O ηθοποιός και σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα για την παράσταση Η Πόλη που ανεβαίνει από 5 Μαΐου, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Η Πόλη, της Λούλας Αναγνωστάκη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πόσο επίκαιρο είναι το έργο και τι αναδεικνύει η σκηνοθετική οπτική με την οποία το προσεγγίζετε;
Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια η ενασχόληση με έργα που μιλούν για το σήμερα και τα θέματα που μας απασχολούν είναι μια επιτακτική ανάγκη.Η θεματολογία και οι προβληματισμοί που εμπεριέχονται στο έργο όχι μόνο το καθιστούν επίκαιρο αλλά και κλασσικό,τα μεγάλα έργα μιλούν για μεγάλα ζητήματα και θέτουν ερωτήματα που διεγείρουν όχι μόνο την φαντασία του θεατή αλλά προβληματίζουν και κυρίως προσπαθούν να μετατοπίσουν το ‘Είναι΄΄ .Η Πόλη που ανήκει στην εμβληματική τριλογία της Πόλης είναι ένα κομμάτι που συνθλίβει όχι μόνο τον θεατή αλλά και τους ήρωες του.
Το 65 που η Λούλα γράφει την τριλογία έχουμε ένα ταραχώδες πολιτικό σκηνικό και τότε και τώρα βρισκόμαστε σε πολιτική και κοινωνική κρίση , τότε οδηγήθηκε η Ελλάδα στην δικτατορία, ο λόγος της Αναγνωστάκη αποτυπώνει την κοινωνική –πολιτική ρευστότητα σε αντιστοιχία με τις ανάλογες συνθήκες του τώρα, μην ξεχνάμε το Τραύμα του Εμφυλίου , την Αντιπαροχή , το αστικό τοπίο που καθόρισε τους κατοίκους, τις αλλαγές , έτσι και εμείς τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε υποστεί όχι μόνο στερήσεις, μνημόνια ,διχασμούς αλλά και μια Πανδημία και τώρα έναν Πόλεμο δίπλα μας.
Πείτε μας για το ρόλο σας; Τι βρίσκετε γοητευτικό σε αυτόν και πώς καθορίζει την εξέλιξη της παράστασης;
Στη παράσταση κρατώ κυρίως τον ρόλο του σκηνοθέτη, του μαέστρου, σε πρώτη φάση θα έλεγα ότι για πρώτη φορά τολμώ να μπω και σε εκείνο του ηθοποιού μιας και τα τελευταία χρόνια ερμηνεύω πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ο φωτογράφος που υποδύομαι είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος που φωτογράφιζε ψεύτικες πόζες ευτυχίας και τώρα φωτογραφίζει ανθρώπους σε πόζες πεθαμένων, καλλιεργεί τριαντάφυλλα και ζει με τις αδερφές του, είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος που χάνει τα πάντα …μπαίνει στο σπίτι της Ελισάβετ και του Κίμωνα και θα προσπαθήσει να βρει σωτήρια λέμβο αλλά δυστυχώς τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά για κείνον. Έχω την χαρά να παίζω σε διπλή διανομή με τον Δημήτρη Μπούρα ,έναν ταλαντούχο νέο ηθοποιό, ο οποίος κάνει κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με εμένα, σίγουρα πρωτίστως στην διαδρομή του ρόλου μεγάλο ρόλο παίζει η προσωπική εμπλοκή και η συνάντηση με τον ήρωα που υποδύομαι.
Ποιο είναι το κύριο μήνυμα που θεωρείτε ότι θα λάβει ο θεατής;
Οι ήρωες ξερνούν το υπαρξιακό τους κενό, φέρουν το Τραύμα, δεν ακούν ή όταν ακούν ο ένας τον άλλον είναι σαν να εναποθέτουν το ‘είναι’ τους στον “άλλον”. Δρουν αυτόνομα από την έλλειψη αγάπης και κατανόησης, ψάχνουν ταυτότητα μέσα τους και έξω, δεν αφομοιώνονται στο τέλος και για αυτό εγκαταλείπουν την Πόλη.. και κυρίως η εγκατάλειψη του ίδιου του εαυτού τους. Πιστεύω ότι οι θεατές θα νιώσουν όλα αυτά που περνούν οι ήρωες ,θα μπουν στον κόσμο που έχουμε δημιουργήσει, θα αισθανθούν και θα προβληματιστούν…κυρίως θέλω να πάρει ο καθένας ένα κομμάτι από αυτήν την Παράξενη πόλη που φλέγεται. Σίγουρα κανείς βρίσκει το σήμερα στο έργο της Λούλας, οι πόλεις έχουν φθαρεί παρακμάσει, ψεύτικες ευτυχίες και δυστυχία. Φόβος, μοναξιά ,απομόνωση και κάτουρο στις αδειανές μας ζωές.
Πώς κατορθώνει ένας ηθοποιός να ερμηνεύσει πειστικά ήρωες με βαθύ και πολλές φορές διαταραγμένο ψυχολογικό υπόβαθρο;
Είναι θέμα πρόσληψης ,παιδείας και αισθητικής. Η μέθοδος και η διεργασία είναι πάντα ένα παιχνίδι και μια σκαλέτα που χτίζει ο ηθοποιός με τον σκηνοθέτη του. Η φαντασία, η τεχνική και η ατραπός της υποκριτικής σε συνάρτηση με τα προσωπικά βιώματα του ερμηνευτή και το σύμπαν του έργου, Η δραματουργία είναι ένα πεδίο που σε οδηγεί στο αποτέλεσμα.
Προβληματικοί καιροί, προβληματικοί άνθρωποι, προβληματικές σχέσεις. Μπορεί το θέατρο, και οι τέχνες γενικότερα, να είναι το αντίδοτο στην “παράνοια”;
Η τέχνη επουλώνει, είναι ένα φαρμακείο , ίσως εκεί ο καθείς βρει την θεραπεία του , στην αρχαιότητα τα θέατρα είχαν δίπλα το ιερό του Ασκληπιού, δεν είναι μαγικό;…Η μαγεία που προσφέρει η τέχνη, η ουσιαστική σχέση με τα μεγάλα έργα, αν αφεθείς στην αθωότητα του παιδιού που βλέπει πρώτη φορά ένα κουκλοθέατρο, η φαντασία, τα αισθήματα που γεννά η θέαση και η επαφή ίσως να μπορεί να θεραπεύσει τις μοναχικές μας καρδιές και τις ραγισμένες μας αγκαλιές…
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξετε ανάμεσα στη σκηνοθεσία και την ηθοποιία, θα ήταν εύκολη η απόφαση;
Ως ηθοποιός κλείνω 17 χρόνια και ως σκηνοθέτης 11 χρόνια…είναι η ζωή μου το θέατρο ,θα ήθελα ως ηθοποιός να δοκιμάσω και άλλα είδη με άλλους σκηνοθέτες, δεν θα ήθελα να δημιουργώ και να παίζω ο ίδιος στα έργα μου, είναι η πρώτη φορά που το κάνω φέτος…δεν θα ήθελα ,με διέπουν και οι δύο ιδιότητες ,αναπόσπαστο κομμάτι του Ένκε.
Αποτελεί η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος μέρος των καλλιτεχνικών σας επιδιώξεων;
Ίσως θα ήταν μια διέξοδος και μια πρόκληση αλλά ακόμα νομίζω ότι έχω μέλλον, ίσως μπορεί να παραμείνω πιστός στις αρχές και στον μαγικό κόσμο του Θεάτρου. Νιώθω μεγαλύτερη προστασία. Από την άλλη είναι και άλλα πεδία, άλλη Τέχνη. Ίσως ένας ιντριγκαδόρικος ρόλος –έκπληξη ή μια ταινία που θα έκανα ο ίδιος. Ίδωμεν.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Να είμαστε υγιείς και να συναντιέμαι με ωραίους ανθρώπους και μεγάλα έργα, αυτό, κάποτε ίσως να έρθει μια Επίδαυρος ή μια συνεργασία στο Εξωτερικό, προς το παρόν ονειρεύομαι μόνο όμορφες συνεργασίες και να παίξω τον Άμλετ ..
