Ο συγγραφέας Νίκος Ασημακόπουλος απαντά στις ερωτήσεις που του θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου “Η συμβολή των Σουλιωτών στην Επανάσταση του 1821” από τις εκδόσεις Βεργίνα.

Κυκλοφόρησε το βιβλίο σας “Η συμβολή των Σουλιωτών στην Επανάσταση του 1821”. Πώς θα το περιγράφατε συνοπτικά; Ποια είναι η δομή του;

Στο βιβλίο μου καταγράφονται λεπτομερώς 59 μάχες των Σουλιωτών, από τον Δεκέμβρη του 1820 έως τον Μάιο του 1829, βάσει των υπαρχουσών ιστορικών πηγών και τεκμηριώνεται με αδιάσειστα στοιχεία, ότι η ήταν μέγιστη η συνεισφορά τους στην εδραίωση της Ελληνικής Επανάστασης.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου καταγράφονται 30 νικηφόρες μάχες τους κατά των Σουλτανικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, από τις 20 Δεκεμβρίου του 1820 έως στις δύο Σεπτεμβρίου του 1822 (ημερομηνία συνθηκολόγησης και μεταφοράς τους στην Κεφαλονιά).

Στο δεύτερο μέρος περιγράφονται άλλες 29 μεγάλες μάχες στη Ρούμελη, στην Αττική και στην Πελοπόννησο (μάχη στο Κρεμμύδι), από τον Οκτώβριο του 1822 έως στις 2 Μαΐου του 1829, όπου οι Σουλιώτες, πολεμώντας μαζί με τους υπόλοιπους επαναστατημένους Έλληνες,  ήταν εκείνοι που έγερναν την πλάστιγγα της νίκης, λόγω της απαράμιλλης ανδρείας τους.

Ποιος ήταν ο λόγος που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Από το 1995 έως το 2006 εξέδωσα στον εκδοτικό μου Οίκο (Βεργίνα) όλα τα απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821. Εξ αιτίας της μελέτης όλων αυτών των ιστορικών βιβλίων, ένιωσα τη μεγάλη αδικία που είχε γίνει στους ήρωες αυτούς, διότι οι 59 μάχες που είχαν δώσει, πολεμώντας ηρωικά καθ’ όλη τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, δεν αναφέρονταν  σε κανένα σχολείο της Ελλάδας. Αυτός ήταν ο λόγος που με οδήγησε να συγγράψω το βιβλίο μου, “Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821” στο οποίο καταγράφονται λεπτομερώς 59 μάχες των Σουλιωτών από τις 6-12-1820 έως τις 2-5-1829, βάσει όλων των ιστορικών πηγών, από τις οποίες καταφαίνεται η μέγιστη συνεισφορά τους στην εδραίωση της Ελληνικής Επανάστασης.

Ποια ήταν τα πολεμικά κατορθώματα των Σουλιωτών κατά των σουλτανικών στρατευμάτων τον Δεκέμβριο του 1820 και τι επιπτώσεις είχαν στο επιτυχημένο ξεκίνημα της Ελληνικής Επανάστασης;

Σις 7 Δεκεμβρίου του 1820, οι Σουλιώτες κυρίευσαν με τέχνασμα το φρούριο των Βαριάδων και στις 10 του ιδίου μήνα κατανίκησαν με γιουρούσι στα βουνά του Σουλίου τη μεγάλη σουλτανική στρατιά (8.000) των Τσάμηδων που τους επιτέθηκε από δυσμάς, ενώ η δεύτερη στρατιά (7.000) του Άγου Βασιάρη που ήρθε από τα Γιάννενα, οπισθοχώρησε πανικόβλητη και ούτε τόλμησε να προχωρήση στα βουνά του Σουλίου. Στις 12 Δεκεμβρίου εγκαταστάθηκαν στο Σούλι, αφού προηγουμένως εξεδίωξαν τους Ζουλακιώτες Λιάπηδες που είχε εγκαταστήσει στο Σούλι ο Αλή πασάς από το 1804. Στις 20 του ιδίου μηνός ο Νικόλαος Τζαβέλλας κατανίκησε με γιουρούσι στο χωριό Θεριακήσι μια ισχυρή Τουρκαλβανική δύναμη, ενώ στις 22 ο Μάρκος Μπότσαρης κατέσφαξε στους Κομψάδες 200 Τούρκους Ιππείς που συνόδευαν μεγάλη εφοδιοπομπή και έστειλε 200 φορτώματα με τρόφιμα και πολεμοφόδια στο Σούλι. Λιγες μέρες αργότερα οι Σουλιώτες εξόντωσαν στα πέντε Πηγάδια τη μεγάλη στρατιά (5.000) δύο πασάδων: του Διοικητή της Ρούμελης, Σελήμ πασά και του Μπαλτατζή πασά στα Πέντε Πηγάδια. Οι περιφανείς αυτές νίκες εξόργισαν σε τέτοιο βαθμό τον σουλτάνο, ώστε αντικατέστησε τον αρχιστράτηγο Πασόμπεη με τον διαβόητο Χουρσίτ Πασά, τον οποίον από τον Νοέμβριο του 1820 είχε διορίσει στην Τρίπολη Διοικητή της Πελοποννήσου (Μόρα Βαλεσί). Η απομάκρυνση όμως του Χουρσίτ και της στρατιάς του απ’ την Πελοπόννησο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο επιτυχημένο ξεκίνημα της Ελληνικής Επανάστασης. Και αυτό το οφείλουμε στους Σουλιώτες. Οι νίκες όμως αυτές είχαν και μία δεύτερη σημαντικότατη επίπτωση. Ισχυροποίησαν τον Αλή Πασά, ο οποίος κατάφερε να αντέξει δώδεκα μήνες ακόμη, καθηλώνοντας την τουρκική στρατιά στα Γιάννενα την κρισιμότερη χρονική περίοδο, που τόσο στην Πελοπόννησο όσο και στη Στερεά Ελλάδα δινόταν ο υπέρ πάντων αγών για την εδραίωση της Ελληνικής Επανάστασης.

Φέτος γιορτάζουμε την επέτειο των 200 χρόνων από τον θάνατο του μεγάλου ήρωα του Σουλίου, Μάρκου Μπότσαρη. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη δράση του και τα πρωτερήματά του;

Σαν πολέμαρχος των Σουλιωτών κατατρόπωσε, σε 20 μάχες τα στρατεύματα του Πασόμπεη και του Χουρσίτ πασά, από τις 6 Δεκεμβρίουτου 1820 έως τον Νοέμβριο του 1821,  και η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα. Αρκούσε να ακουστεί κάπου το όνομά του για να οδηγήσει σε πανικόβλητη φυγὴ τους Τουρκαλβανούς.   Σαν αρχηγός της φρουράς του Μεσολογγίου, έσωσε την πόλη από βέβαιη σφαγή κατά την πρώτη πολιορκία, διότι αυτός επινόησε και έκανε τις διαπραγματεύσεις με τον Ομέρ Βρυώνη, κατορθώνοντας να τον ξεγελάσει μέχρι να έρθει η βοήθεια απ’ την Πελοπόννησο και μετά να τον καταστρέψει. Εκείνος εμπνεύστηκε και οργάνωσε τη θρυλική νυχτομαχία του Καρπενησίου, που ήταν μια πράξη αυτοθυσίας, γιατί ήξερε τον τρομακτικό κίνδυνο που διέτρεχε. Ο ηρωικός του θάνατος και τα προηγούμενα κατορθώματά του εξαπλώθηκαν πέρα απὸ τα όρια της Ελλάδας.

Ο Μάρκος Μπότσαρης είχε χαρακτήρα αγνό και αδιάφθορο. Αν και υπηρέτησε στην αυλή του Αλή πασά, δεν επηρεάστηκε ο χαρακτήρας του από τη διαφθορά, τις δολοπλοκίες και τα κακουργήματα που γίνονταν εκεί, αλλά έμεινε πιστός στους φίλους του, αξιοπρεπής, μετρημένος στα λόγια, φιλεύσπλαχνος στους ηττημένους εχθρούς, γενναίος και μετριόφρων. Η δράση του ως αρχηγού χαρακτηριζόταν από στρατηγική έμπνευση, γενναιότητα, θάρρος, πολιτική διορατικότητα, τιμιότητα και αρετή. Για χάρη της πατρίδας συγχώρησε ακόμη και τον φονιά του πατέρα του, Γώγο Μπακόλας.

Ο Σουλιώτης αγωνιστής Σπύρος Τζίπης, που πολέμησε μαζί του στους Δραμισιούς στις 14-7-1821, γράφει στα απομνημονεύματά του τα εξής: «Ήξευρε ο Μάρκος να ομιλή με ένα τρόπο, το πρόσωπο του είχε τόση ζωή, η φωνή του ήταν τόση γλυκειά, τη γενναιότητα της καρδιάς του ήξερε να την ρίχνει μέσα στην καρδιά των συντρόφων του, ώστε μαζί με αυτόν καπετάνιο, όλοι εγένοντο ανδρείοι, παλληκάρια ωσάν και αυτόν. Τι άνθρωπος ήταν ο Μάρκος! Τι δυστύχημα να σκοτωθή τόσο νέος!».

Οι Γάλλοι τίμησαν τον Μάρκο Μπότσαρη, βάζοντας το όνομά του σ’ έναν από τους σταθμούς του μετρό στο Παρίσι και σε μία πλατεία στο Στρασβούργο. Η μορφή του ενέπνευσε ζωγράφους, γλύπτες και ποιητές. Ο διάσημος γλύπτης Δαβίδ ντ’Ανζέρ έκανε ένα υπέροχο έργο για τον τάφο του, ενώ Γάλλοι και Γερμανοί ποιητές τον εξύμνησαν με τα ποιήματά τους. Κανένας άλλος ήρωας δεν δοξάστηκε σαν τον Μάρκο.

Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;

Σε λίγους μήνες θα εκδώσω το μυθιστόρημά μου με τίτλο: “ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ”