Η συγγραφέας Ελένη Παπαδοπούλου * της οποίας κυκλοφορεί το νέο μυθιστόρημα “Η ζωή… μια περιπέτεια!” απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα.
1. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά το νέο σας βιβλίο “Η ζωή… μια περιπέτεια”;
Ως μία συνειδητοποίηση του ότι η ζωή είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που προσπαθούμε να ορίσουμε, να περιορίσουμε, να ελέγξουμε και πως το να την αναγνωρίσουμε ως περιπέτεια σημαίνει ταυτόχρονα και να της παραδοθούμε.
2. Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;
Ένα βαθύ αίσθημα αισιοδοξίας. Μια άλλη θέα της ζωής. Περισσότερη εμπιστοσύνη στο καλό κομμάτι του εαυτού του και των άλλων.
3. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των ηρώων σας;
Η αναζήτηση, η διάθεση για συμφωνία με τα όνειρα τους και τον βαθύτερο εαυτό τους, η πεποίθηση ότι ο πόνος σμιλεύει και φέρνει στην επιφάνεια τις μεγαλύτερες αλήθειες τους γκρεμίζοντας όλα τα σαθρά και ψεύτικα θεμέλια της ζωής τους, η προσωπική και συλλογική ευθύνη τους.
4. Τελικά, η ζωή είναι μια περιπέτεια, τυχαίων συμβάντων ή μια προκαθορισμένη πορεία της μοίρας;
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο…”αν έχεις τύχη διάβαινε”, λέει ο σοφός λαός, άρα και η τύχη κομμάτι είναι της μοίρας σου…πιστεύω ότι είμαστε όλοι εδώ για κάποιο λόγο και αν είμαστε αρκετά τυχεροί ίσως καταφέρουμε φεύγοντας να ανακαλύψουμε το γιατί…
5. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο, στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Χωρίς έμπνευση δεν ξεκινάς να γράψεις, αλλά χωρίς δουλειά, αυτοπειθαρχία και συνέπεια δεν ολοκληρώνεις αυτό που ξεκίνησες να γράφεις.
6. Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;
Με όλους! Είναι όλοι κομμάτια μου…είναι σαν να ρωτάτε έναν γονιό ποιο παιδί του αγαπάει περισσότερο και ποιο αντιπαθεί…σε όλους κατοικώ και κανένας δεν μου ανήκει…είναι μια περίεργη αίσθηση αυτή.
7. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Ασκητική του Καζαντζάκη, Ποίηση του Ελύτη από τις εκδόσεις Ίκαρος, 21 Μαθήματα για τον 21ο αιώνα του Γιουβάλ Χαράρι, Ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξυπερύ και Το δώρο(1) του Στέφανου Ξενάκη.
8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Καζαντζάκη, Νικηφόρο Βρεττάκο, Χαλίλ Γκιμπράν, Μέλπω Αξιώτη, Οδυσσέα Ελύτη, Ναζίμ Χικμέτ, Έρμαν Έσσε.
9. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο σας;
“Τα θαύματα για να συμβούν, μας θέλουν συνεργούς…Αλλιώς μας προσπερνάνε”.
10. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;
Τελευταία άκουσα κάποιες μουσικές παραδοσιακές μεν, διασκευασμένες δε που με συγκλόνισαν…κυριολεκτικά! Όποτε θα έλεγα με τον “Αυγερινό” του Χρόνη Αηδονίδη σε διασκευή των Θραξ Πανκc.
11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Αποφεύγω τα διαζευκτικά “ή” γιατί έχουν την τάση να δημιουργούν ψεύτικα διλήμματα και να δημιουργούν διχαστικές θεάσεις της ζωής. Προτιμώ τις ενωτικές παύλες γιατί έχουν την τάση να συνέχουν τις όποιες αντιφάσεις ο λόγος προκαλεί και μοιάζουν πιο πολύ στη ζωή που είναι το μέγα χωνευτήρι. Και για να μην νομίζετε ότι υπεκφεύγω, πιστεύω ότι μια ισορροπημένη ζωή χρειάζεται εξίσου και τα δύο, στη σωστή αναλογία και στη σωστή στιγμή.
Ευχαριστώ πολύ για την “συνάντηση”!
Ελένη Παπαδοπούλου
- Η Ελένη Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου την άνοιξη του 1978. Έχοντας την τύχη να είναι κόρη στρατιωτικού, μεγάλωσε σε αρκετές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Σπούδασε Φιλολογία κι έκανε μεταπτυχιακό στην Παιδαγωγική της Ισότητας των Φύλων στο ΑΠΘ. Έχει παρακολουθήσει κύκλους σπουδών στο ΕΚΠΑ (Τραπεζική Διοίκηση/ Life Coaching) και στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (Διαχείριση Ανθρωπίνων Πόρων). Παράλληλα, έχει λάβει πιστοποιήσεις της Τράπεζας Της Ελλάδος, γ και δ (Analysis on Financial Instruments or Issuers και Certified Portfolio Manager). Έχει δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές, «Η συντεχνία του ονείρου», «Επιστροφή – Επτά Ανατολές και μία Δύση» και «Διάβαση Ψυχής». Στα φοιτητικά της χρόνια αρθρογραφούσε στα περιοδικά «Εξώστης» και «Fanzein». Ζει στο Κάτω Σχολάρι Θεσσαλονίκης, είναι μητέρα τριών παιδιών και ασκεί το επάγγελμα της τραπεζικού. Η γραφή και η πρόκληση του λευκού χαρτιού αποτελούσαν πάντα το μέσο μετάβασής της προς τον εαυτό και τον απέναντι.