Η συγγραφέας Γεωργία Πετούλη – Γλάρου * απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα για το CulturePoint.gr, επ’ ευκαιρία της κυκλοφορίας του μυθιστορήματος της “Η αφαιρετική μέθοδος”.

1. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο για ένα επιτυχημένο έργο;

Και τα δύο αυτά στοιχεία παίζουν σημαντικό ρόλο στην δημιουργία ενός αξιόλογου έργου, μπορούμε να πούμε ότι είναι προαπαιτούμενα. Αν δεν έχεις την έμπνευση, όσο και σκληρά να εργαστείς, ποτέ δεν θα οδηγηθείς σε ένα καλό αποτέλεσμα. Από την άλλη, μπορεί να υπάρχει η έμπνευση αλλά να μην υπάρχει η υπομονή ώστε μια υπέροχη ιδέα να μετατραπεί σ’ ένα καλογραμμένο βιβλίο. Μου πήρε ένα μήνα να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα, αλλά χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι να το φτάσω στο επίπεδο που προσδοκούσα.

2. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Η τεχνολογία στις μέρες μας κινείται με υπερβολικά γρήγορους ρυθμούς και επηρεάζει όλους τους τομείς. Μέσω της ψηφιοποίησης έχει γίνει εύκολη η πρόσβαση σε κάθε είδους πληροφορία. Από την άλλη, η ψηφιακή εικόνα έχει «κλέψει» ένα μεγάλο μερίδιο του αναγνωστικού κοινού. Όμως το βιβλίο στην έντυπη μορφή του εξακολουθεί να έχει το δικό του φανατικό κοινό, αυτό δεν πρόκειται ν΄ αλλάξει ακόμα κι αν ο άνθρωπος κατοικήσει στο φεγγάρι. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μαγεία ενός βιβλίου: το θρόισμα του ξεφυλλίσματος, τη μυρωδιά του χαρτιού, την περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη ή την υπέροχη θέα του πάνω στο κομοδίνο. Για μένα τα βιβλία είναι έργα τέχνης, σπάνιοι πίνακες ζωγραφικής που ο καθένας μπορεί ν’ αποκτήσει και ν’ απολαύσει μέσα στο δικό του χώρο.

3. Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;

Θα επιλέξω δυο χαρακτήρες που ανήκουν στα λεγόμενα κλασσικά παγκόσμια αριστουργήματα. Ο πρώτος είναι ο Κόμης Μοντεχρήστος του Δουμά. Είναι ο ήρωας που δεν αφήνει αναπάντητη την αδικία, αυτός που βρίσκει το θάρρος, το σθένος και τη δύναμη ψυχής για ν’ αποδώσει δικαιοσύνη και να μετατρέψει την οργή σε ένα καλομελετημένο σχέδιο εκδίκησης.
Η αδικία που συμβαίνει σε βάρος του αδύναμου μου δημιουργεί έντονο θυμό. Ο θυμός που μετατρέπεται σε ηχηρή απάντηση προς κάθε μορφή εξουσίας πάντα με γοητεύει.

Στον αντίποδα, αντιπαθώ σφόδρα τον εμμονικό Ιαβέρη στου Άθλιους του Βίκτωρ Ουγκώ. Είναι ο σκοτεινός χαρακτήρας, η έκφραση του κακού που τρέφεται με εμμονές, που καταδιώκει το καλό και κυριεύεται από έντονο μίσος. Είναι εκείνος ο χαρακτήρας, που όταν βρεθεί σε θέση ισχύος καταστρέφει ότι θεωρεί «ενοχλητικό» και εξοντώνει οτιδήποτε δεν ταιριάζει στη δική του αισθητική. Πρόκειται για μια ελλειμματική ψυχική και συναισθηματική οντότητα που όταν μετουσιωθεί σε εξουσία, γίνεται αμείλικτα σφοδρή με κάθε διαφορετική θέση ή άποψη.

4. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

«Τα 100 χρόνια μοναξιάς» του Μαρκές για την φαντασία, την ποικιλία και την ευρηματικότητα, «Το λάθος» του Σαμαράκη για τον πολιτικό στοχασμό και τον παραλογισμό που διέπει την εξουσία, «Τον παίκτη» του Ντοστογιέφσκι για την αυτοκαταστροφή και την ανθρώπινη ισοπέδωση, και το «Άρωμα» του Ζύσκιντ για τη διαστροφή της συγγραφικής έμπνευσης. Τελευταία επιλογή «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» του Πασκάλ για τη ακραία και σκοτεινή πλευρά της αγάπης ή τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Μπροντέ για τον έρωτα που στοιχειώνεται από το ανεκπλήρωτο.

5. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Θα επιλέξω προσωπικότητες που δεν ανήκουν στη λογοτεχνία με την στενή έννοια του όρου ξεκινώντας από τον Πυθαγόρα τον οποίο θα τον επέλεγα στοχεύοντας σε ατελείωτες φιλοσοφικές συζητήσεις περί ζωής, ύπαρξης και σύμπαντος. Βρίσκω προκλητική συντροφιά τον Μάρκο Αυρήλιο καθώς θα αναλύαμε για ώρες το τρίπτυχο: εξουσία – στρατηγική –πολιτική και ακολουθεί η Οριάνα Φαλάτσι για το γυναικείο θράσος και τη συγγραφική τόλμη. Συνεχίζω με τον Τάσο Λειβαδίτη για την ποίηση και τον έρωτα και φυσικά, επιλέγω τον Αλέκο Σακελλάριο για το αστείρευτο χιούμορ του. Για την αλητεία, διαλέγω Μπουκόφσκι.

6. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά την τελευταία σας δημιουργία;

Η τελευταία δημιουργία μου, που τυχαίνει να είναι και η πρώτη, είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα συνωμοσίας και πλοκής. Ήταν μια εσωτερική μου ανάγκη να αποτυπώσω όλα όσα «μ’ ενοχλούν» και επεδίωξα να το κάνω με σύμμαχο τη φαντασία και τον δικό μου τρόπο γραφής. Κατά ένα περίεργο τρόπο, η φαντασία μου αποδείχτηκε σχεδόν προφητική και απόλυτα συμβατή με αυτό που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα.

7. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από τα βιβλία σας;

«Ο κόσμος μας φτιάχτηκε με αρμονία. Καθώς η οντότητα που ονομάζεται άνθρωπος βρήκε τον τρόπο να διαταράξει αυτή την αρμονία, τότε η μόνη οντότητα που ξέρει τον τρόπο να την επαναφέρει, είναι και πάλι ο άνθρωπος»

8. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;

Το πρώτο μου βιβλίο το έχω ήδη «ντύσει» στις σελίδες του με δύο ερωτικά τραγούδια, το “Melisa” του Enrico Macias και το Nights in White Satin των Moody Blues. Τη συνολική ιδέα όμως θα την έντυνα με την ορμητική φωνή της Patti Smith και τους μοναδικούς στίχους του «People have the Power” .

9. Αναγνωρίζετε γρήγορα τα λάθη σας και ποια συγχωρείται ευκολότερα στους άλλους;

Οφείλω να απαντήσω με απόλυτη ειλικρίνεια και να ομολογήσω ότι δεν αναγνωρίζω τα λάθη μου ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα, και παρά τις ασκήσεις αυτοβελτίωσης χρειάζομαι ακόμα αρκετή δουλειά. Στη δεύτερη ερώτηση μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα ότι είμαι υπερβολικά επιεικής με τα λάθη των άλλων χωρίς να τα χωρίζω σε κατηγορίες. Αντιστέκομαι μόνο στην έπαρση, στην αλαζονεία και φυσικά, στην κάθε μορφής αδικία.

10. Αν για την καριέρα σας έπρεπε να απομακρυνθείτε σημαντικό διάστημα από την οικογένεια σας, θα το κάνατε;

Νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο γιατί προϋποθέτει τη ζήτηση του βιβλίου μου πέρα από τα σύνορα της χώρας, και κάτι τέτοιο, είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί. Αν όμως προκύψει, θα το υποστηρίξω.

11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;

Πιστεύω ότι ο ρομαντισμός τείνει να εξαφανιστεί εντελώς από τη ζωή μας. Αν με ρωτούσες είκοσι χρόνια πριν, θα σου έλεγα το ακριβώς αντίθετο, όμως τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω ότι ο ρομαντισμός και η αθωότητα σιγά σιγά απομακρύνονται και δίνουν τη θέση τους σε μια πιο σκληρή και ωμή μορφή έκφρασης. Το βλέπω στις νέες γενιές, στις ταινίες, στα βιβλία, στις συζητήσεις, στα λόγια, στις πράξεις. Η ευαίσθητη πλευρά του ανθρώπου ενοχοποιήθηκε, θεωρήθηκε οπισθοδρομική και αταίριαστη με τη μεταμοντέρνα και άκρως απάνθρωπη εποχή που διανύουμε.

• Η Γεωργία Πετούλη, το γένος Γλάρου, σπούδασε στο ΑΠΘ, ζει στην Αθήνα και εργάζεται στον ιδιωτικό τοµέα ως οικονοµολόγος. Το 2015 κατέκτησε την πρώτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθληµα Bridge Γυναικών Ελλάδος και στη συνέχεια αφιερώθηκε µε πάθος στη συγγραφή. «Η Αφαιρετική Μέθοδος» είναι το πρώτο βιβλίο που έγραψε και είναι ένα κοινωνικό ερωτικό µυθιστόρηµα συνωµοσίας. Βρίσκει γοητευτικό να περιγράφει χαρακτήρες και καταστάσεις εντός και εκτός πραγµατικότητας και πιστεύει ότι η συγγραφή πρέπει να είναι ανυπάκουη, τολµηρή και απρόβλεπτη. «Όταν η φαντασία συναντάει την πραγµατικότητα, αποκτάς το δικαίωµα να ανατρέψεις τα πάντα, ακόµα και την ίδια τη φαντασία».