Η συγγραφέας Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη *, συνομιλεί με τον Κωνσταντίνο Μανίκα για το νέο της παιδικό βιβλίο, τη μεγάλη της αγάπη, την ποίηση, και πολλά άλλα, γύρω από τη λογοτεχνία και όχι μόνο.
1.Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά το νέο σας παιδικό βιβλίο, με τίτλο “Μα τι φαντάστηκες!”;
Είναι μια χιουμοριστική, σουρεάλ ιστορία με κεντρικούς ήρωες μια τηλεόραση με δύο τεράστια αυτιά με το όνομα Αυτάκιας, ο οποίοε βλέπει, ακούει, αισθάνεται και έναν πιτσιρικά, τον Ορφέα. Είναι μια ιστορία φαντασίας αλλά παράλληλα πραγματεύεται την υπερέκθεση των παιδιών στις οθόνες και την απομάκρυνση τους από τα πραγματικά τους θέλω.
2. Τι θέλετε να αποκομίσουν όσοι το διαβάσουν, παιδιά και γονείς;
Σίγουρα θέλω να γελάσουν. Λείπει πολύ αυτό στις μέρες μας με όλα όσα συμβαίνουν και η έλλειψη γέλιου είναι ασυγχώρητη. Πόσο μάλλον σε ένα παιδί. Έχουμε χρέος απέναντι τους να τα αφήσουμε να διατηρήσουν την παιδικότητα τους, να τα αφήσουμε να γελάσουν με την ψυχή τους. Οπότε το χιούμορ είναι ένα στοιχείο που έχει παραμείνει και στα υπόλοιπα βιβλία που ακολουθούν. Ωστόσο, θέλω τα παιδιά διαβάζοντας το να σκεφτούν, να βάλουν μάλλον καλά στο μυαλό τους πόσο ξεχωριστοί άνθρωποι είναι και πως το δυναμικό τους δεν έχει όρια. Έτσι, οτιδήποτε περιορίζει αυτή τους την ιδιότητα όπως για παράδειγμα η υπερβολική έκθεση στις οθόνες, ίσως να χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί.
3. Τι ρόλο παίζει η τηλεόραση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών;
Η τηλεόραση έχει κατηγορηθεί για τα περισσότερα κακώς κείμενα σε σχέση με τα παιδιά. Βία, ανάρμοστη συμπεριφορά, πνευματική ραστώνη ακόμη και για τη ραθυμία τους. Όντως, παίζει μεγάλο ρόλο σε όλα αυτά γιατί όσο αυτή «παίζει», τα παιδιά μπαίνουν σε μια κατάσταση νιρβάνας. Δεν βλέπουν, δεν ακούν τι γίνεται τριγύρω τους, χάνουν την επαφή. Και όχι τόσο την επαφή με την πραγματικότητα αλλά την επαφή με τη φαντασία τους. Βλέπω εικόνα, καταπίνω εικόνα, τέλος. Ας μην είμαστε όμως απόλυτοι. Όλα τα παραπάνω είναι συνάρτηση πολλών πραγμάτων. Η τηλεόραση είναι μέρος αυτών, είναι ας πούμε συνεργός στο έγκλημα όχι όμως ο μοναδικός ένοχος.
4. Η ποίηση είναι η μεγάλη σας αγάπη. Ετοιμάζετε κάτι καινούριο;
Η ποίηση είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης. Μπορείς μέσω αυτής να αγγίξεις χορδές στους ανθρώπους που δεν το περίμενες. Να «πιάσεις» κάτι μέσα τους που οι ίδιοι δυσκολεύτηκαν να εκφράσουν. Με μια λέξη μόνο, ίσως και να μη χρειάζεται παραπάνω. Την αγαπώ την ποίηση αλλά θα έλεγα στον ίδιο βαθμό που αγαπώ και τον κόσμο του παιδικού βιβλίου. Γιατί το να «αγγίξεις» κάτι στην ψυχούλα ενός παιδιού, αυτό είναι πραγματικό κατόρθωμα. Να το κάνεις να γελάσει, να συγκινηθεί, να σταθεί λίγο παραπάνω σε αυτό που διάβασε. Συνήθως όταν διαβάζουμε κάτι με τον γιό μου, υπάρχει ένα κριτήριο που τοποθετεί ένα βιβλίο σε μέτριο, καλό ή αριστούργημα. Και αυτό είναι οι ερωτήσεις που θα μου κάνει ακόμη κι αν έχουν περάσει μέρες. Ερωτήσεις σχετικές με το ανάγνωσμα του. Αυτό δείχνει πως στον κόσμο του, όπως γίνεται με όλα τα παιδιά, εκεί δηλαδή που όλα παίρνουν μια διαφορετική και μεγαλειώδη διάσταση απ’ ότι στον κόσμο των ενηλίκων, το βιβλίο που διάβασε έλαβε και αυτό μια εξέχουσα θέση. Τώρα αν ετοιμάζω κάτι καινούριο. Η απάντηση είναι ναι. Ναι στην ποίηση, ναι και στο παιδικό. Σύντομα μάλιστα πρόκειται να εκδοθεί από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο το δεύτερο μου βιβλίο.
5. Ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ να ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Ξεκίνησα πριν 20 περίπου χρόνια όταν άρχισα να συνεργάζομαι με εκδοτικούς γράφοντας για αυτούς ξενόγλωσσα βιβλία που προορίζονταν για Κέντρα ξένων γλωσσών. Αρκετά δημιουργικό όμως στόχος ήταν πάντα και αυτό το κομμάτι που καταπιάστηκα τα τελευταία δύο χρόνια.
6. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από ένα έργο σας;
«Εκεί έξω έχει έναν απέραντο ουρανό και αν κοιτάξεις ψηλά εκτείνεται μέχρι το άπειρο, όπου μπορεί να φτάσει το μεγαλείο ενός ανθρώπου» Νομίζω πως αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου φράσεις γιατί αντικατοπτρίζει μια βαθιά μου πεποίθηση, αυτή με την οποία πορεύομαι.
7. Τα παιδιά είναι πιο “δύσκολοι” αναγνώστες από τους “μεγάλους;
Σαφώς! Τα παιδιά δεν σου χαρίζονται και στο λένε κιόλας. Οπότε αν θέλει κάποιος που γράφει παιδικά βιβλία, για παράδειγμα, να ακούσει μια πραγματική γνώμη για το έργο του, ας το δώσει να το διαβάσει πρώτα ένα πιτσιρίκι. Αν βέβαια είναι έτοιμος να ακούσει τα κακά μαντάτα. Και αν τα μαντάτα είναι καλά, τότε ας μην φοβάται τίποτα. Έχει κάτι καλό στα χέρια του.
8. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Έχει και θα έχει. Γιατί το βιβλίο είναι καταφύγιο, είναι ταξίδι σε κόσμους άλλους, μακριά από μια πραγματικότητα που λίγο πολύ υπάρχουν στιγμές που όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε. Ήδη υπάρχουν βιβλία σε ψηφιακή μορφή και καλά κάνουν και υπάρχουν, αυτό σημαίνει πρόοδος. Το να υπάρχουν εναλλακτικές είναι θετικό όμως ο λάτρης του παραδοσιακού βιβλίου θα πάει εκεί. Στις σελίδες, στο άρωμα τους, στην υφή τους.
9. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Θα ήθελα τον Ιβανόη του Σερ Γουόλτερ Σκοτ, τον Κάντιτ του Βολταίρου, τoν Προφήτη του Γκιμπράν, την Απόδραση από τη Σιγουριά του Ρίτσαρντ Μπαχ, τη Χαρούμενη Επιστήμη του Νίτσε και θα ήθελα να κάνω τον ένα μήνα «καραντίνα» πέντε μέρες και τα βιβλία τριάντα, μπορώ;
10. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Τερζάκη, Ροΐδη, Σικελιανό, Παπαδιαμάντη, Μυριβήλη και τόσους μα τόσους άλλους που θα ήθελα ολόκληρες σελίδες για να τους αναφέρω.
11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Περισσότερο ρομαντισμό για να αμβλύνουμε και να γλυκάνουμε τον πόνο από τις αιχμηρές γωνίες που διαρκώς σκουντουφλάμε -είναι η φύση μας άλλωστε να πέφτουμε πάνω σε αυτές- και περισσότερο ρεαλισμό για να διώχνουμε τα σύννεφα της παραίτησης που προέρχονται από τη διάψευση των ελπίδων και προσδοκιών μας και που θολώνουν την κρίση μας με αποτέλεσμα να γίνονται εμπόδιο για την ανάπτυξη και εξέλιξη μας.
Σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία, να είστε καλά!
- Η Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη είναι συγγραφέας και παράλληλα εργάζεται εδώ και 23 χρόνια ως καθηγήτρια Αγγλικών. Στο παρελθόν δούλεψε ως freelancer για εκδοτικούς γράφοντας βιβλία αγγλικών που διδάσκονται σε φροντιστήρια. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με την ποίηση. Η πρώτη της συλλογή με τίτλο: «16 of Me», εκδόθηκε το 2019 σε Νέα Υόρκη και Λισσαβόνα από το λογοτεχνικό περιοδικό Adelaide Literary Magazine ενώ μέρος αυτών συνεχίζουν να εμφανίζονται σε διάφορα ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά σε Αγγλία και Αμερική όπως το Aphelion, Mediterranean Poetry, Eskimo pie, Scars, κ.α. Ιστορίες της έχουν εκδοθεί από περιοδικά στο εξωτερικό όπως το Bright Flash Literary Review και το Twist&Twain. Το άρθρο της, The Whole World Leads a Life of Uncertainty, εκδόθηκε στην Αμερική τον Απρίλιο του 2020 από τις εφημερίδες, The Sentinel και Tri-town Tribune. Ποιήματα και άρθρα της στα ελληνικά εμφανίζονται σε λογοτεχνικά περιοδικά της πατρίδας μας. Το πρώτο της παιδικό μυθιστόρημα με τίτλο «Μα τι Φαντάστηκες!», εκδόθηκε από τις εκδόσεις Υδροπλάνο το Μάρτη του 2021.
