Nadia Tuéni – Βηρυτό

Κι ας είν’ εταίρα, λόγια ή ευσεβής
Χερσόνησος χρωμάτων, ήχων και χρυσού,
Πόλη ρόδινη κι εμπορική, που σαν στόλος αρμενίζει,
Σ’ αναζήτηση τρυφεράδας λιμανιού,
Χίλιες φορές θάνατο αντίκρισε, χίλιες αναγεννήθηκε.
Βηρυτός των εκατό παλατιών, κι αρχαία πόλη πετρωμάτων,
Σαν έρχονται ’δώ άπαντες γι’ ανέγερση αγαλμάτων,
Κείνα, σε προσκύνημα, σε ιαχές καλούν.
Οι γυναίκες της τη νύχτα μ’ άμμου μάτια φωτίζουν,
Κι οι επαίτες αρχαίες πυθίες θυμίζουν.
Στη Βηρυτό κάθε ιδέα κατοικεί μια οικία.
Στη Βηρυτό κάθε λέξη και μια αλαζονεία.
Στη Βηρυτό ελαφραίνουμε σκέψεις και καραβάνες,
Του πνεύματος πειρατές, ιέρειες ή σουλτάνες.
Κι ας είν’ γητεύτρα, ή θρήσκα,
Ή κι ας είν’ και τα δυο, ή αρμός,
Θαλασσινής θύρας ή κιγκλιδωτής λεβαντίνης,
Κι ας είν’ καταραμένη ή λατρεμένη,
Κι ας είν’ αιμοβόρα, ή καθαγιασμένη,
Κι ας είν’ αθώα ή φόνισσα,
Ως κόρη Φοινίκων, Αράβων, ή πληβεία,
Ως λεβαντίνα μες στη γοητεία,
Σαν αλλόκοτος ανθός σε μίσχο πάνω ευπαθής,
Η Βηρυτός είναι το ύστατο ιερό της Ανατολής,
Όπου πάντα μπορείς στο φως της να τυλιχτείς.

*Μετάφραση: Βίκυ Βασιλάτου

[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης, στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η Nadia Tuéni (1935-1983) θεωρείται μία απ’ τις σπουδαιότερες γαλλόφωνες ποιήτριες του Λιβάνου. Το ποίημα “Βηρυτός” περιλαμβάνεται στη συλλογή της, Liban: 20 poèmes pour un amour (Λίβανος: 20 ποιήματα για μιαν αγάπη), 1979.]