Οι πρωταγωνιστές της παράστασης “R.I.P”, Πηνελόπη Σαραφίδη και Δημήτρης Χριστοφορίδης, συζητούν με τον. Κωνσταντίνο Μανίκα.

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “R.I.P”. Πείτε μας κάποια παραπάνω στοιχεία για το έργο;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Είναι ένα έργο που είναι πολύ επίκαιρο και μιλάει για τον έρωτα. Παράλληλα βάζει τα στοιχεία μιας αποπνικτικής κοινωνίας που μπορεί να παρομοιαστεί με αυτό που ζούμε τώρα. Ωστόσο αυτά τα δύο πρόσωπα του έργου στο τέλος της παράστασης  ίσως κάτι θα σας θυμίσουν.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Όλο το έργο εκτυλίσσεται σε ένα καφέ, ενώ έξω κυριαρχούν συνεχείς συρράξεις μεταξύ πολιτών, εμφύλιος. Τα δυο πρόσωπα -το αγόρι και το κορίτσι- ανήκουν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Και καλούνται να βρουν, μέσα από τις καταστάσεις, απαντήσεις. Είναι μια αλληγορία, ένα αλληγορικό παραμύθι, ίσως. O τίτλος έχει διττή σημασία.

Ποιος είναι ο ρόλος σας; Τι βρίσκετε γοητευτικό σε αυτόν;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Ο ρόλος μου είναι ένα κορίτσι βαθιά ρομαντικό το οποίο παλεύει με τον ρομαντισμό που την διακατέχει γιατί η κοινωνία στην οποία βρίσκεται δεν θα την αφήσει να είναι ελεύθερη. Ένα στοιχείο που θεωρώ γοητευτικό είναι στην αντίθεση που έχει μεταξύ πραγματικότητας και αυτό που θα ήθελε να ζήσει εκείνη.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Ο ρόλος μου είναι το αγόρι, απέναντι σε όλη αυτή την εμφύλια διαμάχη, σε όλα τα κτηνώδη ένστικτα που αναδύονται μέσα σε μια σάπια μη λογική. Είναι πολιτικό ον και αυτό που βλέπει μπροστά του δεν είναι μια πόλη. Επιλέγει λοιπόν να μην πάρει θέση. Γνωρίζοντας το κορίτσι, με το καιρό το ερωτεύεται, χωρίς πρόθεση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το βλέπουμε να ωριμάζει αντιστρόφως ανάλογα σε σχέση με το τι θεωρεί ωριμότητα ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος∙  από τη φαινομενική σιγουριά και πίστη στη δική του οπτική για τα πράγματα, στην ανεμελιά και το “δε με νοιάζει” που σου χαρίζει ο έρωτας και η όρεξη για ζωή. Αυτή ακριβώς η μεταμόρφωση του είναι που με γοητεύει. 

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το κύριο μήνυμα που θα λάβει ο θεατής;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Ότι ο έρωτας μπορεί να υπάρξει ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες διότι μας είναι αναγκαίος. Μερικές φορές είναι και ζωτικής σημασίας.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν μαζί ευτυχισμένοι; Ο Ακίρα Κουροσάβα, σε μια αντίστοιχη ερώτηση, αναφορικά με το ποιο μήνυμα υπάρχει στις ταινίες του, είχε δώσει αυτήν την απάντηση. Θα την δανειστώ.

Υπάρχει χώρος για τον έρωτα σε έναν τόσο ανταγωνιστικό κόσμο;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Πάντα θα υπάρχει χώρος γιατί δεν το επιλέγεις να ερωτευτείς, παρ΄όλα αυτά θα δανειστώ μια φράση από το έργο ‘’οι συζητήσεις περί αστεριών έχουν κοπάσει’’ και αυτό δείχνει ότι χάσαμε τη μαγεία μας. Αυτό δυστυχώς μας δείχνει μια ματαιότητα που βιώνουμε εμείς οι νέοι στην εποχή μας και μας είναι δύσκολο να ανοιχτούμε γιατί φοβόμαστε μην φάμε τα μούτρα μας.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Υπάρχει ζωή στον κόσμο χωρίς φως; Όχι. Η λέξη κόσμος, στην τελική, σημαίνει ετυμολογικά κόσμημα, στολίδι. Το χώρο, από την άλλη, εμείς τον φτιάχνουμε. Τον χτίζουμε μέσα στα χρόνια, αναλόγως τι αναζητάμε. Αν πας να παρακολουθήσεις π.χ. μια παράσταση, θα δεις ένα χώρο που ενώ αποτελείται από σίδερα, ατσάλι, τσιμέντο -ψυχρά υλικά-  στην πραγματικότητα κρύβει μια ζεστασιά, μια ενέργεια που παράγει θερμότητα. Όλα είναι θέμα οπτικής. Και πόσο ανοικτές έχουμε τις κεραίες μας.

Αν οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους να διαχωρίζονται, μπορούν οι τέχνες κι ο πολιτισμός να είναι η ουσία που θα τους ενώσει;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Ναι και αυτός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της τέχνης. Να ενώνει. Δεν πιστεύω ότι η τέχνη απευθύνεται για μια συγκεκριμένη ελίτ. Πρέπει και είναι καθήκον μας να απευθυνόμαστε σε όλους.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Οι ανθρώπινες πράξεις ενώνουν ή διαχωρίζουν, όχι οι άνθρωποι.  Όποιες αξίες και αν έχουμε δηλαδή, οι αποφάσεις μας είναι που μας καθορίζουν. Και ας χάνουμε καμιά φορά το νόημα. Η όποια μορφή τέχνης όμως, δεν έχει να διαχειριστεί διλλήματα. Τα έχει ξεπεράσει, δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, επικοινωνεί και συνυπάρχει με τις υπόλοιπες μορφές τέχνης, από τη γέννηση της. Και αν ακουστεί το μήνυμα της, γίνεται πολιτισμός. Έτσι ενώνονται οι άνθρωποι στα μάτια μου. Με ένα τραγούδι, με μια συζήτηση γύρω από έναν πίνακα.

Αποτελεί η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος μέρος των καλλιτεχνικών σας επιδιώξεων;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Θα ακουστεί κλισέ αλλά η υποκριτική είναι η απάντηση. Οπότε ναι. Οπουδήποτε μπορώ να ασκήσω την τέχνη της υποκριτικής είναι πάντα μεγάλη χαρά.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Για να πω την αλήθεια, ο κινηματογράφος γέννησε μέσα μου το “μικρόβιο” του ηθοποιού. Από πολύ μικρός μου άρεσε να βλέπω ταινίες χωρίς σταματημό, ενίοτε να προσπαθώ και να μιμηθώ – τρομάρα μου – αυτό που παρακολουθούσα. Γενικά πάντως, δε βάζω στεγανά. Ό,τι με κινητοποιεί και με ξεβολεύει -με “προκαλεί” με την καλή έννοια- με ιντριγκάρει.  

Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σας όνειρο;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Να καταπιαστώ με μεγάλα κείμενα και αυτό να επιτευχθεί και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι η Επίδαυρος γιατί πιστεύω στη μαγεία αυτού του θεάτρου και κάθε χρόνο που πηγαίνω ως θεατής κάθε φορά είναι μοναδική.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Να ταξιδεύω∙ είτε φυσικά είτε μεταφορικά. Να είμαι σε μια ροή συνέχεια, σε μια αναζήτηση. Κάποιος καθηγητής μου στη σχολή, είχε πει πως «η υποκριτική είναι το πιο ωραίο ταξίδι με το πιο φθηνό εισιτήριο». Και το ταξίδι του καθενός είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση.