Συνέντευξη του συγγραφέα Δημήτρη Μπονόβα στον Γιώργο Δόλγυρα
Ο Δημήτρης Μπονόβας είναι μία νέα παρουσία στο συγγραφικό κόσμο. Θα τον γνωρίσουμε σήμερα με αφορμή την 2η συγγραφική του προσπάθεια: «Sharif. – Βαδίζοντας στο σκοτάδι» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Δημήτρη αρχικά θα ήθελες να μας πεις λίγα πράγματα για τον εαυτό σου ώστε να σε γνωρίσουμε;
ΑΠ : Έχω γεννηθεί και ζω στα Ιωάννινα. Έχω σπουδάσει Πληροφορική και Τεχνολογία υπολογιστών και εργάζομαι ως ιδιωτικός υπάλληλος. Η συγγραφή μπήκε στη ζωή μου πριν από τέσσερα χρόνια, όταν αποφάσισα να βγάλω από το συρτάρι τα αμέτρητα ποιήματα που είχα γράψει, να βρω τα καλύτερα και να δημιουργήσω με αυτά την πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «Νυχτερινή Ελεγεία» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα. Έπειτα, είχα την ανάγκη να διηγηθώ κι εγώ μια ιστορία, να γράψω ένα μυθιστόρημα, ήθελα κιόλας να δοκιμάσω τον εαυτό μου σ’ αυτό το είδος γραφής. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο για το οποίο συζητάμε σήμερα, το οποίο κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Συνεχίζοντας με τις προσωπικές ερωτήσεις γνωριμίας θα ήθελα να σε ρωτήσω, ποια χαρακτηριστικά επιδοκιμάζεις και αποδοκιμάζεις στους ανθρώπους;
ΑΠ : Επιδοκιμάζω την επιμονή, την υπομονή και την εργατικότητα. Μου αρέσουν οι δοτικοί άνθρωποι, αυτοί που δίνουν χωρίς να αποσκοπούν στο να πάρουν. Και τέλος, αυτοί που δεν εγκαταλείπουν ποτέ τους στόχους και τα όνειρά τους, όσα εμπόδια κι αν εμφανίζονται στον δρόμο τους.
Αποδοκιμάζω όλα τα αντίθετα από αυτά που ανέφερα και κυρίως, σιχαίνομαι την αχαριστία. Είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω για πιο λόγο μπορεί να γίνεται. Αν μου φερθεί κάποιος αχάριστα, τον διαγράφω από τη ζωή μου με συνοπτικές διαδικασίες.
Tι αγαπάς, τι φοβάσαι και τι έχεις χάσει στην ζωή;
ΑΠ : Πέρα από το προφανές που είναι η οικογένειά μου και οι άνθρωποί μου, λατρεύω τα βιβλία (προφανώς) και γενικότερα όλα αυτά που κάνω.
Φοβάμαι να χάσω αυτά που προανέφερα.
Έχω χάσει πολλά αλλά έχω κερδίσει επίσης πολλά. Είναι ένα παιχνίδι που παίζω από όταν γεννήθηκα και θα συνεχίσω να παίζω μέχρι την τελευταία αναπνοή. C’ est la vie.
Υπάρχουν αγαπημένοι συγγραφείς από τους οποίους έχεις επηρεαστεί και έργα των οποίων λατρεύεις;
ΑΠ : Υπάρχουν αρκετοί συγγραφείς οι οποίοι συγκαταλέγονται στους αγαπημένους μου αλλά αν έχω επηρεαστεί από το έργο κάποιου από αυτούς, δεν νομίζω. Μπορεί εμμέσως βέβαια να έχει συμβεί.
Το βιβλίο σου είναι ιδιαίτερα σκληρό, Έτσι είσαι στην προσωπική σου ζωή, βλέπεις μόνο την άσχημη πλευρά; Είσαι απαισιόδοξος ή αισιόδοξος ως άνθρωπος;
ΑΠ : Αν ήμουν απαισιόδοξος δεν θα είχα καταφέρει ούτε τα μισά από όσα έχω κάνει. Φυσικά και προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων και να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται ή ακόμα κι όταν οι περιστάσεις προσπαθούν να με πείσουν για το αντίθετο. Σε αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, όσο μεγαλώνω, μαθαίνω να μη δίνω και πολύ σημασία.
Πώς γράφτηκε ο Sharif, με ποια αφορμή;
ΑΠ : Είναι μία ερώτηση την οποία πρέπει να έχω απαντήσεις αρκετές φορές έως τώρα. Η αφορμή για να σκεφτώ να γράψω ένα βιβλίο σαν αυτό, δόθηκε πριν τρία χρόνια όταν δούλευα ως υπάλληλος μίας ΜΚΟ σε καταυλισμό προσφύγων. Εκεί έτυχε να γνωρίσω αρκετούς ανθρώπους οι οποίοι μου εκμυστηρεύτηκαν τις ιστορίες τους, τις οποίες ένιωσα αργότερα την ανάγκη να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Φυσικά και οι ιστορίες αυτές έχουν αλλαχθεί και δεν είναι ακριβώς όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο. Δυστυχώς βέβαια, αυτά που διηγούμαι, δεν απέχουν και πολύ από τη πραγματικότητα…
Σαφές το αντιπολεμικό και αντιρατσιστικό μήνυμα στην ιστορία του Sharif που έπλασες. Πιστεύεις η λογοτεχνία μπορεί να επηρεάσει και αλλάξει τον κόσμο περνώντας μηνύματα;
ΑΠ : Σαφώς και μπορεί να επηρεάσει, όχι μόνο η λογοτεχνία αλλά η τέχνη γενικότερα. Και ως ένα βαθμό, προσωπική άποψη, είναι και υποχρέωσή μας να το κάνουμε.
Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη θα ήθελες να μοιραστείς μαζί τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια; Είτε αυτά έχουν ξεκινήσει, είτε έχουν σχεδιαστεί από εσένα…
ΑΠ : Εκτός από το προφανές που είναι το επόμενο μυθιστόρημα το οποίο γράφω αυτή τη περίοδο και ευελπιστώ να κυκλοφορήσει κάπου Μάϊο με Ιούνιο του ’23, έχω έτοιμη και μία ποιητική συλλογή την οποία ετοίμασα σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ασπραγγέλων (τον σύλλογο του χωριού μου) και αναφέρεται κυρίως στην καταστροφή του χωριού τον Ιούλιο του 1943 από τη γερμανική μεραρχία Εντελβάϊς αλλά και γενικότερα σε γεγονότα της περιόδου της κατοχής.
