Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Τις χαρακτηρίζουμε γλυκανάλατες και πολύ… θηλυκές! Κάνουμε χιούμορ με τον υπερβολικό ρομαντισμό και τα εξαιρετικά προβλέψιμα τελικά πλάνα τους. Αποφεύγουμε να τις βλέπουμε σε δημόσιο χώρο για να μη μας πουν μαλθακούς αλλά κατά βάθος όλοι έχουμε συγκινηθεί με κάποια ταινία του είδους. Οι κομεντί που λατρεύουμε να μισούμε!
Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να αποτυπώσεις τις ανθρώπινες σχέσεις στο κινηματογραφικό φιλμ. Η σκηνοθετική οπτική τους προσδίδει πότε εντονότερη υπαρξιακή ή κοινωνική διάσταση τονίζοντας ψυχολογικούς και κοινωνιολογικούς παράγοντες, πότε πιο μελό υπόσταση παραμένοντας στα προφανή και επιφανειακά στοιχεία ενός ρομάντζου. Όμως, είτε έτσι, είτε αλλιώς, οι κομεντί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της 7ης τέχνης.
Ακόμη κι όταν δεν δηλώνουμε φανατικοί οπαδοί τους, υπάρχουν στιγμές που τις παρακολουθούμε με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ίσως όχι για να θαυμάσουμε τις τεχνικές αρετές τους και τα υψηλά μηνύματα που περιγράφουν αλλά αποδεικνύονται ιδανικές για να σε χαλαρώνουν, να σου προσφέρουν απαραίτητες δόσεις αισιοδοξίας και απατηλής (;), μοιρολατρικής ολοκλήρωσης των ονείρων.
Δεν είναι κακό, κάπου κάπου να ελπίζουμε στο παραμύθι και σε όλα όσα το συναποτελούν, έστω κι αν πιστεύουμε πλήρως στις πιθανότητες ιδανικής πραγματοποίησης του.
Δεν είναι αμάρτημα, η προσπάθεια διαφυγής από μια σκληρή, άδικη, δύσκολη στη διαχείριση αλήθεια, με την πολυπλοκότητα και τις ατυχίες της.
Η καταφυγή σε έναν επιθυμητό κόσμο όπου όλα στο τέλος καταλήγουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, όπου η αγάπη κυριαρχεί και λύνει όλους τους γόρδιους δεσμούς αποτελεί σχεδόν φυσική ανάγκη σε μια εποχή γενικευμένης απογοήτευσης. Μπορεί να μην βρούμε μέσα στις σκηνές των συγκεκριμένων ταινιών απαντήσεις σε κρίσιμα ζητήματα, ούτε το χρυσό κλειδί για τον επίγειο Παράδεισο αλλά σίγουρα μετά από 1,5 – 2 ώρες θα μας έχει μείνει ένα επίστρωμα γλυκύτητας.
Αν μου έλεγε κάποιος να διαλέξω μια, δυο αγαπημένες κομεντί της σύγχρονης εποχής, γιατί στο παρελθόν και ειδικά από τα ’60ς και πίσω υπάρχουν εξαιρετικά τέτοια δείγματα, θα διάλεγα τα δυο πρώτα μέρη της τριλογίας, Before the Sunrise, Before the Sunset αλλά και το Take me Home. Έξυπνα σενάρια, αντισυμβατικοί ήρωες, ισορροπημένα δόσεις ρομαντισμού και ρεαλισμού.
