Ο συγγραφέας Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα για το έργο του “Λα Πουπέ”, με αφορμή την ομώνυμη παράσταση στο θέατρο Σφενδόνη με πρωταγωνίστρια την Άννα Κοκκίνου.

Το “Λα Πουπέ” μεταφέρεται στη σκηνή του θεάτρου Σφενδόνη με πρωταγωνίστρια την Άννα Κοκκίνου. Πώς κρίνετε ως θεατής αυτή την προσέγγιση στο έργο σας;

Η Άννα Κοκκίνου έχει δώσει σάρκα και αίμα στην ηρωίδα αυτή. Είναι ένα ζωντανό μάθημα υποκριτικής. Τι σημαίνει δηλαδή αφομοιώνω με κάθε ίνα του εαυτού μου τον ρόλο και τον κατοικώ, του επιτρέπω να με κατακυριεύσει και δεν να τον ενδύομαι απλώς σαν ένα αξεσουάρ.

Τι άνθρωπος είναι η ηρωίδα σας, η Ρίκα; Είναι θύμα των καιρών ή θύτης των ενστίκτων της;

Είναι μια αράχνη που έπλεξε έναν τέλειο, αριστοτεχνικότατο ιστό μέσα στον οποίο παγιδεύτηκε και παρέλυσε. Και τώρα περιμένει κάποιον σπλαχνικό άγνωστο να έρθει και να την ελευθερώσει. Να λύσει τα μάγια. Όμως φαντάζομαι αυτό δε θα συμβεί ποτέ, θα μείνει μαγεμένη για πάντα. Δεν πειράζει ίσως. Γιατί έτσι ταριχευμένη θα παραμείνει αναλλοίωτη και αιώνια.

Ποιο είναι το κύριο μήνυμα που θεωρείτε ότι θα λάβει το κοινό;

Α αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζω. Δεν είχα σκοπό άλλωστε να περάσω κανενός είδους μήνυμα με αυτό το έργο. Τα όποια μηνύματα, τα όποια νοήματα γεννιούνται μοναχά τους, εφόσον οι θεατρικοί ήρωες έχουν πλαστεί με αληθινά υλικά, δηλαδή την ψυχή του συγγραφέα και έχουν αποδοθεί επί σκηνής με το αίμα του ηθοποιού. Επειδή δε η σχέση του θεατή με την παράσταση που παρακολουθεί δεν είναι παθητική αλλά ενεργητική, δηλαδή βάζει και αυτός με τη ζωντανή του παρουσία κάρβουνο στη μηχανή, η εξαγωγή των όποιων συμπερασμάτων, ηθικών ή φιλοσοφικών κλπ, είναι κάτι που άπτεται στη δική του δικαιοδοσία. Είναι δική του αρμοδιότητα, το δικό του κομμάτι. Υπάρχουν βέβαια και έργα που είναι γραμμένα εξαρχής με το σκοπό για να μεταδώσουν ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Πολλές φορές μάλιστα είναι και πολύ καλά έργα. Το «Λα Πουπέ» πάντως δεν είναι ένα τέτοιο έργο.

Ιδιαίτεροι άνθρωποι, προβληματικές σχέσεις. Μπορεί το θέατρο, και οι τέχνες γενικότερα, να είναι  το αντίδοτο στην “παράνοια” της ζωής;

Και βέβαια. Ισχυρό αντίδοτο μάλιστα. Δε χρειάζεται ρώτημα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σας όνειρο;

Το μεγαλύτερο μεγαλύτερο; Να κάνω αναγνώστες και θεατές να νιώσουν τον ίδιο συγκλονισμό που έχω δοκιμάσει κι εγώ ως θεατής ή αναγνώστης, ορισμένες λίγες εξαιρετικές στιγμές. Έστω και τον μισό.