Η συγγραφέας Σόνια Σαουλίδου απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις που τις θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της μυθιστορήματος “Μη με ξεχάσεις”.
- Κυκλοφόρησε το νέο σας μυθιστόρημα “Μη με ξεχάσεις” από τις εκδόσεις Bell. Πώς θα το περιγράφατε συνοπτικά;
Το Μη Με Ξεχάσεις είναι ένα καθαρόαιμο ψυχολογικό θρίλερ που ξεκινάει μ’ ένα πολύ περίεργο δίλλημα το οποίο στην πορεία γεμίζει την πλοκή με ερωτήματα. Η ιστορία στο ξεκίνημά της πατάει έντονα στην ενδοοικογενειακή καχυποψία.
Το δεύτερο μέρος αναφέρεται σε μία άλλη ιστορία η οποία τοποθετεί στο μυαλό του αναγνώστη την πιθανή επίλυση του γρίφου του πρώτου μέρους, το τονίζω όμως το πιθανή γιατί στο είδος αυτό, πρέπει πάντα να δίνεις κατεύθυνση στον αναγνώστη και μαζί να του δίνεις και την ξεκάθαρη εκδοχή ότι μπορεί να τον αποπροσανατολίζεις. Αν αυτό το κάνει καλά ο συγγραφέας τότε ο αναγνώστης απολαμβάνει την ένταση με την οποία παίζει και ο ίδιος σε αυτό το ψυχολογικό παιχνίδι.
Και φυσικά στο τρίτο και τελευταίο μέρος αποκαλύπτονται οι προθέσεις, τα μυστικά, οι χαρακτήρες. Το βιβλίο πραγματεύεται την έλλειψη εμπιστοσύνης μέσα στο γάμο, την μητρική αγάπη, την οικογενειακή βία, τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης.
- Σκιαγραφήστε μας τους κεντρικούς ήρωες. Ποιοι είναι οι στόχοι και τα κίνητρα τους;
Η Κορνίλια είναι η γυναίκα του Εμάνουελ. Επιστρέφει στο σπίτι της μετά από αρκετό καιρό στο νοσοκομείο και έχοντας χάσει τη μνήμη της θεωρεί ότι ο Εμάνουελ κρύβει κάποιο πολύ σκοτεινό μυστικό και πως η ίδια δεν είναι η γυναίκα του.
Ο Εμάνουελ είναι ένας καλός σύζυγος -με τις μεταπτώσεις του. Είναι πιλότος και θεωρεί ότι προσφέρει τα πάντα στην κάπως προβληματική σύζυγό του.
Στο δεύτερο μέρος η εικοσάχρονη Άννα ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τη μητέρα της που έφυγε ένα πρωί από το σπίτι και δεν επέστρεψε ποτέ. Είναι άραγε η ίδια γυναίκα με αυτή που βρέθηκε μετά από κώμα στο πλευρό του Εμάνουελ; Πώς θα μπορούσε όμως κάτι τέτοιο να συμβεί και γιατί;
Ο Μάρκους συστήνεται στην Κορνίλια ως ο κρυφός εραστής που είχε πριν από το ατύχημα και η Μάρτα ως η πιστή της φίλη.
Όλοι τους έχουν στόχους και κίνητρα αλλά αυτά θα τα ανακαλύψει ο αναγνώστης στο τελευταίο μέρος.
- Τι πιστεύετε ότι θα αποκομίσει ως απόσταγμα ο αναγνώστης;
Ποτέ δεν είναι το ίδιο αυτό που μένει σε κάθε αναγνώστη. Νομίζω ότι τα συναισθήματα που αφήνει ένα βιβλίο παίρνουν τις αποχρώσεις της ψυχής του καθένα μας ξεχωριστά και μοναδικά. Άλλος θα νιώσει την ανακούφιση της δικαίωσης, άλλος τη λύτρωση της αλήθειας. Κάποιοι θα απολαύσουν το πρώτο μέρος του γρίφου περισσότερο και κάποιοι άλλοι το δεύτερο μέρος που εμβαθύνει σε ευαίσθητα σημεία. Τα συναισθήματα είναι σαν το δακτυλικό αποτύπωμα.
- Η μνήμη είναι περισσότερο μια ισχυρή προωθητική δύναμη ή μια άγκυρα που μας κρατάει στο παρελθόν;
Μπορεί να είναι και τα δύο, εξαρτάται από το πόσο δυνατός είναι ένας άνθρωπος και πόσο αποφασισμένος να ξεφύγει. Εξαρτάται όμως κι από το βάρος της μνήμης. Αν το γεγονός είναι μία τραγική απώλεια, δεν ευθύνεται ο άνθρωπος που δεν μπορεί να αποκοπεί από το παρελθόν. Εξαρτάται και από το ποιον χάνεις. Αν όμως δεν αναφερόμαστε σε κάτι φρικτό τότε τα μαθήματα που όλοι παίρνουμε στην καθημερινότητά μας καλό θα ήταν να μετατρέπονται σε δύναμη.
- Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Δεν ήταν ερέθισμα. Είναι η ανάγκη που έχω να κάνω κάτι για μένα και την ψυχή μου.
- Ποιον ορισμό θα δίνατε στην έννοια της λογοτεχνίας;
Δε νομίζω πως είναι αρκετός ένας ορισμός αλλά ούτε και πως μπορεί να είναι απόλυτος. Όπως ξεκάθαρα αναφέρει και ο όρος, είναι η τέχνη που πλάθεται με τις λέξεις αλλά υπάρχουν κι άλλα πολλά να πει κανείς. Στο έργο θα δώσει πνοή ο λογοτέχνης. Να ξεκαθαρίσουμε βέβαια ότι μιλάμε για λογοτεχνία κι όχι απλή συγγραφή μυθιστορήματος. Όχι ότι η συγγραφή δεν αποτελεί τέχνη ή τεχνική ίσως…
- Γιατί οι Έλληνες διαβάζουν λογοτεχνία λιγότερο από τον μέσο Ευρωπαίο;
Ίσως γιατί ο μέσος Ευρωπαίος έχει άλλες προτεραιότητες και άλλες ανάγκες. Λίγο η παιδεία, λίγο ιδιοσυγκρασία, λίγο ο τρόπος ζωής, όλα επηρεάζουν.
- Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Στην ψηφιακή εποχή ο άνθρωπος έχει νέες εναλλακτικές επικοινωνίας, νέες μορφές ψυχαγωγίας, νέες πηγές γνώσεων. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα παιδιά. Αν δεν είχαν το συναρπαστικό παιχνίδι με τα ρεαλιστικά γραφικά θα αναγκαζόντουσαν να ζωγραφίσουν, να διαβάσουν, να παίξουν μπάλα. Αν δεν είχαν το ίντερνετ να δούνε ντοκιμαντέρ για δεινοσαύρους θα αναζητούσαν ένα βιβλίο. Η εικόνα σίγουρα κερδίζει τη μάχη με το βιβλίο -ειδικά στις νεανικές ηλικίες. Όμως έρχεται και το βιβλίο πλέον να βρει μια θέση στην ψηφιακή εποχή κι αγοράζουμε ηλεκτρονικά βιβλία ή audio.
- Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Θα σας αναφέρω αυτά που έχουν πάρει θέση πορείας πάνω στο κομοδίνο μου. Το Μένος του Μιχαηλίδη που μόλις ξεκίνησα και μου αρέσει πάρα πολύ. Και συνεχίζω με : Η παγίδα του Μένιου Σακελλαρόπουλου, Φονικό Καρναβάλι του Μετίν Αρντιτί, Σιντάρτα του Έρμαν Έσσε και τέλος το Μην το πεις πουθενά της Κέιτ Χάμερ.
- Πιστεύετε στη μοίρα ή στην τύχη;
Πιστεύω ότι η μοίρα είναι η τύχη μας όμως την μοίρα μπορούμε κι εμείς να την επηρεάσουμε και βέβαια χρειαζόμαστε στην προσπάθεια αυτή και λίγη καλή τύχη.
- Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
Και τα δύο για να μπορούμε να ισορροπούμε. Αλίμονο αν όλα τα βλέπουμε με τα μάτια της ωμής πραγματικότητας, ζυγισμένα και ταυτοποιημένα. Και πόσο επικίνδυνο αν όλα τα βλέπουμε ως ρομαντικοί. Εγώ είμαι 70-80% ρεαλίστρια και το υπόλοιπο το χρειάζομαι για να γαληνεύω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω.
Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη και για όλη την καλή σας διάθεση να προβάλλετε πάντα τη δουλειά μου και να σας ευχηθώ με τη σειρά μου καλή επιτυχία στο δικό σας συγγραφικό παιδί που περιμένουμε ν’ αγκαλιάσουμε.
