/Συνέντευξη: 10+1 Ερωτήσεις στη Ρένα Κουβελιώτη

Συνέντευξη: 10+1 Ερωτήσεις στη Ρένα Κουβελιώτη

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ρένα Κουβελιώτη * απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα για το CulturePoint.gr. Μας εξηγεί την αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου της “Θα μ’ αγαπάς όταν δε θα σε θυμάμαι;” (διαβάστε τη βιβλιοκριτική μας), μας αποκαλύπτει την αγαπημένη της “λογοτεχνική παρέα” και πολλά άλλα ενδιαφέροντα.

1. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο για ένα επιτυχημένο έργο;

Ποτέ δεν είδα το βιβλίο μου σαν έργο, πόσο μάλλον ως «επιτυχημένο »…
Το βιβλίο είναι οι αλήθειες μου , οι αγωνίες και οι φόβοι μου , τα συναισθήματά μου , το «είναι» μου κωδικοποιημένο με λέξεις . Όχι δεν ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς για μένα ήταν κάτι σαν λύτρωση.
Έβαλα κάτω όλα τα κουτάκια των φόβων μου, των επώδυνων αναμνήσεων, των μηνυμάτων που ήθελα να περάσω στα παιδιά μου ,τα είδα ,τα ξαναέζησα , κάποια τα ξόρκισα και με μπούσουλα την αλφάβητο τα ακούμπησα με πολλή αγάπη στις σελίδες του βιβλίου μου .

2. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά την τελευταία σας δημιουργία;

Ένας κώδικας ηθικής για τα παιδιά μου στη σκιά ενός φόβου. Να ξέρουν ανά πάσα στιγμή ποιά είναι η μάνα τους και ποιά η στράτα που βάδισε .Το αν θα την ακολουθήσουν ή όχι είναι δική τους υπόθεση μα δικό μου χρέος είναι να προλάβω να τους τα πω όλα…  Αυτό προσπάθησα… Η ζωή είναι όχι δύσκολη αλλά περίπλοκη ,ποτέ δεν ξέρεις που θα συναντήσεις αδιέξοδα ή γκρεμούς κι αν κάτι συμβεί κι ο γονιός δεν είναι εκεί να απλώσει το χέρι; Να σου χτυπήσει την πλάτη κ να σου φωνάξει «προχώρα ,εγώ είμαι εδώ»;

Αυτό πραγματεύεται το βιβλίο μου με κεντρικό πυρήνα την δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας και την δυναμική της αγάπης .

3. Ποια ήταν η αφορμή για να γραφτεί;

Αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω σκόρπιες σκέψεις μου ήταν το πρώτο άκουσμα της καρδιάς του γιού μου μέσα μου, μια συνήθεια που συνέχισα αβίαστα και όταν γέννησα την κόρη μου. Όταν προέκυψε το πρόβλημα υγείας μου όλο αυτό απέκτησε υπόσταση χρέους «να προλάβω να τα γράψω όλα, τι πρέπει να πει μια μάνα στα παιδιά της σε μια ζωή. “Έτσι ξεκίνησα να γράφω σχεδόν καθημερινά …. Μέχρι που η Ηλέκτρα –Θεοδώρα μου έριξε την ιδέα . «Γιατί δεν τα βγάζεις φωτοτυπίες να τα άαω στην δανειστική βιβλιοθήκη να τα διαβάσουν κ άλλα παιδιά;”

4. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο σας;

Να αγαπάς καθημερινά όσο περισσότερο γίνεται…

5. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Το βιβλίο είναι για μένα το αποκούμπι του ανθρώπου … Μ’ ένα βιβλίο στο σάκο δεν είσαι πουθενά μόνος. Αγαπώ τη μυρωδιά των σελίδων, λατρεύω το ξεθώριασμα της μολυβένιας ημερομηνίας, συνεπώς καταλαβαίνεις πως είμαι παράταιρη της ψηφιακής εποχής.

Ο ρόλος του βιβλίου ωστόσο είναι ρόλος εξημέρωσης του ανθρώπου. Ας διαβάζει λοιπόν ο κόσμος κ ας είναι κ ψηφιακά εμένα αφήστε με να χαϊδεύω κιτρινισμένες σελίδες αγαπημένων βιβλίων .

6. Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;

«Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε δεν είναι τρέλα ,ούτε ουτοπία .Είναι δικαιοσύνη .»
Με δεδομένο πως αγαπώ τους ασυμβίβαστους και εκείνους που οι πολλοί χαρακτηρίζουν τρελούς ταυτίζομαι με τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες και αντιπαθώ τον μισογύνη Ιάσονα στην Μήδεια του Ευριπίδη.

7. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Φυσικά εγώ δεν έχω καταλάβει «καραντίνα» με την έννοια του ελεύθερου χρόνου γιατί εργάζομαι κανονικότατα, ωστόσο θα απαντήσω στο ερώτημα σου.

Θα ήθελα να διαβάσω το νέο μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα « Το σκισμένο τούλι »
« Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου » του Άυγουστου Κορτώ
Το δικό σου «Στην ψυχή του ηγεμόνα » για να δω αν τελικά έχουν ψυχή …
Το « αναμνήσεις ενός κοριτσιού » της Μαργαρίτας Θεοδωράκη
Και το « Η αριστερή μου πλευρά » της Δέσποινας Σωτηροπούλου τα έσοδα του οποίου διατίθενται στον σύλλογο γονέων κηδεμένων παιδιών με καρκίνο « Η Πίστη » .

8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Υπέροχη ερώτηση .Τι δεν θα έδινα για μια εκδρομή στην Κρήτη που λατρεύω, παρέα με τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Οδυσσέα Ελύτη .Θα τους πήγαινα στα Ανώγεια που αγαπώ  και κάπου εκεί θα ήθελα να έρθει και ο Νίκος Ξυλούρης με την λύρα του για να συμπληρώσει την πεμπτουσία .

9. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;

θα ξεκινούσα με το άλμπουμ του Γιαννη Χαρούλη «Χειμωνανθός »…θα συνέχιζα με «Το μέτρημα» της Μποφίλιου και θα έκλεινα με την σοπράνο και φίλη μου Αγάπη Παπαμήτσου να ερμηνεύει τον «Μικρό πρίγκιπα » του Μάριου Φραγκούλη .

10. Ζούμε την εποχή της ταχύτητας και της κυριαρχίας της εικόνας. Υπάρχει χώρος για αξίες και ιδανικά;

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς αξίες και ιδανικά…

11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;

Ρομαντισμός βέβαια … με την έννοια του κινήματος που απαιτεί το συναίσθημα πρωταγωνιστή και οδηγό της ζωής. Ενσυναίσθηση, αγάπη .Ο ρεαλισμός έχει λογική εώς ωμότητα .Η λογική στο μυαλό μου κρύβει υπολογισμούς ,κέρδος ,υστεροβουλία, πρέπει, κανόνες, συμφέρον … γι’ αυτό της γυρίζω συχνά την πλάτη. Έτσι πορεύομαι εγώ, δεν σημαίνει πως είναι και το σωστό .Αν όμως είχα την δύναμη ναι θα ήθελα ο κόσμος να μάθει να σκέφτεται με την καρδιά κι όχι με το μυαλό .Αυτή η κόντρα κρατάει χρόνια για μένα.

  • Η Ρένα Κουβελιώτη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου πέρασε και τα παιδικά της χρόνια μαζί με τους Μικρασιάτες γονείς της μητέρας της. Σπούδασε Ψυχολογία και Δημοσιογραφία, ενώ πρόσφατα έκανε το μεταπτυχιακό της στην Εγκληματολογική Ψυχολογία. Δημοσιογραφεί ενεργά από το 1993 ενώ τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια εργάζεται στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA. Έρευνές της έχουν προκαλέσει δεκάδες εισαγγελικές παρεμβάσεις, ενώ κάποιες από αυτές έχουν προβληθεί και στο εξωτερικό. Το 2013 έλαβε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 1ο βραβείο δημοσιογραφίας του Ιδρύματος Μπότση για την έρευνά της σχετικά με τη Χρυσή Αυγή. Είναι μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α., διετέλεσε καθηγήτρια Ερευνητικής Δημοσιογραφίας σε Ι.Ε.Κ., ενώ έχει διακριθεί και για ντοκιμαντέρ της. Είναι μονογονέας δύο παιδιών και εξακολουθεί να πιστεύει πως «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή»˙ γι’ αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε…