Ο συνθέτης και εξαιρετικός σολίστ της κιθάρας, Παναγιώτης Μάργαρης, μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τραγουδιού “Μαζί δε φοβάμαι” και τη συνεργασία με τον Χρήστο Θηβαίο.

Νέο τραγούδι “Μαζί δε φοβάμαι” σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου με τη μοναδική ερμηνεία του Χρήστου Θηβαίου. Πώς θα το περιγράφετε με μια φράση; 

Ένα μυστικό ταξίδι στα άδυτα του ερωτισμού και του σύγχρονου ρομαντισμού.

Να περιμένουμε συνέχεια της συνεργασίας και γιατί όχι και ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ;  

Μια τόσο όμορφη συνεργασία, δε βρίσκω το λόγο να μην έχει συνέχεια. Υπάρχουν πάρα πολλές πόλεις στις οποίες δεν έχουμε εμφανιστεί με τον Χρήστο και θέλουμε να επισκεφτούμε, υπάρχουν αρκετές ιδέες και συζητήσεις για διάφορα πρότζεκτ που σκεφτόμαστε να κάνουμε στο μέλλον, συνεπώς η συνεργασία μας απ’ ότι φαίνεται θα είναι διαχρονική. Όσον αφορά στο ολοκληρωμένο άλμπουμ είμαστε σε σκέψεις να εξελίξουμε μια τέτοια προοπτική.

Υπάρχει προγραμματισμός για ζωντανές εμφανίσεις το επόμενο διάστημα και πόσο σημαντική είναι η διάδραση με το κοινό στην ψηφιακή μας εποχή; 

Υπάρχει έντονος προγραμματισμός  με πολλές εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Η διάδραση με το κοινό ήταν ανέκαθεν η σημαντικότερη διαδικασία για μένα. Αν δεν υπάρξει ο ηλεκτρισμός ανάμεσα σε καλλιτέχνες και θεατές, μια συναυλία δεν θεωρείται επιτυχημένη. Όσον αφορά στην ψηφιακή εποχή, όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε προσαρμοσμένοι πλέον σ’ αυτή τη νέα λογική. Εγώ ωστόσο, ανήκω στην ρομαντική γενιά των καλλιτεχνών που ακόμα κυκλοφορούν τα άλμπουμ και σε φυσική μορφή, παράλληλα όμως έχω και καθημερινή σχέση με τα social media.

Σας αγαπήσαμε μέσα από ορχηστρικούς δίσκους. Κατά τη δημιουργική διαδικασία ενός τραγουδιού προηγείται η μελωδία ή ο στίχος; 

Στη δική μου περίπτωση, επειδή λατρεύω να γράφω ορχηστρική μουσική, προτιμώ να στέλνω τις μελωδίες στον εκάστοτε στιχουργό, ώστε να εμπνέεται από το δικό μου συναίσθημα και να γράφει στίχους πάνω στη μουσική μου.

Πόσο μπορεί η μουσική να αναπληρώσει το κενό ρομαντισμού και τρυφερότητας σε έναν κόσμο κυνικό κι ανταγωνιστικό;

Η μουσική υπήρξε εξαρχής η γέφυρα ανάμεσα στον άνθρωπο, στο συναίσθημά του και στην ψυχή του. Ειδικά αυτήν την εποχή που η καθημερινότητα είναι σκληρή,  βιώνουμε πολύ δύσκολες καταστάσεις και ο ρομαντισμός έχει αρχίσει να χάνεται, εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε χρέος να παρασύρουμε τους ακροατές μας σε μια μορφή νεορομαντισμού όπου το συναίσθημα θα ισορροπεί όμορφα με τη λογική.

Πώς κρίνετε την πορεία της ελληνικής μουσικής τα τελευταία χρόνια; 

Θεωρώ ότι στις μέρες μας υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι καλλιτέχνες, οι περισσότεροι όμως δελεάζονται, δυστυχώς, από την εποχή και γράφουν εύπεπτη μουσική με σκοπό την εμπορική επιτυχία, κάτι το οποίο είναι εχθρός της δημιουργίας. Αντίθετα με τους παλιούς μεγάλους συνθέτες, όπως Χατζιδάκις,  Θεοδωράκης,  Σαββόπουλος,  Ξαρχάκος και πολλούς άλλους,  οι οποίοι έγραφαν με μοναδικό σκοπό την καλλιτεχνική δημιουργία δίχως να σκέφτονται πόσους δίσκους θα πουλήσουν ή πόσο εμπορική θα είναι η μουσική τους. Είμαι βέβαιος όμως  πως θα βγουν ξανά σπουδαίοι νέοι δημιουργοί,  γιατί η μουσική δε σταματά ποτέ να εξελίσσεται.