Γράφει η Βαρβάρα Ηλιοπούλου, Πολιτισμολόγος – Κοιν.Επιστήμονας

Η άποψη του Άντλερ ότι ο άνθρωπος γνωρίζει περισσότερα από όσα καταλαβαίνει μπορεί να ερμηνεύσει μια σειρά από ανθρώπινες λειτουργίες. Όταν κάποιος αντιλαμβάνεται τη λανθασμένη απόφαση καθώς και τις αρνητικές συνέπειες που θα προκύψουν, χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία να προβεί σε διορθώσεις, τότε αναπόφευκτα έρχεται σε αντίφαση με την ανθρώπινη φύση αλλά και την αρχή της αυτοσυντήρησης.

Ο τρόπος που λειτουργεί το κάθε άτομο προσδιορίζει και το ποιος πραγματικά είναι. Το ζήτημα δεν είναι από που έρχεται αλλά προς τα που έχει την ανάγκη να πάει.

Παρατηρούνται πολλές φορές άτομα που λειτουργούν ως παραχαϊδευμένοι ενήλικες που μονίμως εξαρτώνται από τρίτα πρόσωπα αλλά και που χρησιμοποιούν τους άλλους ως πατερίτσες. Εδώ αναπτύσσονται θλιβερές σχέσεις με πολλαπλά αισθήματα κατωτερότητας τα οποία θα οδηγήσουν στη λήψη της δυναμικής και της ενέργειας των άλλων, αλλά το χειρότερο της άσκησης τόσο της κυριαρχίας, όσο και του ελέγχου αυτών. Στη συνέχεια η επιβολή αυτή θα διοχετεύσει το συγκεκριμένο άτομο με αισθήματα ψευδοανωτερότητας και ψευδουπερηφάνειας και τότε θα αρχίσει να καυχιέται, να περιφρονεί και να επιδιώκει την κυριαρχία, η οποία θα τον οδηγήσει σε σύγκρουση και στο δρόμο της αρνητικής πλευράς της ζωής.

Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι σε θέση να νιώσει τη χαρά γιατί μέσα από τη συμπεριφορά του δηλητηριάζει τις σχέσεις και τις συνεργασίες που αναπτύσσει με αποτέλεσμα να μη μπορεί να καταστεί ευτυχισμένο άτομο.

Το συναίσθημα της ζήλειας που υποβόσκει τον μετατρέπει αναπόφευκτα σε ένα θυμωμένο άνθρωπο. Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται τη ζήλεια του, μεμψιμοιρεί, δεν θυμάται καμιά καλή στιγμή. Συγκρίνει πάντα τον εαυτό του με άλλους και αυτοπαγιδεύεται σε κακές σκέψεις. Είναι επιθετικός, καθώς και ετοιμοπόλεμος στην προσπάθεια του να αποδείξει ότι είναι σπουδαίος. Η ψυχική φθορά είναι τεράστια αλλά δυστυχώς δεν έχει επίγνωση της βλάβης που υπομένει. Ο ζηλόφθονος μετατρέπει το πιο απλό πράγμα σε ένα μέσο για κήρυξη πολέμου. Για να μπορέσει όμως να αντιληφθεί ότι νοσεί χρειάζεται να γνωρίζει πώς είναι το υγιές.

Σε αντίθεση το άτομο που δεν νοσεί έχει την ικανότητα να στηρίζεται στον εαυτό του και όχι στους άλλους, σε αντίθεση με το άτομο που αυτοκαταστρέφεται μέσα από το θυμό και τη ζήλεια που τον οδηγεί στην απώλεια της δημιουργικότητας και της παρόρμησης του.