Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ανέκαθεν θεωρούσαν τον Ιταλικό Κινηματογράφο, μαζί με τον Αγγλικό και τον Αμερικάνικο, τους καλύτερους συγκριτικά με άλλων χωρών. Αναγνωρίζοντας τη μοναδικότητα της κάθε χώρας να στέκεται με τον δικό της τρόπο απέναντι στην κινηματογραφική τέχνη παράλληλα.
Στην Ιταλική κινηματογραφική τέχνη κυριαρχεί η νοσταλγία, το όνειρο, μία ακροβασία ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη φαντασία.
Το Σινεμά ο Παράδεισος είναι ένα δείγμα Ιταλικής κινηματογραφικής τέχνης η οποία διαχρονικά συνεπαίρνει τον θεατή επειδή τον ταξιδεύει στην αγνότητα της παιδικής ηλικίας, στη φιλία και στο όνειρο.
Παράλληλα, είναι μία μελέτη απέναντι στον πουριτανισμό μίας μικρής πόλης στην Ιταλική επαρχία που φτάνει σε σημείο με την παρακολούθηση ιερέα να απαγορεύει ακόμα και την ανταλλαγή φιλιών σε μία ταινία!
Μέσα από την παιδική ηλικία του Σαλβατόρε σε ένα χωριό της Σικελίας, τη φιλία του με το μέντορά του Αλφρέντο (Φιλίπ Νουαρέ), παρατηρούμε την επιρροή του κινηματογράφου σε μία παιδική ψυχή που μαγεύεται από τη μαγεία και κίνηση των εικόνων της.
Ο Τζουζέπε Τορνατόρε είναι εξαιρετικός, ποιοτικός σκηνοθέτης και διάνθισε την ταινία με πολλές όμορφες και συγκινητικές στιγμές –
κρατάω την τελευταία, στην οποία ο Αλφρέντο βλέπει το φιλμ με όλα τα φιλιά που είχαν κοπεί από τη λογοκρισία του ιερέα.
Βεβαίως, στο μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ταινίας ανήκει και το γεγονός ότι η μουσική ανήκει στον θαλερό πλαστουργό Ennio Morricone, ο οποίος συνθέτει μία από τις πιο αξιομνημόνευτες μελωδίες στην καριέρα του.
Για του λόγου το αληθές: https://youtu.be/JlQh4PeB8PE
Σε εμπορικό επίπεδο, η ταινία θεωρήθηκε η εμπορικότερη για το 1990 μετά τον Σιρανό Ντε Μπερζεράκ, αποσπώντας ειδικό βραβείο από την κριτική επιτροπή στο φεστιβάλ των Καννών και Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Πρόκειται για ένα συγκινητικό πλέγμα αναμνήσεων, νεότητας και φθοράς, αναφοράς στην αγνότητα που εμπεριέχει η παιδική φιλία και στην εμφάνιση του Κινηματογράφου σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.
Ένα άγουρο κοινό που μαγεύεται από την πρώτη επαφή με μία τέχνη που του είναι άγνωστη, ταμπού που δεσμεύουν το ανθρώπινο μάτι από την παρακολούθηση αισθησιασμού και ερωτικής έκφρασης.
Από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει με ερμηνείες υψηλής ποιότητας (ειδικότερα από τον Φιλίπ Νουαρέ), ένα φιλμ που πλέκει τη φαντασία με την πραγματικότητα αριστοτεχνικά, την παιδικότητα με το θάνατο ως αλληλοσυμπληρωμένα και ως μέρη φυσικής εξέλιξης της ανθρώπινης ζωής.
