Η Βιβή Σινογιάννη απαντά στις 10 +1 Ερωτήσεις που της θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της τραγουδιού “Καντράν” από την Ogdoo Music.

Κυκλοφόρησε το νέο σας τραγούδι “Καντράν”. Πώς θα το χαρακτηρίζατε;

Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μια μόνο λέξη, θα το χαρακτηριζα λυτρωτικό. Οι στίχοι του περιγράφουν μια κατάσταση την οποία λίγο – πολύ την έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι μας. Περιγράφει τη στιγμή που η ηρωίδα  «αναγκάζεται» να έρθει αντιμέτωπη με το τι πραγματικά νιώθει, αφού έχει απαλλαγεί  από το τυπικό «είμαι καλά» που δείχνουμε όλοι κατά καιρούς, αγκαλιάζει μέχρι και το κλάμα της και είναι  πλέον ελεύθερη να αφεθεί στο συναίσθημα της. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το λάτρεψα από το πρώτο άκουσμα. Ένιωσα πως μίλησαν οι στίχοι της Sunny Μπαλτζή αντί για μένα, για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν έβγαινε λέξη. Η μελωδία του Γιώργου Καραδήμου δίνει την απόλυτη έμφαση στην ένταση των εικόνων που δημιουργούνται, σα να ήθελε να νιώσει ο ακροατής το ξέσπασμα της ηρωίδας. Η ενορχήστρωση του Νίκου Ξύδη ήταν σαν την τελευταία πινελιά σε έναν πίνακα ζωγραφικής, που αποτυπώνει ξεκαθαρα το συναίσθημα.

Θα υπάρξει συνέχεια στη συνεργασία με τον Γιώργο Καραδήμο και τη Sunny Μπαλτζή;

Είναι κάτι που θα ήθελα πολύ. Πέρα από σπουδαίοι καλλιτέχνες, είναι και οι δυο  σπουδαίοι και σπάνιοι σαν άνθρωποι.

Να περιμένουμε σύντομα ένα άλμπουμ ή κάποιο επόμενο single; Κι αν ναι, θα αφορά και δικές σας δημιουργίες;

Σίγουρα εν ευθέτω χρόνω θα ήθελα να υπάρξει άλμπουμ που θα εμπεριέχει και δικά μου τραγούδια στιχουργικά ή και μουσικά. Για το επόμενο βήμα οι ιδέες είναι πολλές και υπό συζήτηση και με δημιουργούς και με το δισκογραφικό μου “σπίτι”. Δηλώνω τυχερή!

Σας εκφράζει περισσότερο ένα μουσικό είδος ή είστε ανοιχτή σε διαφορετικές μουσικές επιρροές; 

Αγαπάω πολύ το “έντεχνο” . Μεγάλωσα όμως σ’ ένα σπίτι που η μουσική ήταν συνυφασμένη με την καθημερινότητα μας. Μπορεί το πρωί να ξυπνούσα με Χατζιδάκι, ενώ το βράδυ καθόμουν σε μια γωνιά και χάζευα τον παππού μου να παίζει με το μπουζούκι του τα αγαπημένα του ρεμπέτικα. Το ροκ το γνώρισα στο γυμνάσιο και ταυτίστηκα, ενώ παράλληλα χόρευα κλασσικό μπαλέτο. Ουσιαστικά δεν είχα καμία άλλη επιλογή, από το να αγαπώ τη μουσική για τη μουσική ανεξαρτήτως είδους, πλην ελαχιστων εξαιρέσεων.

Προηγείται ο στίχος ή η μελωδία, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός τραγουδιού;

Για μένα προηγείται σχεδόν πάντα ο στίχος. Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω σηκωθεί χαράματα να ψάξω ένα στυλό κι ένα χαρτί  για να σημειώσω 3 λέξεις, από ανάγκη να εκφράσω τι νιώθω εκείνο το λεπτό.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό όνειρο σας;

Να μπορώ μέχρι τα βαθιά γεράματα να εκφράζομαι μέσα από τα τραγούδια μου και να έχω με τον κόσμο επαφή. Δεν έχει σημασία με πόσο κόσμο, αρκεί αυτή η επαφη να είναι ουσιαστική και ειλικρινής. Οι στόχοι είναι πολλοί. Το όνειρο όμως είναι να μπορέσω να παραμείνω “ζωντανή” και νομίζω πως μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορώ να το πετύχω.

Είναι οι ζωντανές εμφανίσεις αυτές που καθιερώνουν έναν καλλιτέχνη στη συνείδηση του κοινού;

Σίγουρα είναι. Ένα καλό τραγούδι ή ενας καλός δίσκος μπορεί να “μείνει” στο κοινό,  δε συγκρίνεται όμως με την επικοινωνία μιας παράστασης ή μιας συναυλίας.   Σε κάθε ζωντανή εμφάνιση δημιουργείται ένας δεσμός, μια μαγεία μεταξύ των θεατών και του καλλιτέχνη. Είναι σα να αφήνεις την ψυχή σου για κάποιες ώρες στα χέρια των ανθρώπων που σε παρακολουθούν. Είναι εκείνο το δευτερόλεπτο που θα συναντηθεί το βλέμμα σου με το θεατή και θα νιώσει ό,τι νιώθεις. Αυτό το συναίσθημα που θα νιώσει μαζί σου ο θεατής  είναι που σε καθιερώνει.

Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει πλέον ο ψηφιακός κόσμος (πχ YouTube) στην προσέγγιση των ακροατών;

Καλώς ή κακώς, ζούμε στην εποχή των views και των clicks. Παίζει αρκετά σημαντικό ρόλο η οποιαδήποτε ψηφιακή πλατφόρμα για την προσέγγιση του ακροατή, όπως και τα social media που είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι και της προώθησης του κάθε καλλιτέχνη. Είναι “εργαλεία” που η εποχή μας τα καθιστά απαραίτητα. Παρόλα αυτά αναπολώ τις μέρες που ανυπομονούσα να ακούσω την επόμενη μουσική επιλογή ενός ραδιοφωνικού παραγωγού. 

Πώς σχολιάζετε το φαινόμενο των τραγουδιστικών talent shows;.

Δεν είμαι καθόλου αρνητική και σχεδόν με ενοχλεί όταν ακούω ανθρώπους να μιλούν αφοριστικά και για τα talent shows και για τους συμμετέχοντες. Ο καθένας από μας έχει το δικαίωμα να διεκδικεί το όνειρο του, με όποιο τρόπο νομίζει εκείνος. Ας μην ξεχνάμε πως έχουμε ακούσει υπέροχες ερμηνείες και φωνές σε τέτοια shows κι έχει δοθεί βήμα σε καλλιτέχνες που ξεκίνησαν μέσα από αυτά και έχουν μια αρκετά καλή πορεία έως σήμερα.

Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;

Θα επέλεγα δίσκους που για ξεχωριστούς λόγους ο καθένας με έχουν σημαδέψει. Ο πρώτος που θα έπαιρνα θα ήταν της Χαρούλας Αλεξίου με τίτλο “ Γυρίζοντας τον κόσμο”. Θα επέλεγα σίγουρα το “Αδιέξοδο” του Αλκίνοου Ιωαννιδη, και “Το Χωριό” της Μαρίζας Ρίζου. Δε θα μπορούσε να λείπει “το αληθινό μέγεθος της σκιάς μου” της Σάννυ Μπαλτζή. Ως ξένη επιλογή θα έπαιρνα το “30” της Adele που το θεωρώ αριστούργημα.

Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στην εποχή μας;

Ρεαλιστικά η εποχή μας είναι σκληρή , σχεδόν αδυσώπητη. Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο ρομαντισμό, πολύ περισσότερη αλληλεγγύη και κυρίως πολλή αγάπη. Ενδεχομένως να είναι ουτοπικό, αλλά εκεί νομίζω πως  “πάσχουμε” σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι.