Η συγγραφέας Έφη Αργυροπούλου απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις που τις θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της παιδικού βιβλίου, με τίτλο “Θέλω να κοιμηθούμε για πάντα αγκαλιά”. 

Κυκλοφορεί το νέο σας παραμύθι “Θέλω να κοιμόμαστε για πάντα αγκαλιά”. Ποιο θέμα θέλετε να αναδείξετε;

Το βιωματικό παραμύθι “Θέλω να κοιμόμαστε για πάντα αγκαλιά” είναι ένα γλυκό παραμύθι το οποίο πραγματεύεται τον παιδικό ύπνο. Με την ανάγνωση του παραμυθιού θέλω να αναδείξω το πόσο ωφέλιμο είναι για το παιδί αλλά και για όλη την οικογένεια να κοιμάται στο κρεβάτι του. Είναι ένα θέμα που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες τα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών και που βίωσα και η ίδια με τον μεγάλο μου γιο. Μπορεί φαινομενικά να είναι η εύκολη λύση, αλλά ουσιαστικά ταράσσει τις ισορροπίες της οικογένειας και την ψυχολογία του ίδιου του παιδιού. 

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήρωά σας, τον μικρό Ορφέα;

Τον ήρωά μου, τον Ορφέα, θα τον χαρακτήριζα ένα γλυκό παιδάκι, όπως όλα τα παιδάκια, που έχει μια πολύ όμορφη σχέση με τους γονείς του, τούς αγαπάει πολύ και δε θέλει να τους αποχωρίζεται λεπτό. Ένα έξυπνο και δυναμικό παιδί που διεκδικεί με κάθε τρόπο την προσοχή των γονιών του. Ένας από αυτούς τους τρόπους είναι η ανάγκη του να κοιμάται μαζί τους το βράδυ. Μέσα από την όμορφη ιστορία «Θέλω να κοιμόμαστε για πάντα αγκαλιά» ο Ορφέας μαθαίνει γιατί είναι ωφέλιμο να κοιμάται στο κρεβάτι του και όχι μαζί με τους γονείς του.

Το βιβλίο διαθέτει πλούσιο συνοδευτικό υλικό. Γιατί επιλέξατε να προχωρήσετε σε αυτή την κίνηση;

Το βιβλίο εκτός από την ιστορία είναι και ένας χρήσιμος οδηγός γιατί περιλαμβάνει συμβουλές από ψυχολόγο και από σύμβουλο ύπνου, τα δικά μου βιωματικά tips και ένα γλυκό νανούρισμα για να κοιμούνται τα παιδάκιαπιο γαλήνια. Όταν γεννήθηκε η ιδέα αυτού του βιβλίου, δεν ήθελα να γράψω μόνο μια ιστορία που μέσα από αυτή θα μεταφέρω το νόημα του βιβλίου. Ήθελα να δημιουργήσω έναν ολοκληρωμένο οδηγό που θα βοηθήσει τους νέους γονείς ώστε να γίνει η μετάβαση στο κρεβάτι του παιδιού τους όσο πιο ανώδυνη και ευχάριστη γίνεται.

Τα παιδιά είναι πιο δύσκολοι αναγνώστες από τους γονείς;

Τα παιδιά είναι οι πιο απαιτητικοί και αυθόρμητοι αναγνώστες του κόσμου. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν ότι η συγγραφή ενός παραμυθιού είναι εύκολη υπόθεση, αλλά στην πραγματικότητα είναι πιο δύσκολο από το να συγγράψεις ένα λογοτεχνικό βιβλίο τριακοσίων σελίδων, γιατί μέσα σε μικρό και περιεκτικό κείμενο πρέπει να συμπεριλάβεις όλη την ουσία και το νόημα του βιβλίου. Πρέπει να είσαι προσεκτικός σε κάθε λέξη ή έκφραση, γιατί απευθύνεσαι σε μικρές ψυχούλες. Επιπλέον, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τη θετική αλλά και για την αρνητική κρητική, γιατί τα παιδιά είναι οι πιο «σκληροί» και συνάμα ειλικρινείς αναγνώστες. Λειτουργούν με το συναίσθημα και αν κάτι δεν τους αρέσει, θα το πουν, δε θα το κρύψουν και δε θα το ωραιοποιήσουν, όπως θα έκανε ένας ενήλικας.

Ποιο θα είναι το επόμενο δημιουργικό σας βήμα;

Το «Θέλω να κοιμόμαστε για πάντα αγκαλιά», το δεύτερο παραμύθι μου, κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ιβίσκος πριν από λιγότερο από έναν μήνα και αυτήν την εποχή βρίσκομαι σε δημιουργικό οίστρο για την προώθησή του, τη διαφήμισή του και την προετοιμασία ενός κύκλου παρουσιάσεων. Πάντα ένας συγγραφέας έχει στο μυαλό του τα επόμενα βήματά του, αλλά προς το παρόν εστιάζω στο τώρα με όραμα πάντα το μέλλον!

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα έρθει μια μέρα που θα γράφω παιδικά βιβλία, ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου. Η συγγραφή προέκυψε περισσότερο σαν ανάγκη. Ήθελα μέσα από τα δικά μου βιώματα να βοηθήσω άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες στην ανατροφή των παιδιών τους. Γι’ αυτό άλλωστε και τα δύο παραμύθια που έχω συγγράψει είναι βιωματικά και εμπνευσμένα από τα παιδιά μου. Είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργώ 100% με το συναίσθημα, γι’ αυτόν τον λόγο γράφω όταν το νιώθω, όχι κατόπιν παραγγελίας.

Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη δημιουργία ενός βιβλίου;

Για μένα ξεκάθαρα η έμπνευση παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός βιβλίου. Έχω ένα θέμα στο μυαλό μου, μια ιδέα, η οποία στη συνέχεια αποτυπώνεται σε λέξεις στο χαρτί. Μου αρέσει ακόμα να γράφω χειρόγραφα, όχι σε υπολογιστή, να σβήνω, να γράφω, να προσθέτω, να συμπληρώνω και μέσα από το χαρτί να ζωντανεύουν οι ήρωες και οι ιστορίες μου. Συγκεκριμένα το «Θέλω να κοιμόμαστε για πάντα αγκαλιά» το είχα πάνω από τρία χρόνια στο μυαλό μου και λόγω διαφόρων συνθηκών, έλλειψης χρόνου και απαιτητικής καθημερινότητας, δε συγκεντρωνόμουν να το αποτυπώσω. Ένα πρωί λοιπόν ξύπνησα με μια έντονη διάθεση και έμπνευση και μέσα σε λίγες ώρες το είχα ολοκληρώσει! Γενικά στη ζωή μου δε λειτουργώ με αυστηρό πρόγραμμα, αλλά με έμπνευση, διάθεση και συναίσθημα!

Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Δυστυχώς λόγω της ψηφιακής εποχής το έντυπο βιβλίο δεν έχει πια την αίγλη που είχε. Το διαπιστώνω και ως μαμά, πριν έντεκα χρόνια που ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία στα παιδιά μου, σε σχέση με το σήμερα. Η ψηφιακή εποχή είναι πιο ελκυστική, εύκολη για τα παιδιά και έχει αφήσει λίγο σε δεύτερη μοίρα τα βιβλία. Όμως θεωρώ ότι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα βιβλίο που το πιάνεις, το αισθάνεσαι, αναπνέεις τη μυρωδιά των σελίδων, αισθάνεσαι την αφή του χαρτιού.Ίσως εγώ είμαι πιο ρομαντική επειδή μεγάλωσα σε μια εποχή που δεν υπήρχε στη ζωή μας η τεχνολογία τόσο έντονα. Αλλά προσπαθώ και τα παιδιά μου να τα εντρυφήσω στον μαγικό κόσμο του βιβλίου και επιδιώκω να διαβάζουμε μαζί αλλά και μόνα τους, να τα πηγαίνω βόλτες σε βιβλιοπωλεία, σε εκθέσεις και παρουσιάσεις βιβλίων. Προσπαθώ με λίγα λόγια να τους διατηρώ την επαφή με το βιβλίο και να ενθαρρύνω το ενδιαφέρον τους γι’ αυτό. Το βιβλίο έχει τη μαγική ικανότητα να αναπτύσσει τη φαντασία των παιδιών, τον διάλογο, την επικοινωνία, τη δημιουργικότητα, δεξιότητες που η τεχνολογία δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανή να αναπτύξει στον ίδιο βαθμό.

Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Μου αρέσει πολύ να μελετώ βιβλία αυτοβελτίωσης, προσωπικής ανάπτυξης και coaching. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια «δουλεύω» πολύ με τον εαυτό μου και την εξέλιξή μου σε προσωπικό, επαγγελματικό και γονεϊκό επίπεδο. Αυτό με οδήγησε πριν λίγο καιρό να σπουδάσω «LifeCoaching»ώστε να βοηθήσω και άλλους ανθρώπους να πετύχουν τους στόχους και να κατακτήσουν τα όνειρά τους.

Λατρεύω τον Tony Robbins, Robin Sharma, Louise Hay, Dr. Wayne W. Dyer, Jack Canfield, Osho, Χόρχε Μπουκάϊ και όχι μόνο… Αν έπρεπε να επιλέξω μόνο πέντε βιβλία να με συντροφεύσουν στην καραντίνα θα ήταν: «Ξυπνήστε τον γίγαντα μέσα σας – Tony Robbins», «Ο μοναχός που πούλησε τη Ferrari του – Robin Sharma», «Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης – Χόρχε Μπουκάϊ», «Η ευγενής τέχνη του να τα γράφεις όλα στα ….! – Mark Manson» και «Ο ήρωας της διπλανής πόρτας – Robin Sharma».

Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Θα διάλεγα για παρέα τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, τον Γιάννη Ξανθούλη, την Αλκυόνη Παπαδάκη, τη Ζωρζ Σαρή και την Άλκη Ζέη.

Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;

Όπως προανέφερα, είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργώ εξ’ ολοκλήρου με την εκάστοτε διάθεση και το συναίσθημα. Είμαι πολύ εκφραστική και όταν μου αρέσει ή δε μου αρέσει κάτι, δεν μπορώ να προσποιηθώ. Θεωρώ ότι χρειαζόμαστε και τα δύο στη ζωή μας για να έχουμε ισορροπία. Αν με ρωτάς βάσει προσωπικών βιωμάτων, επειδή πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κατακλυσμένη από ρομαντισμό, ο οποίος σε κάποιες φάσεις της ζωής μου όχι δεν μου έκανε καλό, αλλά για να είμαι πιο ακριβή, με δυσκόλεψε πολύ και με οδήγησε σε περίεργα μονοπάτια, νομίζω πια ότι ο ρεαλισμός μάς βοηθάει να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά, πιο αληθινά, πιο ξεκάθαρα. Και αυτός είναι ο λόγος που τον προτιμώ πια.