Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης *
Επέστη και πάλι η ημέρα. Μία ημέρα όπου το έθνος των Ελλήνων εορτάζει. Λέγεται πως είμεθα παράξενος λαός και τούτη η παραξενιά μας έγκειται και εις το γεγονός πως αντί να εορτάζουμε το πέρας του Πολέμου, εμείς εορτάζουμε την απαρχή του.
Μα ο Ελληνικός λαός δεν είναι οιοσδήποτε λαός της υφηλίου. Δεν βλέπει την ζωή μέσα απο το πρίσμα των άλλων λαών, παρά θεωρεί τον πόλεμο ως μέρος αναπόσπαστο της ζωής κι αυτό που εορτάζει σήμερα δεν είναι το γεγονός πως έφυγε απο επάνω του το βάρος μιάς ευθύνης, ενός πολέμου, μιάς κακής στιγμής. Αυτό που εορτάζει την σήμερον ημέρα είναι το γεγονός της αντίστασης στο αδύνατο. Στο αδύνατο που κατέστει δυνατόν. Και κατέστει δυνατόν διότι ο Έλληνας δεν φοβάται τον θάνατο. Δεν φοβάται την δύσκολη ζωή. Τρέμει όμως σύγκορμος εις την ιδέαν οτι μπορεί να ζήσει σκλάβος, οτι μπορεί κάποιος να διαννοηθεί έστω, να τον καταδυναστεύσει, να αποφασίζει αυτός με το τι θα συμβεί για το μέλλον του. Γι αυτό έτσι, αθέλητα, αυθόρμητα ο λαός μας ο Ελληνικός, με μιάν Ελληνικότητα που ενίοτε βρίσκεται εν ύπνω αλλά είναι πάντοτε εκεί, γιορτάζει την ημέρα του «ΟΧΙ».
Και ναι το «ΟΧΙ» τούτο το είπε ο λαός. Το είπε ο λαός μας μέσα στις λάσπες και στο κρύο. Μέσα στην βροχή από τις σφαίρες και τις βόμβες του εχθρού.
Μα λαός δίχως ηγέτες δεν είναι λαός, είναι συρφετός ατομικός, είναι κατάπτωσις του ανθρώπου που εκφεύγει απο το Μακρυγιαννικό ΕΜΕΙΣ και θέτει εαυτόν εις το προσωπικό, ατομικό μικροσυμφέρον του ΕΓΩ.
Δείτε τι όμορφα και αρμονικά διασυνδέονται τα πρόσωπα και οι ιδέες. Ο Μακρυγιάννης συνομιλεί με τους μελλοντικούς του απογόνους που ποτέ δεν είδε το πρόσωπο τους. Και τους μιλά την κοινή γλώσσα που όλοι οι Έλληνες πατριώτες καταλαβαίνουν κι ας μην λέγεται απο στόματος, διότι η γλώσσα αυτή δεν ανήκει σε ένα στόμα, σε μία ψυχή, ανήκει στην χορεία εκείνη των ηρώων που πέρασαν και θα έρθουν. Θα έρθουν και πάλι οι ήρωες να φωτίσουν το δρόμο τούτης της γης. Είναι η μοίρα τους. Και είναι η μοίρα τούτης της μικρής νησίδας γης, που δίδαξε τον άνθρωπο τι θα πεί αγώνας για τα ανώτερα να αναγεννάται απο καιρού εις καιρόν. Αγώνας για το άπιαστο, το όνειρο, την αλήθεια, την τιμή και οτι μα οτι ξεχωρίζει τον άνθρωπο απο τα απλά ζωντανά δημιουργήματα του Θεού.
Ενός Θεού που ευλογεί πάντα την Ελλάδα που αγωνίζεται για τα ιδανικά της. Που δεν ξεχνά να τιμά τους προγόνους της και που αντιμετωπίζει την κάθε δυσκολία της με θάρρος και με τόλμη, με αφοβία θανάτου. «Λαός που αντικρίζει τον τάφο του με περιφόνηση, δεν ημπορεί να ηττηθεί», γράφει ο Ανδρέας Κάλβος προς τον στρατηγό Λαφαγιέτ.
Και εδώ έγκειται η ουσία του κειμένου. Δεν μου αρέσουν οι επέτειοι όταν εξαντλούνται σε επετείους και πανηγύρια της στιγμής. Δεν μου αρέσουν τα στεφάνια της λήθης που ξεπληρώνουν δήθεν μιάν αδιόρατη κοινωνική υποχρέωση. Βρίσκω κενού νοήματος που εκμμεταλεύεται ο κάθε λογής πατριδοκάπηλος, το να μην μας παραδειγματίζει η ιστορία.
Διαφωνώ με την μουσειακή αντιμετώπιση των επετείων. Θα μαζευτούμε πάλι, θα γιορτάσουμε, θα ξεθάψουμε τις σημαίες, τα εμβατήρια, τις προγονικές μορφές, τις ιστορημένες σε παλιά ξεφτισμένα κάδρα και την επόμενη μέρα ήδη, θα τους ξαναβάλουμε στο σεντούκι, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας λησμονώντας το να παραδειγματιστούμε την κάθε μέρα απο την θυσία όσων έπεσαν για μιάν ιδεά, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιάν Ελένη.
Κι αυτό δεν είναι τιμή προς το παρελθόν μας. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει, είναι εμπαιγμός, είναι κατάντια ενός λαού ηρώων το να αντιμετωπίζει τους ήρωες του ως καρικατούρες μιάς άλλης εποχής που επάνω τους γράφουν θαρρείς το “Μην εγγίζετε, έκθεμα μουσειακόν”.
Αγγίξτε τους ήρωες. Ακούστε την φωνή τους, αφήστε τους να μπούν στις ψυχές όλων μας που έχουν αλωθεί απο το μικροσυμφέρον, τον εγωισμό, την φιλαυτία και που κατήντησαν την χώρα, μία χώρα υποτακτικών, ανθρώπων που δεν τους ταιριάζει το προσκυνείν αναιτίως εκτός του μεγαλοδύναμου Θεού. Ανθρώπων που έχουν μάθει να αναπνέουν δίχως να ζούν.
Εμείς είμαστε ο ζωντανός κρίκος των εργατών των ιδεών που στους δικούς τους ώμους κάθε στιγμή μεταφέρεται η φλόγα της Πατρίδος απο τους προηγούμενους στους επόμενους. Εμείς είμεθα οι φορείς της ιδέας της πατρίδος. Δεν θα δούμε ποτέ τα πρόσωπα των απογόνων, εκείνοι όμως ας φροντίσουμε απο τα τώρα, να μην ξεχάσουν τα δικά μας. Διότι αν αυτό συμβεί, μιά ολάκερη κοινωνία έχασε για πάντα τον δρόμο.
Υπέρ της Νίκης, η δόξα Έλληνες. Εμπρός προς την Ελληνικήν Αναγέννησιν.
ΖΗΤΩ Η ΜΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ ΕΛΛΑΣ !
- Μουσικοσυνθέτης, Μέλος Κοσμητείας Σχολών Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», Μέλος Τακτικόν Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», Μέλος Τακτικόν της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών
