Συνέντευξη του συγγραφέα Γιώργου Κοζανιτά στον Γιώργο Δόλγυρα με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «Εμείς που χάσαμε το όνομά μας» (Εκδόσεις Φιλύρα).

Στο έργο σας παρουσιάζετε μία εκφασισμένη εξαθλιωμένη κοινωνία όπου έχουν αρχίσει οι εξεγέρσεις, σας φαίνεται πιθανό να ζήσουμε στο μέλλον τέτοιες καταστάσεις και το έργο σας να γίνει ρεαλιστικό από μυθοπλαστικό;

Νομίζω πως το να πιστεύουμε πως δεν θα ζήσουμε ανάλογες καταστάσεις είναι απίθανο. Άμα γυρίσουμε και κοιτάξουμε μόλις μια δεκαετία πίσω μας και αναλογιστούμε σαν κοινωνία τι βιώσαμε με τα μνημόνια, ποσό άλλαξε ο τρόπος ζωής μας, από την άλλη πόσο πολύ μας επηρέασε η πανδημία και η διαχείριση της, από το πιο απλό, πχ για να πάμε μέχρι το περίπτερο έπρεπε να στείλουμε μήνυμα στο κινητό μας, μέχρι το γεγονός πως η κοινωνία μας διχάστηκε ξανά με ψευτοδιλήμματα, εμβολιασμένοι ενάντια ανεμβολίαστων και όλοι έπειτα ενάντια όλων. Αν τώρα ρίξουμε μια ματιά σε παγκόσμιο επίπεδο τι συμβαίνει, με τις πολεμικές συγκρούσεις που λαμβάνουν μέρος στην Ουκρανία, τότε ναι, δεν θεωρώ απίθανο να δούμε μια εκφασισμένη κοινωνία να αναδύεται μιας και είναι ήδη άρρωστη και τραυματισμένη η κοινωνία που ζούμε. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως μέχρι πρότινος στη χώρα μας, στο ελληνικό κοινοβούλιο υπήρχε ένα ναζιστικό κόμμα που κάποιες εκατοντάδες συμπολίτες μας, διπλανοί μας, το είχαν ψηφίσει. Συνολικά βέβαια η άκρα δεξιά στην Ευρώπη αλλά και στις Η.Π.Α. είναι αρκετά ενισχυμένη τα τελευταία χρόνια.

Θα θέλατε να μας αποκαλύψετε κάποιες ακόμα πληροφορίες για το έργο σας; Ποιος είναι ο κεντρικός σας και τι διαπραγματεύεται το έργο σας;

Ο κεντρικοί μου ήρωες είναι κατά κύριο λόγο δυο. Ο Άρης και η Ηλέκτρα. Αν και δεν αλληλοεπιδρούν άμεσα μεταξύ τους πάρα μόνο στο τέλος του βιβλίου, τους παρακολουθούμε να έχουμε παράλληλες πορείες. Κύριο αντικείμενο του βιβλίου αποτελεί το κέντρο μιας πόλης, το οποίο παραμένει αποκλεισμένο εδώ και δεκαπέντε χρόνια εξαιτίας μιας αποτυχημένης εξέγερσης. Εκεί μέσα βλέπουμε τους ήρωες μας να προσπαθούν να επιβιώσουν, να ερωτεύονται, να δολοπλοκούν και να ετοιμάζουν μια νέα εξέγερση.

Και τώρα ας πάμε σε ποιο προσωπικές ερωτήσεις ώστε να σας γνωρίσουμε. Ποιος είναι ο Γιώργος Κοζανιτάς ως άνθρωπος και συγγραφέας;

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1980 και σπούδασα μαθηματικά στο Πανεπιστήμιων Αθηνών. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια δουλεύω σε φροντιστήριο Μέσης Εκπαίδευσης προετοιμάζοντας τους μαθητές μου για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Θα μπορούσα να πω πως κάθε χρόνο δίνω και εγώ μαζί τους εξετάσεις μιας και έναν ολόκληρο χρόνο συμμερίζομαι το άγχος και την αγωνία τους. Όσον αφορά την συγγραφή, ανέκαθεν μου άρεσε να ακούω ιστορίες. Άκουγα τους συνομιλητές μου και φανταζόμουν τους ήρωες από τις διηγήσεις τους. Κάπως έτσι μου μπήκε το μικρόβιο και δειλά στην αρχή, ξεκίνησα να γράφω τα πρώτα μου διηγήματα. Αργότερα παρακολούθησα σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο με τον Γιάννη Κωνσταντινίδη. Επίσης συμμετείχα και σε ένα ετήσιο σεμινάριο υπό την επίβλεψη του Δημήτρη Βαρβαρήγου.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας ως άνθρωπο και τι σας δημιουργεί ευτυχία;

Παλιότερα θα απαντούσα πως ευτυχία που φέρνουν, η ανάγνωση βιβλίων, μα κυρίως τα ταξίδια, οι νέες εμπειρίες και οι γνωριμίες με ξένους ανθρώπους σε ευρωπαϊκά χοστελ, το φλερτ, τα μπαρ. Ένας γενικότερα μποέμικος τρόπος ζωής. Αν και ακόμη απολαμβάνω την ανάγνωση ενός βιβλίου, τώρα αυτό που μου χαρίζει ευτυχία είναι να παίζω μαζί με τον ενάμιση έτους γιο μου. Το χαμόγελο του δεν το αλλάζω με τίποτε. Πιθανόν το να πάθει κάτι το παιδί μου αποτελεί αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μου φόβο και άγχος μιας και είναι πολύ μικρός και δείχνει τόσο εύθραυστος.

Ποια χαρακτηριστικά αποδοκιμάζετε και επιδοκιμάζετε στους ανθρώπους;

Μου αρέσουν πάρα πολύ οι άνθρωποι που είναι ανοιχτοί, αυτό που λέμε οι έξω καρδιά. Πιθανόν γιατί εγώ δεν είμαι τόσο ανοιχτός. Μάλλον με βοηθούν να ξεπερνώ προσωπικές μου αγκυλώσεις και να ανοίγομαι και εγώ. Δεν ξέρω. Τώρα από την άλλη, δεν θα έλεγα πως αποδοκιμάζω, αλλά πως με κουράζουν οι άνθρωποι που λένε μεγάλα λόγια, κούφια λόγια, που βερμπαλίζουν δίχως λόγο και αιτία.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς, τα πρότυπά σας κατά μία έννοια;

Μου αρέσει πάρα πολύ η αμερικανική νουάρ λογοτεχνία. Ένας από τους συγγράφεις που ξεχωρίζω είναι ο Τζέημς Ελρόι, (James Ellroy), λατρεύω τον θυελλώδη τρόπο γραψίματος του. Είναι σκληρός και ευαίσθητος, χυδαίος και βρώμικος, ταυτόχρονα μα σε πείθει πως όλα αυτά που γραφεί είναι πέρα ως πέρα αληθινά. Αν κάποιος τέλος πάντων θα έλεγα πως είναι ο αγαπημένος μου, θα ήταν αυτός. Από τους Έλληνες συγγράφεις μου αρέσει πάρα πολύ ο Αναγνωστάκης, ο Ταχτσής καθώς και η Ζυράννα Ζατέλη.

Εκτός από τη συγγραφή έχετε αναπτύξει και κάποια άλλη δεξιότητα με την οποία ασχολείστε;

Αν και προσπάθησα ως έφηβος να μάθω να παίζω ηλεκτρική κιθάρα, δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Αργότερα παρακολουθούσαν μαθήματα φωτογραφίας, πραγματοποίησα εκτυπώσεις μέσα σε σκοτεινό θάλαμο, δουλεύοντας με ασπρόμαυρο φιλμ, μελέτησα θεωρίες και τεχνικές αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ανέπτυξα μια κάποια ιδιαίτερη δεξιότητα στη φωτογραφία . Νομίζω πως εκτός από τα μαθηματικά που παραμένουν μεγάλη μου αγάπη, μου αρέσει πάρα πολύ η εναλλακτική ροκ μουσική. Κάθομαι με τις ώρες και ακούω άλμπουμ από νέα συγκροτήματα, καθώς μαγειρεύω και κάνω δουλειές στο σπίτι ή διορθώνω εργασίες μαθητών μου. Αν κάποιο άλμπουμ με κερδίσει, το επόμενο μου βήμα είναι να το αγοράσω σε δίσκο βινυλίου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας συγγραφικά σχέδια;

Αυτή τη στιγμή δουλεύω πάνω σε μια νέα ιδέα που προέκυψε από μια ταινία μικρού μήκους ενός φίλου σκηνοθέτη. Έχω βρει τους ήρωες μου, την κεντρική ιδέα και τώρα φτιάχνω το σχεδιάγραμμα του μυθιστορήματος. Θα δούμε πως θα πάει.

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία.