Γράφει ο Γιώργος Δόλγυρας, αρθρογράφος – συγγραφέας
Όπως ήταν αναμενόμενο η νέα σειρά του Μάρκου Σεφερλή βασισμένη στην τηλεοπτική κωμική σειρά του BBC “MRS BROWN’S BOYS” προκάλεσε κύμα αντιδράσεων με το για πολλούς ακραίο χιούμορ του κωμικού ο οποίος ως οδοστρωτήρας δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο διάβα του.
Αρκετοί στράφηκαν εναντίον του και ζήτησαν όπως ήταν αναμενόμενο να σταματήσει η προβολή της σειράς ως προσβλητική για τις γυναίκες και τους ομοφυλόφιλους, μάλιστα έγινε ιδιαίτερα αναφορά και κριτική σε δύο ατάκες του δημοφιλούς ηθοποιού που υποδύεται την Ελληνίδα μάνα και αφορούσαν τον βιασμό: «Είδα στον δρόµο ένα βιαστή. Ετρεχα κι όλο έτρεχα, αλλά δεν τον έφτασα» λέει σε μία σκηνή η Χαρίκλεια (η Ελληνίδα μάνα την οποία υποδύεται ο Σεφερλής) και η δεύτερη ατάκα που κατακρίνεται επίσης ως απαράδεκτη από τον ίδιο: «Η βότκα είναι λιπαντικό για να κατεβάζουν τα βρακιά τους οι γυναίκες». Αυτές οι δύο ατάκες θεωρήθηκαν ως προώθηση της κουλτούρας του βιασμού μέσα από την σειρά και φυσικά κατακρίθηκε ο καλλιτέχνης ως ομοφοβικός όπως πάντα για τα γνωστά του σκετσάκια που παρουσιάζει τους ομοφυλόφιλους με ιδιαίτερη χαρακτηριστική κινησιολογία, να μιλούν με ιδιαιτέρως χαρακτηριστική ψηλή φωνούλα.
Εδώ κάπου γεννάται το αιώνιο ερώτημα αν η σάτιρα και η τέχνη εν γένη πρέπει να έχει όρια και ποιος θα τα ορίσει;
Να μπει ως όριο ότι δεν θίγουμε με οποιονδήποτε τρόπο: ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες (ανάπηρους, ομοφυλόφιλους, αλλοδαπούς), την πατρίδα/ θρησκεία/ οικογένεια και να μην προάγουμε την κουλτούρα του βιασμού με οποιονδήποτε τρόπο; Και πώς ακριβώς θα ορίσουμε την προσβολή; Μάλλον όλο αυτό στο τέλος θα καταλήξει να μη μπορεί κανένας καλλιτέχνης να δημιουργήσει δίνοντας ένα καλό ή ένα κακό αποτέλεσμα.
Συνεπώς η σάτιρα και η τέχνη δεν πρέπει να έχουν όρια και φραγμούς αλλά να κρίνονται από έναν και μόνο, το κοινό! Το κοινό λοιπόν οφείλει να αναγνωρίζει έναν καλλιτέχνη για το έργο του και να τον λατρεύει ή να τον οδηγεί στα τάρταρα της ανυπαρξίας του. Ο καλλιτέχνης από την μεριά του οφείλει απλά και μόνο να σκέφτεται κάποιες φορές για τον τρόπου που διαπραγματεύεται ορισμένα ευαίσθητα θέμα όπως π.χ. του βιασμού και να βάζει τα φίλτρα ο ίδιος, μόνος του.
Ο Μάρκος Σεφερλής χρησιμοποιεί το στοιχείο της παρωδίας, δηλαδή γελοιοποιεί μέχρις εσχάτων πρόσωπα και καταστάσεις, γελώντας μαζί του και με τα αστεία του δεν γελάς με αυτόν αλλά με όσα πρεσβεύει εκείνος πάνω στην σκηνή.
Βλέπεις δηλαδή τον χειρότερο εαυτό σου στον καθρέπτη σου δια μέσου του γνωστού κωμικού. Είναι όμως σε θέση να το αντιληφθούν όλοι αυτό ή πλάθουν λάθος πρότυπα μέσα από τους ρόλους που βλέπουν να υποδύεται με μαεστρία στην σκηνή; Βλέπουν άλλωστε τις παραστάσεις του και μικρά παιδιά, ευεπηρέαστα.
Σίγουρα δεν κρίνεται από έναν Σεφερλή και το σόου του η διαιώνιση του σεξισμού, της ομοφοβίας και ρατσισμού κάθε μορφής, ωστόσο όλοι μας ατομικά βάζουμε το προσωπικά μας λιθαράκι με τις επιλογές μας και είμαστε υπόλογοι γι’ αυτό. Άλλωστε και ο ίδιος ο Μάρκος Σεφερλής στο βίντεο του που ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram απάντησε στις κατηγορίες που εξαπολύθηκαν εναντίον του ότι είναι πετυχημένος και τον ζηλεύουν/φθονούν γι’ αυτό.
Η αλαζονεία δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλους, γκρεμίζει και δεν αναδεικνύει είδωλα, όπως και έγινε με το Super Mammy μετά και το 2ο επεισόδιο να μην μπορεί να ανταγωνιστεί σε τηλεθέαση το Survivor και τη Γη της Ελιάς τερματίζοντας 3ο , ξεπερνώντας το Χ- Factor (το οποίο αρχίζει μισή ώρα μετά στις 22.30), τις ελληνικές και ξένες ταινίες που προβλήθηκαν εκείνη την ώρα καθώς και και την διαχρονική αθλητική εκπομπή της ΕΡΤ: «Αθλητική Κυριακή».
Αναλυτικά τα νούμερα τηλεθέασης:
Survivor 24,8%
Γη της Ελιάς 27,3%
Super Mammy 14,1%
X Factor 11,7%
