Καλεσμένος μας στο culturepoint.gr ο συγγραφέας Βαγγέλης Μαργιωρής να τον γνωρίσουμε και να μιλήσουμε για το νέο του αστυνομικό μυθιστόρημα: «Όμορφη Πόλη -Το Σπίτι με την κόκκινη πόρτα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας και αναμένεται να συναρπάσει τους αναγνώστες.

Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Δόλγυρας, συγγραφέας – αρθρογράφος

-Αρχικά θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε Βαγγέλη, θα μας πεις λίγα πράγματα για εσένα;

Με λένε Βαγγέλη και είμαι(?) καλά. Βαραίνω τον πλανήτη εδώ και μισό αιώνα, γράφω τις ιστορίες μου σε χαρτί εδώ και δεκαπέντε χρόνια, μου αρέσει η heavy metal μουσική και παραμένω φανατικός λάτρης του ποδοσφαίρου

-Ποια η αγαπημένη σου συνήθεια μες στην μέρα;

Δε νομίζω ότι πάσχω από τέτοιο πράγμα. Είναι πολλά αυτά που μου αρέσουν σε διαφορετικές ώρες και μέρες. Από το να χαλαρώνω με ένα βιβλίο ή να απολαμβάνω μια βόλτα με τη γυναίκα μου ή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με φίλους, όλα αυτά είναι αγαπημένες συνήθειες ανάλογα με τη διάθεση.

-Τι αγαπάς, τι φοβάσαι και τι έχεις χάσει στην ζωή;

Αγαπάω τη γυναίκα και την κόρη μου, φοβάμαι την αρρώστια κι έχω χάσει πολύ χρόνο για να καταλάβω πως συχνά ασχολούμαι με πράγματα που δεν θα έπρεπε.

–Aν η ζωή ήταν χρώμα, ποιο χρώμα θα ήταν και γιατί;

Όλα τα χρώματα, γνωστά και άγνωστα, ορατά και μη, ανάκατα δίχως σχέδιο 

-Υπάρχουν συγγραφείς που ξεχωρίζεις, λατρεύεις και θαυμάζεις;

Πάρα πολλούς, Έλληνες και ξένους. Αν μου έβαζαν ένα όπλο στο κεφάλι κι όλη η ύπαρξη μου εξαρτώταν από ένα όνομα, θα έδινα μόνο αυτό του Αραμπούρου. Ή του Στάινμπερκ. Ή του Καζαντζάκη. Ή του Νέσμπο. Ή του Μίσσιου. Ή του Θαφόν… Δύσκολα θα τη γλίτωνα νομίζω…

-Ποια είναι τα σημαντικότερα στοιχεία που πρέπει να έχει ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα;

Πιστεύω η ροή της ιστορίας είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία. Δεν μπορεί ο συγγραφέας να πλατειάσει ή να αναλύσει υπερβολικά κάποια θέματα που θα ήθελε. Είναι υποχρεωμένος να τα δώσει με τρόπο που δεν θα “φρενάρει” τη ροή της υπόθεσης.

-«Όμορφη Πόλη – Το Σπίτι με την Κόκκινη Πόρτα» το αστυνομικό σου μυθιστόρημα, θα ήθελες να μας μιλήσεις για τον τίτλο, πώς τον εμπνεύστηκες; Tι θα διαβάσουμε;

Το “Όμορφη Πόλη” ,που είναι ο βασικός τίτλος, είναι ευφημισμός, αφού το συγκεκριμένο βιβλίο γράφεται με καμβά κάποια βασικά προβλήματα στην σύγχρονη αστικοποιημένη ζωή μας. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο κύριος Αδαμόπουλος, ο οποίος μένει σε μια μονοκατοικία που κρατάει έξω τους υπόλοιπους ανθρώπους με μια κόκκινη εξώπορτα. Δύσκολος χαρακτήρας ο κύριος Αδαμόπουλος , καθόλου συμπαθητικός από κανέναν. Μοναχική ζωή που όμως τη λατρεύει. Τα προβλήματα είναι στην εργασία του κι από εκεί ξεκινάει μια σειρά γεγονότων. Ταυτόχρονα με αναδρομές μαθαίνουμε το παρελθόν του  πρωταγωνιστή και καταλαβαίνουμε και που είναι μπλεγμένος και τι είναι ικανός να κάνει

-Διαβάζοντας το βιβλίο σου διέκρινα έναν κοινωνικό προβληματισμό γύρω από την αποξένωση του ανθρώπου, είναι ένα από τα βασικά προβλήματα της εποχής μας;

Είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής που προάγει την αποξένωση. Πέρα από την όποια πρόοδο στη σκέψη, δεν έχουμε καταφέρει στην πράξη ως κοινωνίες να πάψουμε να απομονώνουμε όσους πιστεύουμε πως δεν ταιριάζουν στα πρότυπα που έχουμε θέσει. Παίρνουμε αποστάσεις από καταστάσεις κι ανθρώπους πιστεύοντας πως αν το πρόβλημα δεν το βλέπουμε τότε ή δεν υπάρχει ή θα λυθεί από μόνο του με τρόπο μαγικό. 

-Αυτή η αποξένωση θεωρείς γεννάει το έγκλημα επειδή αγριεύει τους ανθρώπους, πιστεύεις ότι τα παλιά χρόνια ήταν πιο αγνά;

Όχι δεν μπορώ να εστιάσω στην αποξένωση ως μοναδικό παράγοντα για την παραβατική συμπεριφορά, και μάλιστα την ακραία όπως περιγράφεται στο βιβλίο. Το έγκλημα νομίζω εδράζει αλλού, τρέφεται από διαφορετικούς παράγοντες όπως φτώχια, μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, ελάχιστη κοινωνική κινητικότητα και άλλα τέτοια «ωραία». Φυσικά όταν μιλάμε για κατά συρροή δολοφόνους η ατομική ψυχοσύνθεση και το περιβάλλον που κάποιος μεγαλώνει παίζουν ίσως τον μεγαλύτερο ρόλο. Πάντα έτσι ήταν, δεν πιστεύω σε τίποτα αγνό που έρχεται από το παρελθόν. Τα ίδια και χειρότερα γίνονταν μόνο που δεν τα μάθαινε ο κόσμος εκτός των στενών ορίων των κοινοτήτων. 

-O μυστηριώδης κύριος Αδαμόπουλος ο πρωταγωνιστής σου είναι τελικά θύμα της σύγχρονης εποχής ή θύτης και δεν τον δικαιολογείς;

Σε αυτό θα πρέπει να απαντήσει ο καθένας που θα διαβάσει το βιβλίο ξεχωριστά. Ο κύριος Αδαμόπουλος μπορεί να είναι και τα δύο εύκολα. Και μέσα στο δικό μου μυαλό δύσκολα μπορώ να του κρεμάσω τη μία ή την άλλη ταμπέλα

–Ερώτηση πρόκληση: Το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι από τα πιο εμπορικά είδη με αποτέλεσμα να εκδίδεται πληθώρα έργων κάθε χρόνο, τόσο ελληνικής όσο και ξένης λογοτεχνίας. Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που το αναγνωστικό κοινό θα βρει στο έργο σου, ώστε να το ξεχωρίσει και προτιμήσει έναντι άλλων;

Θέλω να πιστεύω πως η «Όμορφη πόλη: το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» διαφέρει ως προς την κλασική ροή του αστυνομικού μυθιστορήματος. Εδώ δεν υπάρχει η  γραμμική πορεία: Έγκλημα-έρευνα-ανατροπή-επίλυση αλλά το κύριο βάρος μετατίθεται στην κατανόηση του πρωταγωνιστή. Όπου πρωταγωνιστής φυσικά είναι ο κύριος Αδαμόπουλος κι όχι ο αστυνόμος που ερευνά (υπάρχει και τέτοιος φυσικά). Τα εγκλήματα υπάρχουν μέσα στο βιβλίο ως αποτέλεσμα μιας κλιμακούμενης συμπεριφοράς και σε αυτήν εστιάζω περισσότερο. Ένα άλλο στοιχείο είναι ο χαρακτήρας του αστυνόμου Μανιάτη που προσπαθεί να λύσει τις υποθέσεις. Δεν τον έχω προικίσει με υπερφυσικές δυνάμεις ώστε να βλέπει και στο σκοτάδι. Φτάνει σε αποτέλεσμα με επιμονή και συνεργασίες με συναδέλφους. Έτσι στο βιβλίο δεν υπάρχουν οι τραβηγμένες από τα μαλλιά σκηνές, ούτε η διαλεύκανση γίνεται με τρόπο που μόνο ο αστυνόμος μπορεί να καταλάβει.  

-Υπάρχουν μελλοντικά συγγραφικά σχέδια;

Βεβαίως. Η «Όμορφη Πόλη» θα συνεχιστεί με το δεύτερο βιβλίο και- να είμαστε καλά- και με το τρίτο με το οποίο και θα κλείσει η τριλογία.  

-Πιστεύεις η λογοτεχνία μπορεί να δημιουργήσει έναν κόσμο καλύτερο ή τα πάντα τελειώνουν μόλις διαβαστεί και η τελευταία σελίδα ενός βιβλίου;

Αν δεν μπορεί η λογοτεχνία και γενικά οι τέχνες, τότε ποιος; Όλοι παίρνουμε στοιχεία από τα βιβλία που διαβάζουμε. Σκέψεις που τις επεξεργαζόμαστε, συμπεριφορές που γίνονται αντικείμενο σκέψης. Τώρα το αν γινόμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι νομίζω εξαρτάται και λίγο από το υλικό που είμαστε φτιαγμένοι…

-Eκ μέρους του culturepoint.gr σ’ ευχαριστώ γι’ αυτήν την συνέντευξη.

Εγώ σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να μιλήσω λίγο για τον κόσμο του κυρίου Αδαμόπουλου