Γράφει ο Νίκος Ναούμης, Πολιτικός Επιστήμονας – Συγγραφέας
Συνεχίζοντας τα αφιερώματα στους ευεργέτες του έθνους μας με βλάχικη καταγωγή, στις επόμενες γραμμές, θα γνωρίσουμε έναν λόγιο ευεργέτη, τον Απόστολο Αρσάκη.
Ο Απόστολος Αρσάκης, γεννήθηκε το 1792 στο χωριό Χοταχόβα της Πρεμετής της Βορείου Ηπείρου. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο Βουκουρέστι και μετά από τέσσερα χρόνια, το 1804, στάλθηκε σε ένα Γυμνάσιο στη Βιέννη, ενώ συγχρόνως μάθαινε ελληνικά από τον μεγάλο διδάσκαλο του Γένους, Νεόφυτο Δούκα. Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χάλλης της Σαξονίας.
Το 1813 πήρε το πτυχίο του και το 1814 εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι, όπου άσκησε το επάγγελμα του ιατρού.
Το 1813, σε ηλικία 21 ετών, ο Αρσάκης έγραψε περισπούδαστη διατριβή, επί διδακτορία, σε λατινική γλώσσα «Περί του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού των ιχθύων», η οποία σχολιάστηκε εγκωμιαστικά. Η διατριβή αυτή μεταφράσθηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες θεωρούμενη ότι προήγε τη συγκριτική ανατομία. Παράλληλα, δημοσίευσε[2] στον «Λόγιο Ερμή» άρθρα σχετικά με την ιστορία της Ιατρικής και συνέγραψε πολλές ακόμα επιστημονικές εργασίες, τις οποίες δημοσίευσε σε επιστημονικά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες.
Το 1822 προσλήφθηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας
ενώ από το 1836 μέχρι το 1839 διετέλεσε γραμματέας επικρατείας του ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Γκίκα. Το 1857 πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ένωση της Βλαχίας με την Μολδαβία, για τη δημιουργία της Ρουμανίας. Η πολιτική του καριέρα φτάνει στο απόγειο της το 1862 που έγινε Υπουργός Εξωτερικών της Ρουμανίας και λίγο καιρό αργότερα διετέλεσε για μικρό χρονικό διάστημα πρωθυπουργός.
Όμως, το όνομα του Αρσάκη δεν έγινε γνωστό για τα πνευματικά του χαρίσματα ή την σταδιοδρομία του στην πολιτική σκηνή των Παραδουνάβιων ηγεμονιών.
Ο Απόστολος Αρσάκης, αγαπήθηκε όσο λίγοι και έμεινε στην ιστορία, εξαιτίας των τεράστιων δωρεών του στην Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία.
Οι δωρεές αυτές είχαν αποσπάσει την αγάπη, την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη όλου του ελληνισμού, ο οποίος καταλάβαινε ότι το νόημα των δωρεών αυτών ήταν η μόρφωση κατάλληλων μητέρων και παιδαγωγών.
Με δικές του δαπάνες βοήθησε στην αποπεράτωση του Μεγάρου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας επί της οδού Πανεπιστημίου, ενώ διέθεσε μεγάλα ποσά για τη συντήρησή του. Το 1850 το Διοικητικό Συμβούλιο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας τον ανακήρυξε μεγάλο ευεργέτη και ονόμασε τα σχολεία της Αρσάκεια.
Εκτός από αυτές τις δωρεές, μεγάλα ποσά και πολύτιμα αντικείμενα δώρησε ο Αρσάκης και στην εκκλησία του Αρσακείου, η οποία ετιμάτο, χάριν της συζύγου του Αναστασίας, επ’ ονόματι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Επίσης δώρισε σημαντικά ποσά για την ανέγερση στη πατρίδα του, σχολείων και ναών. Επιπλέον, δημοσίευσε την αρχαιολογική πραγματεία «Περί του ει εξήν ταις γυναιξί ταις δραματικαίς επιδείξεσι παρείναι».
Απέκτησε έναν γιο και δύο κόρες και απεβίωσε το 1874 στο Βουκουρέστι.