Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας.

Τον γνωρίσαμε με τα Ημισκούμπρια να προσεγγίζει με χιουμοριστικό τρόπο τα ευτράπελα της ελληνικής κοινωνίας. Γελάσαμε και χορέψαμε με τραγούδια του που αναδεικνύουν γραφικούς χαρακτήρες της καθημερινότητας μας. Αυτού του είδος ο σχολιασμός ήταν πιο καίριος και πιο εύστοχος από πολλά σοβαροφανή πολιτικά κείμενα.

Δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να καταφύγουν σε ευθύ, καταγγελτικό πολιτικό λόγο. Ίσως να μην το απαιτούσε, ο καιρός. Ίσως οι συνθήκες της τότε εποχής να μην άντεχαν τη σκληρότητα ενός αιχμηρού. Ίσως πάλι να ήταν και επιλογή τους, γιατί η εμπορική επιτυχία δεν συνδυάζεται με στίχο γεμάτο γωνίες που προκαλεί.

Τώρα μετά από τόσα χρόνια, μέσα σε ένα άλλο πλαίσιο, ο Μιθριδάτης αποφάσισε να αποκτήσει διακριτή πολιτική παρουσία. Κι όχι απλώς διακριτικό. Με σαφές ιδεολογικό πρόσημο, με επίρριψη ευθυνών προς μια πλευρά, με μονοδιάστατη αντίληψη των γεγονότων. Ένα κομματικό όργανο λιγότερη ένταση θα διέθετε, με λιγότερο πάθος θα υπερασπιζόταν συγκεκριμένες ιδεοληψίες.

Δικαίωμα του, θα μου πείτε. Φυσικά. Κανείς δεν θα του στερήσει το δικαίωμα στην έκφραση. Αλλά κρίνεται όπως κι αυτοί που ο ίδιος κρίνει με μεγάλη ευκολία και τόσο μηδενιστικά. Όταν αρθρώνεις τόσο ξεκάθαρη άποψη, στοχεύοντας στο θυμικό μιας πολλαπλά ταλαιπωρημένης κοινωνίας, οφείλεις να είσαι προσεκτικός στις αιτιάσεις σου και δεκτικός στον αντίλογο.

Κυρίως όμως πρέπει να γνωρίζεις τα όρια της κριτικής σου. Η πανδημία ανέδειξε για μια ακόμη φορά την αφελή και ανεύθυνη επιστημονικολογία. Κι ο Μιθριδάτης μέσα στην πολιτική κριτική συμπεριέλαβε και την οπτική του για την πανδημία, την καραντίνα, μπερδεύοντας τις ατομικές ελευθερίες με την προστασία του κοινωνικού συνόλου, από τη μια, και τις επιδημιολογικές απορίες με τη συνωμοσιολογία για σοβαρά επιστημονικά θέματα.

Ωραίες λοιπόν οι απόψεις του και να τις χαίρεται, στο βαθμό που περιορίζονται στην εναλλακτική θεώρηση της πραγματικότητας και μόνο. Όταν αυτό γίνεται αναπόδεικτη συλλογή από αίολα επιχειρήματα που μειώνουν την υπόσταση της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, προτιμώντας αστείες θεωρίες από τις, δομημένες και στηριγμένες σε αποδείξεις, θέσεις, τότε παραπλανά και εξαπατά τους πολίτες, με τον ίδιο ή και χειρότερο τρόπο από αυτούς που κατηγορεί.