Γράφει ο Υποβολέας
Ένας πόλεμος είναι πολύ σκληρό γεγονός για να υποκύπτει στα κελεύσματα του πολιτισμού. Δυστυχώς όλα υπόκεινται στη στρατηγική κάθε πλευράς κι όσο κι αν πονά γίνονται οι τέχνες μέρος ενός παιχνιδιού των εξουσιών, θα ήταν αφελές να παραβλέπουμε την πραγματικότητα. Όταν η κανονικότητα παύει να υφίσταται είναι αστείον να πιστεύουμε ότι μόνο ένα μέρος της ζωής να συνεχίζει να λειτουργεί σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Κανείς δεν πρόκειται να συναινέσει σε γενικούς αφορισμούς και απαγορεύσεις με άλλοθι. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να μετατρέψει τον χώρο του πολιτισμού σε κυνήγι μαγισσών με εθνικιστικά ή άλλα κίνητρα. Κανείς δεν ανέχεται λογοκρισία και αποκλεισμούς.
Όμως μήπως μπλέξαμε λίγο τα πράγματα τις τελευταίες μέρες; Μήπως κάναμε μερικά άλματα στη σκέψη και περάσαμε μόνοι μας στο άλλο άκρο της αλήθειας για να ανταμώσουμε το ψέμα;
Τι ακριβώς συνέβη με την παράσταση των Μπολσόι; Ένας κρατικός ρωσικός φορέας, θέλει να προσποιείται ότι δεν συμβαίνει τίποτα,
ότι δεν υπάρχει εισβολή σε μια άλλη χώρα, την Ουκρανία, ό,τι όλα κυλούν σε πλήρη ηρεμία και έχει την άνεση να περιδιαβαίνει τον κόσμο, καλώς ή κακώς, διοικούμενο από άτομα που δηλώνουν τυφλή υποταγή στο πολιτικό καθεστώς της Ρωσίας.
Αν αυτοί οι φορείς διέθεταν αυτονομία δράσης, κανείς δεν θα είχε λόγο να αρνηθεί την παρουσία τους στη χώρα μας, Όταν όμως χρησιμοποιούνται από την εξουσία ως επικοινωνιακό εργαλείο, είναι υποχρέωση μας να μην υποταχθούμε στα παιχνίδια και των δικών τους εξουσιαστών. Ίσως οι ίδιοι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να επιλέξουν να μην γίνονται πιόνια αλλά μάλλον ζητάμε πολλά όταν ζουν κάτω από τις υποδείξεις ενός κλειστού, και συχνά απολυταρχικού καθεστώτος.
Είναι, λοιπόν, ευθύνη όλων των υπολοίπων, να δείχνουμε σεβασμό στη σημερινή κατάσταση, να προστατεύουμε ακόμη και τους ίδιους τους καλλιτέχνες, να διαχωρίζουμε πλήρως την πολιτιστική δημιουργία από τον εμπαιγμό της για γεωπολιτικούς λόγους.