Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Όλες τις στιγμές της ζωής σου, χωρίς να κοιτάξεις πίσω και προχώρα όσο θες και μπορείς τη ζωή, μπροστά!

Τα μελιστάλαχτά της βράδια, μα οι μέρες που θα ξημερώσουν ,να ναι το ίδιο συγκλονιστικές και αξεχαστες.

Της ζωής το πιόμα , που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά εκείνη η ζέση και η λαχτάρα της, για να ανιχνεύουμε τα πάντα μέσα της .

Τα λεπτά σου, σα να ναι τα τελευταία πάνω στη ζωή, ώστε να δεις και να αντικρύσεις το μεγαλείο της, καθώς και την ευλογία του Πανάγαθού μας, όσον αφορά τη διάρκεια μας ανάμεσα στις δημιουργίες του.

Τις γνώσεις και μη γέρνεις προς την απόγνωση.

Στο λέω εγώ, που πολλές φορές μαύρα σύννεφα ήρθαν και κατοικο εδρεύαν στις σκέψεις μου και στον εγκέφαλό μου!

Ένα πράγμα πρέπει να ξέρουμε και να τονίζουμε πάντα στους εαυτούς μας. Ο νικητής είναι μέσα μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Όι άλλοι, θα μας παρηγορήσουνε, θα πουν τη δική τους καλή κουβέντα, αλλά αν δεν τα φιλτράρουμε και δεν θέσουμε τους δικούς μας ύλους,επί των τύπων, των πόνων και σπαραγμών μας, δε θα καταφέρουμε να βγάλουμε τα καρφιά και να τα καρφώσουμε μια και καλή στο έδαφος.

Σ εκείνο το τμήμα του εδάφους, που θα βάλουμε μια ταμπέλα, ποτέ χαμένος, πάντα νικητής, μαχητής.

Δε θα νικάμε πάντα ,αλλά και οι αποτυχίες, θα χουν τη θέση στο θρόνο της ψυχής μας ανάλογο και πάντα δοτικό, ως προς την απαλλαγή εκ μέρους μας κι όχι σε χώρο δεινής τιμωρίας, αυτοτιμωριας μας και εμμονής μας σ αυτήν.

Ρούφα τις πίκρες της, σε δοσολογίες που η ίδια στης προσφέρει μεν, αλλά εσύ δώσε, να σαι το αντίδοτό τους και να καταφέρεις να σταθείς, να στεφθείς ο υπερήρωας της δικής σου ανατροφής και ποτέ εκτροφής, μίσους , προς ανέγερση δικών σου υπσστηλωμάτων ζωής.

Υπάρχουν κι αυτοί, αυτές που τρέφονται και μας απομυζούν ενέργεια, αλλά και τότε , δε θα τρέφουμε ότι μας τρώει!

Φαντάζει απόμακρο ίσως, αδύνατο, αλλά ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει με τη ζωή, τις ατασθαλλίες της και κυρίως , τις εγωκεντρικές της φορές και συμπεριφορές της.

Ρουσφετολογίες δε χρειάζονται για της ζωής τα καμώματα και τα σκέρτσα της,παρά αλήθεια και ντομπροσύνη, με δυναμικές ευθύνης και ποτέ και για τίποτα, παραμέρησής της και κυρίως αδρανοποίησης, των ίδιων των κανόνων της που τη διέπουν και την ορίζουν.

Ρούφα τη ζωή, τον ήλιο , τα φεγγάρια της , τα χαμόγελά της και τους πόνους της , με μέτρα και με σταθμά , σίγουρα και βέβαια, προς ενδυνάμωσή μας κι επιμονή μας για ανδρεία και θάρρος, τόλμη και έντιμο θράσος απέναντί της!