Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Τσονόπουλος συνομιλεί με τον Κωνσταντίνο Μανίκα, με αφορμή τη μουσικοθεατρική παράσταση “Αποχωρισμός και άλλες πολεμικές τέχνες”, μια δημιουργία των Ευθύμη Χρήστου και Κωνσταντίνου Τσονόπουλου, που θα φιλοξενηθεί στη μουσική σκηνή “Σφίγγα” για τρεις μόνο παραστάσεις (Δευτέρα 7, 14 και 21 Φεβρουαρίου).
Μια παράσταση με τίτλο “Αποχωρισμός… και άλλες πολεμικές τέχνες”. Πώς προέκυψε η ιδέα;
Αφού έκλεισε ο κύκλος της παράστασης “από… έρωτα” μετά από τρία χρόνια, με τον Ευθύμη είχαμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο που να μιλάει στην εποχή μας. Ξεκινήσαμε να συζητάμε γύρω από την έννοια της ξενιτιάς και αυτό μας ώθησε στην ανάγκη να ερευνήσουμε την μετακίνηση του ανθρώπου, μέσα στον χρόνο, από τόπο σε τόπο, εσωτερικά και να αναζητήσουμε τις ρίζες μας.
Με ποιο τρόπο είναι δομημένη η παράσταση από πλευράς σκηνοθεσίας και ροής;
Κρατήσαμε τον τρόπο που δουλέψαμε στο “από… έρωτα” και αφηγούμαστε μέσα από την συνθήκη του παιχνιδιού, όπου το κείμενο οδηγεί στο τραγούδι και το τραγούδι οδηγεί στο ποίημα, άλλοτε ως αφηγητές και άλλοτε ως ρόλοι, μικρές ιστορίες.
Τα κριτήρια επιλογής των τραγουδιών και των κειμένων;
Σε κάθε άνθρωπο που συμμετέχει στο πρότζεκτ, είτε συντελεστή είτε ηθοποιό, από την πρώτη συνάντηση κάναμε καθαρό το τι θέλουμε να αφηγηθούμε, το αγκάλιασαν και όλοι μαζί φέρνοντας προτάσεις καταλήξαμε στην επιλογή των τραγουδιών και των κειμένων. Είναι τραγούδια από κάθε εποχή, από κάθε μέρος, κάθε χώρα… επιλέξαμε δίχως φόβο, φέραμε στην πρόβα έναν μεγάλο όγκο υλικού και κρατήσαμε όσα εξυπηρετούν την αφήγησή μας.
Τι θέλετε να αποκομίσουν οι θεατές μέσα από την παράστασή σας;
Δεν απαιτώ τίποτα από τους θεατές. Εύχομαι να βρούμε εμείς τον τρόπο να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να ταξιδέψουμε παρέα όσο κρατάει η παράσταση.
Παραλληλίζεται τις πολεμικές τέχνες με τον αποχωρισμό. Τι κοινό διαθέτουν;
Οι πολεμικές τέχνες μας ωθούν στο να ξεπεράσουμε τα όρια του εαυτού μας και να αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια σαν ολότητα (σώμα και πνεύμα). Κάθε αποχωρισμός είναι μια υπέρβαση, η οποία απαιτεί σεβασμό και προσπάθεια. Στην υπέρβαση και στην διαδικασία της εξέλιξης βρίσκω τα κοινά σημεία.
Τι θεωρείτε ότι παγιώνει τις αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Έχουν αυξηθεί αυτές οι αποστάσεις, τα τελευταία χρόνια. κι αν ναι, γιατί;
Έχουμε σχεδόν δύο χρόνια που σε καθημερινή βάση μας ζητάνε να κρατάμε αποστάσεις, να τηρούμε τις αποστάσεις ασφαλείας, να δουλεύουμε από το σπίτι, να αρνούμαστε τις αγκαλιές, να χαιρετάμε με τους αγκώνες και να μένουμε σπίτι. Σε συνδυασμό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την χαλασμένη δημοκρατία μας έχουμε το ιδανικό κοκτέιλ παγίωσης μιας κατάστασης δίχως επιστροφή.
Είναι οι τέχνες η πιο σημαντική δίοδος υπέρβασης της απομόνωσης και των διαχωρισμών;
Η τέχνη είναι μια σημαντική δίοδος, αν και όχι η πιο σημαντική. Θεωρώ πως τα θεμέλια της πυραμίδας ανήκουν στην παιδεία. Η τέχνη έρχεται σε δεύτερο χρόνο διεκδικώντας έναν πολύ ενεργό ρόλο ευθύνης. Η τέχνη πρέπει να συνομιλεί με την εποχή της, ο καλλιτέχνης πρέπει μέσα από το έργο του να παίρνει μέρος στον δημόσιο διάλογο και τον αφορά ο λαός. Είναι καιρός να θυμηθούμε πως το θέατρο είναι για όλους, όχι για λίγους.
Ποιες είναι οι ευκολίες και οι δυσκολίες, ενός καλλιτεχνικού “διδύμου”;
Ο Ευθύμης είναι πρώτα φίλος και έπειτα συνεργάτης. Συναντιούνται τα θέλω μας συχνά, έτσι συναντιόμαστε κι εμείς καλλιτεχνικά μέσα στα χρόνια. Έχω υπάρξει ηθοποιός σε δική του παράσταση, έχουμε δημιουργήσει μαζί παράσταση, έχει υπάρξει κινησιολόγος σε δική μου παράσταση… Έχουμε βρει την ισορροπία στην δουλεία μιας και σεβόμαστε πάντα την θέση του καθενός στο κάθε πρότζεκτ.
Το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Ονειρεύομαι το θέατρο να γίνει το εισιτήριο μου στα πιο μεγάλα ταξίδια. Ονειρεύομαι παραστάσεις που γίνονται μέρος ενός δημόσιου διαλόγου που όλο και μεγαλώνει δίχως όρια, δίχως σύνορα.
Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στην εποχή μας;
Χρειαζόμαστε ανθρωπιά. Ρεαλισμός και ρομαντισμός είναι ταμπέλες που δεν κατανοώ. Χρειαζόμαστε πράξεις, γιατί στο τέλος αυτές μένουν.