Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Τον βιώνουμε επί δεκαετίες. Τον δικαιολογούμε όταν προέρχεται από την ομάδα μας. Παριστάνουμε τους ανήξερους όταν δεν μας αφορά άμεσα. Ο οπαδικός φανατισμός και η βία που συνεπάγεται δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο, ούτε είναι η πρώτη φορά που θρηνούμε θύματα λόγω της ατροφικής αντίληψης της πραγματικότητας όσων των ασπάζονται.
Η τραγική περίπτωση του 19χρονου Άλκη ήρθε να μας υπενθυμίσει, με τον πιο δραματικό τρόπο, όλα όσα επιχειρούμε κάθε τόσο να θάψουμε στα κατάβαθα του συλλογικού υποσυνείδητου.
Περιβάλλουμε τη βία των γηπέδων, κι όποια άλλη μορφή της προκύπτει από αυτή, με μια αίσθηση γραφικότητας που δεν συνάδει στη σοβαρότητα και τις πολύπλευρες συνέπειες του φαινομένου. Καλοπιάνουμε όσους παριστάνουν τους θεματοφύλακες της οπαδικής ορθοδοξίας. Ο καθένας μας από τη δική του θέση, δίνει καθημερινά συγχωροχάρτι στους κάθε τύπου τιμητές της “δικαιολογημένης” επιθετικότητας. Ξυπνάμε εντυπωσιασμένοι μόνο όταν αυτό που λίγο, λίγο, εκθρέψαμε, γιγαντώνεται κι αποκτά ανυπότακτη, αδιαχείριστη υπόσταση.
Ας μην παριστάνουμε, λοιπόν, τους έκπληκτους.
Η λογική του νταή, υπάρχει γύρω μας, σε κάθε έκφανση κοινωνικής δραστηριότητας και ηθελημένα ή αθέλητα τη δικαιολογούμε ή έστω την ανεχόμαστε.
Βρίσκεται στο γεμάτο ένταση, διχαστικό πολιτικό λόγο που, όταν βολεύει τον κομματικό πατριωτισμό μας τον βαφτίζουμε αγωνιστικό πνεύμα. Αναπτύσσεται στα σπίτια μας, όταν ξεπερνάμε εύκολα τις τάσεις κακοποίησης, στα σχολεία μας όταν ονομάζουμε αντριλίκι το bullying η γελάμε μαζί του λες και δεν υποκρύπτει βία αλλά περιγράφει μια γραφική κατάσταση. Φυτρώνει στις “ένδοξες” οπαδικές φωλιές που επιδοτούνται ευθέως και αδρά από τους εκάστοτε Προέδρους που συντηρούν στρατούς οργισμένων τραμπούκων.
Θα θρηνήσουμε κι αυτή τη φορά το θύμα του μίσους, θα κλάψουμε για το χαμό του, θα βγάλουμε πύρινους καταγγελτικούς λόγους. Στο τέλος όμως, είναι αμφίβολο αν οι υπαίτιοι θα τιμωρηθούν όπως τους αξίζει ή και τώρα θα πέσουν στα μαλακά, ξεφεύγοντας μέσα από τα ευρύχωρα παράθυρα του νόμου. Οι ομάδες θα τιμήσουν με ενός λεπτού σιγή την απώλεια ενός παιδιού στο βωμό της “τυφλότητας” και την επόμενη στιγμή θα βρουν την αφορμή να σπείρουν το σπόρο του μίσους.
Και η κοινωνία θα αφεθεί πάλι στο ροζ συννεφάκι της απενοχοποίησης κι όλα θα επανέλθουν στην κανονικότητα τους έως το επόμενο παρόμοιο γεγονός. Μέχρι τον επόμενο Άλκη, λοιπόν!
