Οι Δούλες του Ζαν Ζενέ, παρουσιάζονται από 1 Δεκεμβρίου στη  Galerie Δημιουργών  Χελιδονούς 28, Κηφισιά, από την Πειραματική σκηνή της ομάδας Μύθος. Οι πρωταγωνίστριες της θεατρικής παράστασης, Ζωή Τριανταφυλλίδη και Μαρία Δρακοπούλου ,απαντούν στις ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα.

Οι Δούλες του Ζαν Ζενέ, είναι ένα κλασικό θεατρικό έργο για την εξουσία και τη σχέση εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου. Ποια είναι η δραματουργική οπτική της παράστασης πάνω στο κείμενο;

Ζ.Τ. Τη μετάφραση –διασκευή την έχει κάνει η Νίκη Τριανταφυλλίδη. Μια μοντέρνα μετάφραση που σέβεται τον συγγραφέα, τα μηνύματα του, την υπόθεση που παρουσιάζει και τον δραματουργικό του ρυθμό. Η παράσταση είναι σα να γίνεται κάτι στο παρόν και όχι στο παρελθόν, στην εποχή μας. Δυστυχώς ακόμα υπάρχει «δουλεία» και μάλιστα παιδική. Πολλές πολυεθνικές παίρνουν παιδιά από Κίνα και από τριτοκοσμικές χώρες που ξέρουν να ράβουν και τα εξοντώνουν στη δουλειά για ψίχουλα. Ακόμα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις φτωχών ανθρώπων που τους εκμεταλλεύονται ευκατάστατοι πλούσιοι σε δουλειές. Η κοινωνική αδικία ακόμα υπάρχει.

Τα σκηνικά και τα κουστούμια της παράστασής μας θυμίζουν το τώρα αλλά και το παρελθόν , όπως και το παίξιμο των ηθοποιών, επισημαίνοντας έτσι ότι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο υπήρχε και υπάρχει.

Μ.Δ. Το προφανές. Η επιβολή της εξουσίας στον εξουσιαζόμενο και το αδιέξοδο που προκαλεί αυτή η σχέση.

Η Κλαίρη αναλαμβάνει ένα ιδιότυπο παιχνίδι με την Σολάνζ. Πώς αντιμετωπίζεται υποκριτικά ο ρόλο της εξουσίας;

Ζ.Τ. Όταν η Κλαίρη παριστάνει την Κυρία πότε μαγεύεται από την Εξουσία που ασκεί στην Δούλα Σολάνζ και πότε την ειρωνεύεται και αυτοσαρκάζεται .Βγάζει το άχτι της , κριτικάρει την Κυρία ενώ παριστάνει την Κυρία . Από ένα σημείο κι έπειτα γίνεται ψυχολογικά ράκος όταν σκέφτεται το αδιέξοδο της ζωής της ως δούλας.

Μ.Δ. Παθητικά, αλλα και επαναστατικά συνάμα.

Τι θα θέλατε να αποκομίσουν οι θεατές από την παράσταση σας;

Ζ.Τ. Σε αυτό το έργο ο Ζενέ ήθελε πιστεύω όλοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Οι Δούλες – ο λαός ποτέ δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του να πάρει τη ζωή στα χέρια του και η Κυρία – η Εξουσία ποτέ δεν βάζει φρένο στο να ασκεί κακή εξουσία στο λαό.

Μ.Δ. Το ερώτημασ γιατί γίνονται όλα αυτα σε αυτό το μάταιο κόσμο.

Με βάση το έργο, η εξουσία είναι ανίκητη ή της αφήνουμε το περιθώριο να νιώθει έτσι;

Ζ.Τ. Όταν η Εξουσία κρατάει στα χέρια της κωδικούς πυρηνικών κεφαλών είμαστε έρμαια των ορέξεων της. Από την άλλη μεριά όμως εμείς ως Λαός το επιτρέψαμε αυτό.

Μ.Δ. Ποτέ η εξουσία δεν είναι ανίκητη εάν δεν την αφήσουμε εμείς να νικήσει.

Πρόκειται για μια βραβευμένη παράσταση. Υπάρχουν σχέδια για ανέβασμα της και σε άλλους χώρους και πόλεις;

Ζ.Τ. Αν η Πανδημία μας το επιτρέψει …ναι υπάρχουν τέτοια σχέδια.

Μ.Δ. Βέβαια.

Τι περιλαμβάνουν τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;

Ζ.Τ. Να συνεχίσω κάνω παραστάσεις με την θεατρική ομάδα Μύθος σε κλασικά έργα Σαίξπηρ και άλλων δραματουργών.

Μ.Δ. Θέατρο, τηλεόραση και συναυλίες.

Είναι η υποκριτική ένα “παιχνίδι” με το υποσυνείδητο;

Ζ.Τ. Σαφώς για αυτό ο ηθοποιός πρέπει αν έχει τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού του. Να ελέγχει την σωματική και ψυχική του ενέργεια. Να μην κάνει καταχρήσεις, να διαβάζει ,να ασκεί το πνεύμα του και να διατηρεί σε καλή κατάσταση το σώμα του.

Μ.Δ. Πολλές φορές.