/Σημαία… Τέχνης!

Σημαία… Τέχνης!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Έχω κουραστεί να αναφέρομαι στην ευκολία με την οποία ανακαλύπτουμε διαφωνίες. Η “κόκκινη” ελληνική σημαία ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία να ξαναφέρει στη δημόσια συζητήση τα όρια της τέχνης. Όμως το συγκεκριμένο ζητήματα δεν έχει να κάνει πρωτίστως με το πώς καθορίζονται τα πλαίσια της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Άλλο ήταν το βασικό θέμα.

Η σημαία που δημιουργήθηκε από ρούχα κακοποιημένων γυναικών δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης στο ελληνικό Προξενείο της Νέας Υόρκης.

Ένας κρατικός φορέας με προσδιορισμένη λειτουργία δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως άτυπος εκθεσιακός χωρίς. Εάν το Προξενείο επιθυμούσε να αναδείξει με κάποια παρέμβαση του την κακοποίηση των γυναικών κάλλιστα θα μπορούσε να οργανώσει μια σχετική εκδήλωση κι όχι να προβεί σε μια ενέργεια που δεν συνάδει με τις αρχές του.

Αυτό καθαυτό το έργο τέχνης μπορεί σε κάποιους να αρέσει και σε άλλους να φαίνεται ως παραποίηση του εθνικού συμβόλου. Όμως αυτή είναι μια συζήτηση με την οποία δεν θα έπρεπε να έχει την ελάχιστη εμπλοκή το Προξενείο και καμιά άλλη κρατική αρχή. Δικαίωμα του καθενός να κρίνει όπως επιθυμεί αυτή την κατασκευή.

Σε προσωπικό επίπεδο, κατανοώ την πρόθεση του καλλιτέχνη να συνδυάσει τα αποτρόπαια εγκλήματα κατά γυναικών με την ελληνική κοινωνία.

Πιθανότατα να υπήρχαν λιγότερο προκλητικοί τρόποι για να το πράξει. Ίσως μάλιστα να το επέλεξε ακριβώς γιατί γνώριζε ότι θα ενοχλούσε μια μερίδα κόσμου κι έτσι θα ακουγόταν πολύ περισσότερο η δημιουργία του.

Η τέχνη δεν έχει όρια, στο βαθμό που δεν προσβάλλει, δεν δείχνει ασέβεια, δεν προκαλεί για την πρόκληση και μόνο, προσδοκώντας μεγαλύτερη ανσγνωρισιμότητα. Και πάρα τις καλές προθέσεις του δημιουργού, σε αυτή την περίπτωση, φαίνεται ότι η πρόκληση για την πρόκληση είναι κυρίαρχη, μέσω και ανάμειξης μιας αναρμόδιας κρατικής οντότητας.