Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας ,συγγραφέας

Θα ήταν ουτοπικό και μάλλον αφελές να αναμένει κανείς σε μια τόσο σύντομη προεκλογική περίοδο, με την ακρίβεια, τα θεσμικά και εθνικά μας θέματα να έχουν κατακλύσει το δημόσιο διάλογο με επιχειρήματα και προτάσεις, να βρεθεί χρόνος και θέση για τον πολιτισμό και όσα ζητήματα τον αφορούν. Όμως το γεγονός ότι η παντελής έλλειψη αναφοράς σε σχετικά θέματα, παρά μόνο η εθιμοτυπική συζήτηση περί επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα, συνδυάστηκε με ελάχιστη συμμετοχή στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, και ειδικά σε αυτά της Επικρατείας, ανθρώπων που υπηρετούν τις τέχνες και τα γράμματα, κάτι καταδεικνύει για το πόσο σημαντικό κεφάλαιο για τη χώρα λογίζεται ο Πολιτισμός.

Το Υπ. Πολιτισμού, μας ενημερώνει διαρκώς για τις παρεμβάσεις του σε μνημεία, την προσπάθεια ανάδειξης αρχαιολογικών χώρων και τη δημιουργία και λειτουργία νέων εστιών πολιτιστικών εκδηλώσεων. Φυσικά και όλα αυτά αποτελούν θετική παρακαταθήκη και συνεισφέρουν στην καλύτερη αξιοποίηση των υπαρχόντων χώρων, τη βελτίωση των υποδομών και βέβαια τη δυναμική παρέμβαση για την προσθήκη και άλλων ανάλογων σημείων ανά την Ελλάδα. Αρκεί όμως μόνο αυτό;

Τι εικόνα αποκτούμε για τους σύγχρονους υπηρέτες της Τέχνης όταν δεν συμμετέχουν στα κοινά; Πώς αξιολογούν τα κόμματα τις προσωπικότητες που κοσμούν τα δημόσια δρώμενα με την καλλιτεχνική παρέμβασή τους, όταν πέρα από λιγοστές τηλεοπτικές περσόνες, σπάνια θα τους δεις σε περίοπτη πολιτική θέση, πόσο μάλλον σε κυβερνητικές θέσεις – κλειδιά;

Και ποιες είναι οι προτάσεις των κομμάτων για το μέλλον του πολιτισμού; Και δεν αναφέρομαι στη χρηματοδότηση των διαφόρων συλλόγων, πολλές μεν με αξιόλογο έργο άλλες πάλι “φαντάσματα” με στόχο το κρατικό χρήμα.

Πότε μιλήσαμε σοβαρά για την προώθηση της ελληνικής τέχνης στο εξωτερικό, τη στήριξη του βιβλίου σε επίπεδο μετάφρασης και ανοίγματος νέων αγορών, τη συντονισμένη δημιουργία κινηματογραφικών ταινιών με σύγχρονη αλλά και διαχρονική θεματολογία ή την προσέλκυση ξένων παραγωγών στον τόπο μας;

Πότε μιλήσαμε σοβαρά για την εκπόνηση συνολικών περιφερειακών σχεδίων για τη μετατροπή των διάσπαρτων πολιτιστικών και μνημειακών χώρων σε μια διαδραστική, ολιστική εμπειρία που θα τραβήξει το ενδιαφέρον νέων, ποιοτικών τουριστών ή για τον στρεβλό τρόπο που έρχονται τα παιδιά σε επαφή με τις τέχνες στην εκπαίδευση, απομακρύνοντας τους από αυτές;

Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσαν να απασχολούν το πολιτικό σύστημα, αν θέταμε ως προτεραιότητα, το μεγάλο μας εθνικό όπλο, ο Πολιτισμός, να ξεσκουριάσει και να αρχίσει να σημαδεύει τις ψυχές και τα μυαλά μας, μπολιάζοντας τα με πραγματικό Φως. Όσο ζούμε, ελπίζουμε…