Χάιμ Γκούρι – Τι ακόμα

Τι ακόμα μπορείς να πεις και δεν το είπες, από το ξεκίνημά σου, με τέτοια κούραση.
Οι περισσότεροι λογαριασμοί ακόμα δεν κλείσαν.
Υπάρχει κάτι που προέρχεται από την εμμονή να μην παραιτηθείς, σ’ αυτή τη συνέχεια.
Δεν θα γίνεις άλλος.
Δεν υπάρχει ευκαιρία ανακούφισης, ανάμεσα στις ανατολές και τις δύσεις.
Είσαι σαν τη θάλασσα που πάντα ανανεώνεται, όπως λένε,
που συσσωρεύει με τη γαλήνη της τη θύελλα που όπου να ’ναι έρχεται,
να δοκιμάσει σκληρά τις ακτές,
με την παράφορη μανία της, σβήνει σύνορα, από πάντα.

Όλα αρχίζουν με ομορφιά και φόβο.
Και οι αγάπες εκείνες σε σένα επιστρέφουν, κρατιούνται στο χτες σου.
Κάποιες ζητούν να διορθώσουν λάθος ασυγχώρητο.
Παρά τον χρόνο που πέρασε, θα σου ζητήσουν να επιστρέψεις και να γίνεις αυτό που δεν ήσουν.

Είσαι απίστευτη, μνήμη, που αρνείσαι να σβήσεις μέχρι να έρθει η ώρα σου,
ένα ακόμα άνοιγμα ελπίδας αντάξιάς σου, όπως εμπνέεις,
από τη βιογραφία σου.
Κάτι αξιολύπητο υπάρχει στους πολέμους σου, στο περπάτημα που σε προστάζει να προχωράς,
να απομακρυνθείς από την ησυχία που σου ήταν πάντα μισητή.

Θα συνεχίσεις να κινείσαι σαν κι άλλο, να κινείσαι σαν παραπάνω, σε δρόμο πολύ μακρύ.
Κοιτάς στον καθρέφτη, δύσκολα αναγνωρίζεις τη μορφή σου.
Ξεχνάς ακόμα κι ονόματα που συνεχίζουν να σε θυμούνται.
Σε παρηγορούν ότι δεν υπάρχει λύση, ότι είναι γνωστό φαινόμενο στην ηλικία σου.

Για την ώρα, κάπως, υπάρχεις ακόμα.
Άκουσες αυτούς που λένε ότι ο άνθρωπος ξέρει ακόμα για την γνώση του
αυτό που ξέρει ο αφρός του κύματος για τον βυθό της θάλασσας.