Γράφει η Βαρβάρα Ηλιοπούλου, Πολιτισμολόγος – Κοιν. Επιστήμονας
Μετά τη σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων κατά της πανδημίας του κορωναιού, χρειάζεται αρκετός χρόνος για να ξαναβρούμε τους προηγούμενους ρυθμούς, τις παλιές μας συνήθειες, να προσαρμοστούμε και να συνηθίσουμε στη νέα πραγματικότητα. Ο χρόνος είναι πάντα ο σύμμαχος της προσαρμογής. Είναι πλέον φανερό ότι ξεκινάει μία νέα πραγματικότητα, γίνεται σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων και πραγματοποιείται ανάκτηση κάποιων μορφών ελευθερίας.
Το παρελθόν μας δείχνει ότι ξεκινήσαμε με λοκντάουν τριών εβδομάδων και μετά από έξι μήνες αναμένουμε με ανυπομονησία να κατακτήσουμε και πάλι κάποιες αυτονόητες ελευθερίες όπως ελευθερία κινήσεων, εργασίας, εκπαίδευσης, εκγύμνασης, διασκέδασης, αναψυχής, χαλάρωσης και τόσα άλλα. Όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα οι κινήσεις ήταν περιορισμένες και συνοδεύονταν από συναισθήματα ανασφάλειας, αβεβαιότητας, ανίας, φόβου, εκνευρισμού, άγχους και μοναξιάς.
Η κούραση μεγάλη, τόσο ψυχική όσο και σωματική, η οποία με τη σειρά της εξάντλησε και την αναγκαία υπομονή.
Όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους έχουν την ανάγκη της χαλάρωσης, της διασκέδασης και των ταξιδιωτικών απολαύσεων. Όσο περισσότερο σε διακατέχει η στέρηση για κάποιες απολαύσεις, τόσο περισσότερο θα αναζητάς διακαώς πηγές για εκτόνωση των συναισθημάτων αρνητικής φόρτισης που έχεις βιώσει.
Φυσικά οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου εξαρτώνται από την ηλικία, το πλαίσιο περιβάλλοντος, τα δεδομένα ζωής προ κορωναιού, αλλά και σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί, καθώς έχει πλέον αναδιαπραγματευτεί ή και αναθεωρήσει κάποιες στάσεις ζωής.
Εδώ μπορεί να παρατηρηθεί διττή δράση για την ανάγκη πραγματοποίησης των επιθυμιών μας. Από τη μία η ακόρεστη διάθεση να ζήσουμε έντονα με ξέφρενους ρυθμούς και από την άλλη να αποκτήσουμε αρνητικά συναισθήματα άγχους, σύγχυσης και φόβου σαν να μην γνωρίζουμε πώς να δράσουμε και τι να κάνουμε. Αν και τόσο καιρό περιμέναμε να μας δοθεί πάλι η ελευθερία κινήσεων και δράσεων, παρόλα αυτά δεν είμαστε σε θέση να μπορούμε να ανταποκριθούμε στις επιθυμίες μας. Κοινώς, τώρα που δειλά δειλά μας επιστρέφεται η ελευθερία μας, εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα από τη μία να τη διαχειριστούμε και από την άλλη να την αξιοποιήσουμε, ακόμη και να τη σπαταλήσουμε.
Είναι λογικό ότι η σκέψη «ήρθε η ώρα να κάνω πολλά πράγματα πάλι μαζί και σε ελάχιστο χρόνο» δημιουργεί άγχος.
Άλλωστε ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση η διαχείριση του χρόνου σε όλα τα επίπεδα. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «πρέπει» να κάνω αυτό για να προλάβω.. από μόνο του δημιουργεί την ιδέα της πίεσης και του άγχους. Παρόλα αυτά είναι εύλογη η σύγχυση όπως και τα συναισθήματα που μας δημιουργούν αποπροσανατολισμό και μας φέρνουν εκτός τόπου και χρόνου. Προσπαθούμε να βρούμε τους ρυθμούς μας σε μια καθημερινότητα που θυμίζει την παλιά μας ζωή, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι έτσι, γιατί όλα αυτά μας έχουν αλλάξει.
Ας ελπίσουμε ότι η αλλαγή θα είναι προς το καλύτερο τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Κάτι κερδίσαμε, κάτι μάθαμε, κάτι αναστοχαστήκαμε και στο τέλος υπήρξε όφελος και σε ψυχικό επίπεδο. Κι όπως αναφέρθηκε και παραπάνω για να επανέλθουμε στη νέα κανονικότητα χρειάζεται ο χρόνος που θα αποτελέσει τόσο το σύμμαχο όσο και το συνοδοιπόρο στην καθημερινότητα
