Ο ηθοποιός Πάρις Ρούπος μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα, με αφορμή την έναρξη των παραστάσεων “Δουλίτσα να υπάρχει”.
Ξεκινάτε από τις 5 Μαϊου στο θέατρο Αλκμήνη, μια νέα σειρά παραστάσεων με το έργο «Δουλίτσα να υπάρχει». Ποια είναι η θεματολογία της παράστασης;
Καταρχάς ας μιλάμε στον ενικό. Γιατί αυτή είναι μία σόλο παράσταση. Μη νομίζει ο κόσμος ότι θα δει πχ 5 κωμικούς επί σκηνής. Όταν λέω “δουλίτσα να υπάρχει” εννοώ μόνο για μένα.
Η παράσταση, όπως και οι περισσότερες stand-up παραστάσεις, δεν έχει συγκεκριμένη θεματολογία. Καταπιάνεται με πολλά και διάφορα θέματα και παρατηρήσεις, τα όποια με το χρόνο και με δοκιμές, δέσανε μεταξύ τους και ενοποιηθήκανε. Το αστείο μπορεί να προέλθει από οτιδήποτε. Κάτι που είδες στο δρόμο, ένα παλιό βίωμα, μία φράση με διττή σημασία, μία ανατροπή μιας κατάστασης. Τα κείμενα προκύπτουν από την καθημερινότητα, τις φιλικές, ερωτικές και εργασιακές σχέσεις, από πράγματα που σε ενοχλούν, από εκάστοτε ανθρώπινες συμπεριφορές, από τα υπαρκτά στερεότυπα και φυσικά από την παραδοσιακή μας οικογένεια που είναι και θησαυρός ιδεών. Επίσης τα παιχνίδια με τις λέξεις, είναι μια προσωπική μου αδυναμία που δυσκολεύομαι να τιθασεύσω.
Πώς μετατρέπεται η καθημερινότητα σε ένα κείμενο για stand -up και σε τι διαφοροποιείται από ένα επιθεωρησιακό ή άλλου είδους κωμωδίας έργο;
Το stand-up έχει σαν γενικό κανόνα το “κράτα το όσο πιο απλό και σύντομο”. Έτσι μια ιδεά αναπτύσσεται σε κείμενο το όποιο όσο πάει και κοβέται ώστε να μικραίνει και να μείνει μόνο η ουσία, το μήνυμα και η αποκλειστικά αστεία του πλευρά. Οι διαφορές με την επιθεώρηση είναι πολλές. Ο κωμικός είναι ολομόναχος του στη σκηνή, δεν υποδύεται κάποιον (πχ έναν πολιτικό), είναι σε ένα μεγάλο βαθμό ο εαυτός του, δεν είναι μεταμφιεσμένος. Και όσον αφορά το λόγο του, δεν έχει ως βασικό σκοπό τη σάτιρα (πολιτική και κοινωνική), αλλά να αναδείξει όσα απασχολούν κυρίως τον ίδιο, με τα οποία όμως μπορεί να ταυτιστεί ένα μεγάλο μέρος του κοινού.
Υπάρχουν όμως και άλλα είδη κωμωδίας που έχουν ενταχθεί στο στάνταπ, όπως για παράδειγμα η μουσική κωμωδία ή οι μιμήσεις, που το κάνουν πιο πολυσχιδές και του δίνουν το ατού του να καλύπτει κάθε γούστο.
Ποια διάδραση προκύπτει με το κοινό; Υπάρχει κάποια αντίδραση που ξεχωρίζετε;
Η βασική και επιθυμητή διάδραση είναι το γέλιο. Άντε και το χειροκρότημα στα αστεία που το κοινό ταυτίζεται περισσότερο. Συχνά θα πετύχεις και μικρές στιχομυθίες με τους θεατές που συνήθως απλά εξυπηρετούν την πορεία ενός κειμένου.
Η αγαπημένη μου παρ’όλαυτα αντίδραση είναι το επιφώνημα πόνου στα αστεία της κατηγορίας “ωχ, αυτό δεν περίμενα να το ακούσω”, και η μετεξέλιξη αυτού που είναι το facepalm. Ιδανικά και με ήχο “πλαφ” στο μέτωπο.
Είναι ή μπορεί να είναι το stand-up comedy η πιο άμεση και ουσιαστική, σύγχρονη μορφή σάτιρας;
Η σάτιρα έχει άλλη έννοια που διαφοροποιείται από το στάνταπ. Χρησιμοποιείται κύριως ως κριτική προς την εξουσία και στηλίτευση καταστάσεων, με μια προσέγγιση συχνά λαϊκίστικη ή επιφανειακή.
Μάλιστα, αν δε γίνει με την κατάλληλη προσοχή και ευστοχία, μπορεί να λειτουργήσει (ίσως και άθελά της) ως μέσο “ξεπλύματος” προσώπων και συμπεριφορών. Θυμίζω το παράδειγμα της Χρύσης Αυγής, όπου συχνά οι χρυσαυγίτες παρουσιάζονταν απλά ως αμόρφωτοι και χαζούληδες τύποι, ενώ στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνοι μαχαιροβγάλτες δολοφόνοι.
Χωρίς να ήταν όλες οι επιθεωρήσεις του παρελθόντος έτσι, για να μην παρεξηγηθώ.
Το στάνταπ θα έλεγα ότι είναι πιο σκληρό, πιο σκοτεινό, πιο στοχευμένο, εμβαθύνει περισσότερο και λέει την αλήθεια. Λειτουργεί ως καθρέφτης. Ενώ μπορεί να γελάσεις, για παράδειγμα, με ένα κείμενο σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους ανάπηρους (και όχ με τους ίδιους τους ανάπηρους), ταυτόχρονα θα σκεφτείς “ρε, μήπως έχω παρκάρει κι εγώ καμιά φορά πάνω σε ράμπα;”. Είμαστε εδώ για να σου δημιουργήσουμε ενοχές! Εντάξει όχι… Παρακαλώ ελάτε στην παράσταση!
Πώς προβλέπετε να εξελιχθεί στο μέλλον το stand-up;
Ευοίωνο το βλέπω το μέλλον, και χωρίς κοβιντομέτρα ακόμα πιο ευοίωνο. Ίσως και χωρίς αυτή την κυβέρνηση. Αλλά χωρίς αυτή την κυβέρνηση δε θα είχαμε αστεία να λέμε, έτσιιι; Όχι, αυτό είναι σάτιρα.
Η εγχώρια στάνταπ κωμική σκηνή είναι ένα μικρό χρυσωρυχείο ποιότητας και σκέψης, το όποιο δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα αρκετά (ή δεν ενδιαφέρονται) τα mainstream μέσα, όπως η τηλεόραση και το ράδιο. Έχουν γίνει κάποιες αξιόλογεςε απόπειρες αλλά έπεσαν πάνω στον εδραιωμένο συντηρητισμό τους.
Σαν ζωντανό θέαμα είναι ήδη αρκετά δημοφιλές και θα γίνεται ακόμα περισσότερο, όσο αυξάνεται και το πλήθος των επαγγελματιών κωμικών. Μένει λοιπόν να κατακτήσει και τα υπερβραχέα κύματα, να μπει στα σπίτια σας με τη μορφή talk show, τηλεπαιχνιδιών, ντοκιμαντέρ και σειρών και τότε τίποτα δε μας σταματά! Ακούγεται απειλητικό, αλλά είναι κιόλας.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Αυτό τον καιρό, με τη βοήθεια του ΑutoCΑD, βγάζω κάτι κατόψεις και κάτι τομές. (συγγνώμη, είπα δε μπορώ να το τιθασεύσω!).
Πιο σοβαρά, έχω ως σκοπό την ολοκλήρωση των τελευταίων εμφανίσεων της παράστασής μου “Δουλίτσα Να Υπάρχει” στο Θέατρο Αλκμήνη για τους μήνες Μάιο και Ιούνη, και τη βιντεοσκόπησή της, ώστε να πάρει τoν δύσβατο δρόμο του YouTube και να έχω κι εγώ τη σπάνια χαρά του να με βρίζουν στα σχόλια.
Μετά από αυτό, ξεκινά σταδιακά το χτίσιμο της επόμενης σόλο μου παράστασης, με τη βοήθεια του καλύτερου double-bill όλων των επόχων, με το όνομα “ROU TO LET”, όπου μαζί με το αστειότατο κωμικό και φίλο, Γιάννη Ρούσσο, θα κάνουμε τουρ σε όλο το σύμπαν! Αλλά στην πραγματικότητα, θα μας βρείτε σε κάποια κωμόπολη της επαρχίας να τρώμε παϊδάκια μετά την παράσταση.
