Η συγγραφέας Νάσια Παναγοπούλου * απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της “Το όσα δεν μπόρεσες να πεις” από τις εκδόσεις Φίλντισι.
1. Κυκλοφόρησε το βιβλίο σας με τίτλο “Όσα δεν μπόρεσες να πεις”. Τι πραγματεύεται;
“Το όσα δεν μπόρεσες να πεις” είναι μια αληθινή ιστορία. Είναι κομμάτι της δική μας οικογενειακής ιστορίας, όπως την βίωσε ο καθένας μας ξεχωριστά αλλά και το πως αλληλεπιδράσαμε μεταξύ μας μέσα από αυτό το δύσκολο βίωμα. Ο κάθε αναγνώστης ,ανάλογα με το τι κουβαλά στο σακίδιο της δικής του ζωής, έχει να πάρει και κάτι διαφορετικό. Θα ταυτιστεί ,θα λάβει τα δικά του μηνύματα ,θα προβληματιστεί και ενδεχομένως να αλλάξει την στάση ζωής απέναντι στα “δύσκολά του. 2/
2. Περιγράψτε μας τον κεντρικό ήρωα, τον μικρό Ιάσωνα;
Ο Ιάσωνας είναι είναι ένας σπουδαίος ταξιδευτής ,ένας εξαιρετικός καπετάνιος ,που έμαθε να επιβιώνει αντιμετωπίζοντας και προσπερνώντας όλες τις “ξέρες” της ζωής του, μέσα από την καθαρότητα της ψυχής του .Ενας μοναδικός δάσκαλος ,που μας δίδαξε μέσα από την διαφορετικότητά του τι σημαίνει να έχεις στη ζωή σου ελπίδα και αγάπη.
3. Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;
θα ήταν ένα μεγάλο δώρο για μένα αν καταφέρω μέσα από αυτό το δεύτερο βιβλίο μου, να βοηθήσω τον αναγνώστη να ανοίξει την ψυχή του ,δίχως ενοχές, τύψεις ή ντροπή και να μάθει να επικοινωνεί και να μοιράζεται τα δύσκολά του .Αυτό είναι το πρώτο που θα ήθελα. Γιατί το μοίρασμα μαλακώνει τις ψυχές ,δημιουργεί γέφυρες συναισθηματικές που οδηγούν στην ψυχή και στην καρδιά μας μαλακώνοντας τα εσωτερικά μας τραύματα. Ελπίζοντας ότι ίσως έτσι καταφέρουν έρθουν σε επαφή με τα δικά τους τραύματα, να συνειδητοποιήσουν γιατί ήρθαν στη ζωή τους ,να απαλλαγούν από τις ερινύες τους και τελικά να καταλάβουν τι τους πρόσφεραν αυτά ,προχωρώντας ένα επόμενο βήμα τη ζωή τους. Βέβαια αυτό συνήθως δεν είναι μια καθόλου εύκολη διαδικασία. Όμως κάθε είδους αλλαγή θέλει προσωπικό κόπο και προσπάθεια. Εχω δημιουργήσει μια σελίδα μέσα στο FB με τίτλο “όσα δεν μπόρεσες να πεις” ευελπιστώντας να παροτρύνω τους αναγνώστες των βιβλίων μου να μοιραστούν την εμπειρία τους. Επιθυμία μου είναι να συμπεριλάβω μέσα στις θεραπευτικές ομάδες που ήδη έχω ,ομάδες στήριξης ,γονέων/φροντιστών ΑΜΕΑ και κακοποιημένων ατόμων. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι: Η αγάπη δεν έχει να κάνει με το ιδανικό και το άρτιο. Εχει να κάνει με τα πάντα και την ανιδιοτέλεια.
4. Υπάρχει επαρκής ενημέρωση γύρω από τον αυτισμό και την αντιμετώπιση του;
Πηγαίνοντας την μνήμη μου είκοσι χρόνια πίσω ,όταν δηλαδή καλέστηκα να αντιμετωπίσω σαν γονιός τη διαφορετικότητα του γιού μου, όλα ήταν σε εμβρυακό στάδιο. Ελάχιστοι ειδικοί, ανύπαρκτες δομές, περιορισμένη γνώση. Σήμερα ,στην ιντερνετική εποχή που διανύουμε, ένα απλό γκουγκλάρισμα ,μπορεί να μας φέρει όλη την πληροφορία πάνω στο τραπέζι. Η γνώση, είναι δύναμη στα χέρια μας .Κάθε γονιός ,φροντιστής ,θεραπευτής μπορεί να ενημερωθεί για τις όποιες εξελίξεις πάνω στο θέμα του αυτισμού. Ετσι λοιπόν όσο αφορά αυτό το κομμάτι τολμώ να πω ότι είναι σε ένα καλό επίπεδο. Οσο αφορά όμως το κομμάτι των δομών ,δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Χρειάζονται ,σχολεία, καταρτισμενο προσωπικό κέντρα ημέρας και δομές για δια βίου φιλοξενία. Γιατι ο Αυτισμός δεν είναι ένα πράγμα. Ειναι ένα τεράστιο φάσμα .Συχνά ακούς χαρακτηριστικά τους ειδικούς να λένε “υπάρχουν τόσοι αυτισμοί όσοι και τα άτομα με αυτισμό”.
5. Μπορεί η λογοτεχνία, και η τέχνη γενικότερα, να αποτελέσει καταλυτικό μέσο για την υπέρβαση του πλαστού διαχωρισμού κανονικότητα – διαφορετικότητα;
Οταν είσαι ανοιχτός στο να λάβεις τα μηνύματα που απορρέουν μέσα από την ανάγνωση ενός καλού βιβλίου ή να αποκωδικοποιήσεις τους συμβολισμούς μέσα από την τέχνη γενικότερα ,θα μπορέσεις να μπεις σε μια διαδικασία συνειδητοποιήσεων. Αλήθεια ποιος ορίζει / διαχωρίζει, το κανονικό από το διαφορετικό; Ποιες νόρμες καθορίζουν το λειτουργικό από το μη λειτουργικό;
6. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Νομίζω και τα δύο. Ολα ξεκινούν από την έμπνευση. Ενα ερέθισμα που θα σε ωθήσει να ρίξεις μελάνι στη σκέψη σου και να την αποτυπώσεις. Και ύστερα έρχεται η σκληρή δουλειά, η μελέτη , η έρευνα, η ευθύνη και ο σεβασμός απέναντι σε εκείνους που επέλεξαν να σε διαβάσουν, έτσι ώστε να αποδώσεις στο μέγιστο αυτή την αρχική σου σκέψη.
7. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Το βιβλίο πέρα από ταξιδευτής είναι και ένας σοφός στα χέρια μας. Μας προσκαλεί να χωθούμε στις σελίδες του, να γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές του ,να αλληλεπιδράσουμε να συνδημιουργήσουμε μαζί τους, να προβληματιστούμε ,να θυμώσουμε ,να συγκινηθούμε, να ταυτιστούμε αλλά τελικά να αποταυτιστούμε ,κρατώντας ότι μας ταιριάζει βάση της δικής μας ιστορίας. Ετσι, ακόμη και σήμερα σ αυτή την ψηφιακή εποχή που διανύουμε, που οι αξίες καταρρέουν ,τα συναισθήματα μας αρχίζουν να μας εγκαταλείπουν, οδηγώντας μας σε μια ΄κατάσταση “frozen”, και μη αντίδρασης ,το βιβλίο έρχεται να μας ενθυμίσει ,οτι δεν είμαστε άψυχα αντικείμενα, ότι έχουμε λόγο και φωνή. Έρχεται να μας τραβήξει από τον βολικό καναπέ του “δε βαριέσαι”.
8. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
”Η σχολή των Θεών”D΄Anna Elio,
”Η αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι” Παραμαχανσα Γιογκανάντα,
“To οδοιπορικό της επιστροφής” Κρύων,
”Η Φόνισσα”, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,
”Μεσάνυχτα στη Βιβλιοθήκη” Μat Haig
9. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Μου έρχονται στο μυαλό μου πολλοί αγαπημένοι, αλλά θα επιλέξω μόλις δύο για το εκρηκτικό τους ταπεραμέντο και αντικομφορμισμό: Καζαντζάκη και Κορτώ.
10. Πιστεύετε στη μοίρα ή στη τύχη;
Η μοίρα είναι το σύνολο των πεποιθήσεων που περιορίζουν σε ένα τόσο δα δρομάκι τις ζωές μας. Αλλά ακόμη και αν είναι όλα γραμμένα ,προκαθορισμένα, είμαστε αλήθεια τόσο άβουλα όντα ,δίχως δικαίωμα επιλογών ή αλλαγών; Η προσωπική μας ευθύνη; που ειναι η προσωπική μας ευθύνη στο τι θέλουμε πραγματικά για τη ζωή μας; Η τύχη από την άλλη, είναι μια θετική δύναμη που αποδίδουμε σε αντικείμενα και ανθρώπους. Όμως αναρωτιέμαι ,τελικά ευθύνεται εκείνη για τα όμορφα που μας συμβαίνουν, ή οι σωστές επιλογές που κάναμε τη συγκεκριμένη στιγμή .Ας πιστέψουμε λοιπόν στη μοναδικότητα του εαυτού μας ,ας έρθουμε σε επαφή με το μέσα μας ,γιατί κάπου εκει στο βάθος είναι κρυμμένες όλες οι απαντήσεις και λύσεις σ αυτά που μας απασχολούν.
11. Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
Χρειαζόμαστε ρομαντισμό ,για να κρατάμε ζωντανή την ελπίδα μας ,να μπορούμε να ονειρευόμαστε ,σε κόντρα όλων των δύσκολων συνθηκών και καταστάσεων που μπορεί να έρθουν στη ζωή μας, αλλά θέλουμε και το ρεαλισμό που έρχεται για να μας γειώσει στο εδώ και τώρα. Γιατί όταν το πρόβλημα σου χτυπά την πόρτα εδώ και τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Ούτε να το θάψεις ,ούτε να το μεταθέσεις για αύριο.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά κ.Μανίκα για την επικοινωνία που είχαμε και αν μου επιτρέπετε να πω στους αναγνώστες σας ότι όλο το έσοδο μου από το βιβλίο “όσα δε μπόρεσες να πεις” απ’ο τις εκδόσεις Φίλντισι, θα διατεθούν για τους σκοπούς της Ελληνικής Εταιρείας Αυτιστικών ατόμων.
- Η Νάσια Παναγοπούλου γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 στην Αθήνα. Η επαφή της με τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου την ώθησε να ασχοληθεί από πολύ νωρίς με εναλλακτικούς τρόπους αυτογνωσίας. Αργότερα, αποφάσισε να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο και να ασχοληθεί και επαγγελματικά με αυτό που αγαπούσε. Σήμερα εργάζεται ως σύμβουλος ψυχικής υγείας, με εξειδίκευση στις διατροφικές διαταραχές. (Master pactitioner in eating disorders, Keadd & National Centre for Eating Disorders of British) είναι επίσης εναλλακτική θεραπεύτρια, (Samanic medicine, theta healing, Reiki Usui, Brohman method) γελωτοθεραπεύτρια (laughter yoga by Dr Madan Kataria). Υπήρξε εθελόντρια στην Ελληνική εταιρεία προστασίας Αυτιστικών ατόμων, όπου συμμετείχε ενεργά σε πολλές δράσεις της. Ήταν από τα βασικά διοργανωτικά μέλη των φεστιβάλ για τον αυτισμό, της Ε.Ε.Π.Α.Α. Ως γελωτοθεραπεύτρια οργανώνει αφιλοκερδώς, ομάδες θεραπείας γέλιου προσφέροντας όλα τα έσοδα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αγαπάει πολύ τη (συγ)γραφή την οποία και θεωρεί εξαιρετικό (ψυχο) θεραπευτικό εργαλείο. Έχει ήδη εκδοθεί το βιβλίο «Η ζωγραφιά της Ελπίδας» από τις εκδόσεις Σαββάλας/Κοχλίας. Αρθογραφεί σε τοπική εφημερίδα στη στήλη των «ΑΜΕΑ». Είναι εμπνεύστρια και δημιουργός της «3D fairytale method» την οποία εφαρμόζει με επιτυχία στις ομαδικές θεραπείες της στο κέντρο «ΑΙΩΝ» που διατηρεί. Ήταν από τις πρώτες Ελληνίδες μαμάδες που μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό του παιδιού της, πριν 20 χρόνια, σε μία εποχή που υπήρχε πλήρης άγνοια γύρω από το θέμα αυτό, αλλά και ελάχιστοι ειδικοί για να το διαγνώσουν.
