Η συγγραφέας Μαρία Γιαννακίδου της οποίας κυκλοφορεί το βιβλίο “Μέχρι που πιάσαμε λιμάνι”, απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα.
1. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά την τελευταία δημιουργία σας;
Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο έμπνευση, εικόνες και συναισθήματα. Στο εσωτερικό του υπάρχουν αυτοτελή κείμενα, που είναι ωστόσο τοποθετημένα χωρίς χρονική αλληλουχία. Οπότε, φαίνονται σκέψεις και προσεγγίσεις της ζωής από τα μάτια μου στα 14 κι άλλοτε απ’τα 18 μου. Πιστεύω πως αυτή η ανάμιξη διαφορετικών οπτικών, με κοινό τρόπο αποτύπωσης τους στο χαρτί, δίνει την ευκαιρία στο βιβλίο να αγγίξει την ψυχή ενός παιδιού και ενός ενήλικα ταυτόχρονα.
2. Σε 42 σελίδες, παραθέτετε τους στοχασμούς σας για τη ζωή. Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα που μένει στον αναγνώστη;
Ευελπιστώ κάτι αισιόδοξο. Είναι γραμμένες αλήθειες και βιώματα, κάθε γραπτό και μια ιστορία. Έτσι, νομίζω πως το μήνυμα του κάθε κειμένου και συνολικά του βιβλίου έγκειται στη “μετάφραση” του από τον αναγνώστη. Όλοι μας διαβάζουμε τις ίδιες ιστορίες, ο καθένας τις αντιλαμβάνεται διαφορετικά.
3. Γιατί συχνά δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να αλλάξουμε όσα μας ενοχλούν στην καθημερινότητα μας;
Γιατί δεν έχουμε αποδεχτεί ότι πραγματικά μας ενοχλούν. Κρυβόμαστε κάτω από συνήθειες και κοινωνικές απαιτήσεις και διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας κάνοντας εκπτώσεις. Όταν αντιληφθούμε τι είναι αυτό που δεν μας αρέσει στην καθημερινότητα μας, θα ήταν θετικό να το εξωτερικεύσουμε σε κάποιον κοντινό μας άνθρωπο, μα πρωτίστως θα ήταν καλό να το αλλάξουμε.
4. Τι είναι, τελικά, αυτό που δίνει νόημα στις ζωές μας;
Αδυνατώ να μιλήσω για τις ζωές μας συνολικά, δεν γνωρίζω τι κρύβει κάθε μυαλό και ψυχή. Είμαστε πολυδιάστατα όντα, τόσο μοναδικά, τόσο ξεχωριστά. Μιλώντας προσωπικά, στη ζωή μου δίνουν νόημα οι στιγμές με τους φίλους και την οικογένεια, οι υψηλοί στόχοι, τα ταξίδια, η τέχνη σε κάθε μορφή της και φυσικά ο έρωτας.
5. Ποιο ήταν το κίνητρο για να ασχοληθείτε με την συγγραφή;
Κάποιοι άνθρωποι, λάτρεις του λόγου, που είχα την τύχη να συναναστραφώ. Με ώθησαν να συνεχίσω να γράφω και να διορθώνομαι, να διαβάζω και να μην αρκούμαι μόνο στις γνώσεις των σχολικών βιβλίων. Να “χρωματίζω” τη ζωή μου με διάφορες δραστηριότητες και να καταγράφω τις εμπειρίες μου μέσα στις σελίδες. Υπήρξαν γεγονότα επίσης, μέσω των οποίων, ήθελα να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους. Από τη στιγμή που κατάλαβα τη σχέση μου με το μολύβι, κάθε συγγραφικό ταξίδι με συναρπάζει και λίγο περισσότερο.
6. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο, στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Νομίζω πρόκειται για έναν συνδυασμό των δύο στοιχείων που αναφέρετε. Η έμπνευση είναι η βάση, αν δεν υπάρχει αυτή, από μόνη της η σκληρή δουλειά δεν μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.
7. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Μα γιατί πρέπει να περιορίσω τις επιλογές μου στον όμορφο κόσμο της γραφής σε πέντε μόνο αποκυήματα; Το μόνο σίγουρο είναι πως για άλλη μια χρονιά, με καραντίνα ή όχι, οι προβληματισμοί του Καζαντζάκη γίνονταν συχνά και δικοί μου.
8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Ιδανικά, αν διάλεγα παρέα για απόδραση θα συμπεριελάμβανε διάφορα είδη καλλιτεχνών. Μπορεί να γράφω λογοτεχνικά, μα η τέχνη που με συναρπάζει εμφανίζεται μέσα από διαφορετικά σχήματα, χρώματα και μυρωδιές. Με γοητεύει η μουσική, οι πολεμικές τέχνες, ο χορός και το θέατρο.. για παράδειγμα.
9. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από βιβλίο σας;
Κάθε κεφάλαιο είναι διαφορετικό και θα ήταν δίκαιο να αναφέρω μια φράση από το καθένα. Απλώς, τελευταία έχει κολλήσει ο σελιδοδείκτης των κοντινών μου ανθρώπων στο “Σύμπαν”. Οπότε θα αναφέρω μια φράση από εκεί, η οποία εν συντομία αποτελεί για μένα τον ορισμό του “σύμπαντος” : “Γυναίκα κι άντρας, άντρας και γυναίκα. Αθάνατοι, αυθύπαρκτοι, αιώνιοι θνητοί. Ζούνε ανάμεσα μας.”
10. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;
Ξενόγλωσσα κομμάτια κυρίως, άλλοτε μπαλάντες κι άλλοτε πιο ροκ. Θα ήθελα να “χορεύουν” οι λέξεις μου μέσα στις σελίδες σε ισπανικούς, ιταλικούς και φυσικά γαλλικούς ρυθμούς. Τόσο το γεγονός οτι είναι μικρό και ευέλικτο βιβλίο για να χωράει σε κάθε τσάντα ή σάκο ταξιδίου, όσο και οι ιστορίες στο περιεχόμενο του -που κατά βάση γράφτηκαν σε ταξίδια, εντός και εκτός της Ελλάδας- εύχομαι να ωθούν τους αναγνώστες ενώ διαβάζουν ελληνικές λέξεις, να πλανώνται σε διάφορα μέρη της γης.
11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Όπου υπερισχύει ο ρομαντισμός, χάνονται ψήγματα αλήθειας. Ακολούθως, όπου ο ρεαλισμός βασιλεύει, η ρομαντική ματιά είναι αναγκαία για να επιβεβαιωθεί και η ψυχή για όσα το μυαλό γνωρίζει.
- Η Μαρία Γιαννακλιδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και έζησε 19 χρόνια. Πλέον, κατοικεί στην Κέρκυρα και σπουδάζει στο Τµήµα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερµηνείας του Ιονίου Πανεπιστηµίου. Από µικρή ηλικία της άρεσε να καταγράφει τις σκέψεις της. Στη συνέχεια, αυτό το χόµπι µεταφράστηκε σε συγγραφή βιβλίου
