη εξουσίας και της αλόγιστης δύναμης του χρήματος που δυστυχώς παρακολουθούμε να παίρνει στις μέρες μας μεγάλες διαστάσεις. Και επειδή κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μίας παρόμοιας καταστροφικής συμπεριφοράς είναι ένας φτασμένος και ισχυρός δικηγόρος, επέλεξα να του δώσω αυτό τον τίτλο.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης; 

Πηγή έμπνευσης είναι δυστυχώς τα συνεχώς αυξανόμενα σε συχνότητα και βιαιότητα φαινόμενα κακοποίησης, παρενόχλησης, άσκησης λεκτικής και σωματικής βίας, βιασμού ή και φόνων με θύματα πάντα γυναίκες, νέα κορίτσια, ακόμη και παιδιά εκ μέρους μεγάλου αριθμού ανδρών, διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών στρωμάτων και μόρφωσης, «ανθρώπων της διπλανής πόρτας», «ατόμων υπεράνω πάσης υποψίας», «καλών παιδιών» και πετυχημένων και οικονομικά ισχυρών ανδρών.

Σκιαγραφείστε μας τους βασικούς χαρακτήρες. Ποια είναι τα κίνητρα και οι στόχοι τους; 

Βασικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος είναι ο Δικηγόρος. Χωρίς φυσικά αυτό να μειώνει τη σπουδαιότητα των υπολοίπων που ο καθένας απ’ την πλευρά του δίνει μεγάλη βαρύτητα στην υπόθεση. Πώς από νεαρός δικηγόρος με  φιλοδοξίες, όνειρα και στόχους, στο κυνήγι του χρήματος, της καριέρας ,της επιτυχίας και του ανώτερου όπως νόμιζε εαυτού του οδηγήθηκε δίχως όρια και ηθικές αξίες σε σκοτεινά μονοπάτια, χωρίς έξοδο  και επιστροφή. Και τελικά στην καταστροφή.

Από την άλλη η Μέλπω, η γραμματέας του, μια μεγάλη γυναίκα μεγαλωμένη αντίθετα με ηθικές αρχές και αξίες που υποφέρει βλέποντάς τον, θυμώνει, αγανακτεί, προσπαθεί να τον συνετίσει αλλά τον ανέχεται και σιωπά, γιατί του «χρωστάει» που κάποτε τη βοήθησε…

Και δυο  κορίτσια. Μια φοιτήτρια  που δουλεύει μαζί του για λίγους μήνες και δέχεται την επίθεσή του και ένα ακόμη κορίτσι, έρμαιο όμως στα χέρια του, τρόφιμο μιας δομής, με τον πατέρα του άδικα μέσα στην φυλακή για έναν φόνο που όμως δεν έκανε, μπλεγμένος στα δίχτυα μιας εγκληματικής οργάνωσης αλλά και του ίδιου του δικηγόρου.

Θα καταφέρει η γραμματέας του να τα σώσει; Να σώσει κι αυτόν;

Τι θεωρείτε ότι θα αποκομίσει, ως απόσταγμα, το κοινό;

Πολλά τα μηνύματα προς τον αναγνώστη με πρώτο ότι το χρήμα κι η εξουσία δεν είναι το παν στη ζωή. Είναι μέσον και όχι αυτοσκοπός. Υπάρχουν αξίες αθάνατες, ανεκτίμητες, η αγάπη, η καλοσύνη και η στοργή, η οικογένεια, οι αγνές ανθρώπινες σχέσεις, η προσφορά και το νοιάξιμο που δυστυχώς θυσιάσαμε ή ξεχάσαμε  στο κυνήγι του εύκολου πλουτισμού, της καριέρας με  κάθε τίμημα και των στόχων με κάθε μέσον, χάνοντας τελικά την ψυχή μας.

Το “Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” είναι ένδειξη ηθικής κατάπτωσης μιας κοινωνίας ή απλώς πραγματισμός; 

Φυσικά και είναι ένδειξη  ηθικής κατάπτωσης της κοινωνίας. Το διαπιστώνουμε δυστυχώς καθημερινά. Αγανακτούμε, διαμαρτυρόμαστε, κρίνουμε, κατακρίνουμε αλλά όμως δεν φτάνει. Καθένας μας πρέπει να δράσει…

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;

Από παιδί επιθυμούσα και ήξερα πως μια μέρα θα ασχοληθώ με την συγγραφή. Ήταν πόθος κι ανάγκη ψυχής. Θα το έκανα το ταξίδι! Έτσι, ευαισθητοποιημένη πλέον και μια γεμάτη εμπειρίες και γνώσεις ζωή,  με ερέθισμα την αλόγιστη βία και φρικτή κακοποίηση ορισμένων «ανδρών» σε βάρος των γυναικών, νέων κοριτσιών και παιδιών, γυρεύοντας απαντήσεις και ρίχνοντας φως στα σκοτάδια αυτών των ψυχών αποφάσισα γράφοντας να συμβάλλω στην ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση του αναγνώστη ενάντια σε αυτά τα φαινόμενα.

Ποιον ορισμό θα δίνατε στην έννοια της λογοτεχνίας; 

Τον ορισμό που έδωσε ο Αριστοτέλης για την τραγωδία! «…μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης…δι΄ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

‘Όπως η μουσική έχει σαν μέσο τον ήχο, η γλυπτική το μάρμαρο, τον πυλό, το ξύλο, το μπρούντζο η λογοτεχνία (η τέχνη του λόγου) έχει σαν μέσο έκφρασης της ψυχής τον πεζό ή έμμετρο λόγο.

Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Το βιβλίο με την ευρεία έννοια πιστεύω πως δεν υπονομεύεται από τίποτα και κανέναν γιατί απλά δεν υπάρχει μέλλον για τον άνθρωπο χωρίς την γραφή που μεταφέρει το βιβλίο, είτε ηλεκτρονικά είτε τυπωμένο. Και  στην ψηφιακή εποχή έχει πλέον απεριόριστες δυνατότητες να ταξιδέψει σε νέους ωκεανούς.

Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Αδύνατον να διαλέξω!

Πιστεύετε στη μοίρα ή στην τύχη; 

Μοίρα ( ή Κάρμα, ή Ειμαρμένη) ή Τύχη; Γιατί όχι Συγχρονικότητα; Νομίζω πως και τα δύο είναι σχετικά.  Εφόσον υπάρχει ελεύθερη βούληση και κρίση εμείς  έχουμε τον καθοριστικό ρόλο.

Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;

Χρειαζόμαστε και τα δυο.  Εντός φυσικά των ορίων και πάντα με μέτρο.