Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Έχω λατρέψει τον Dr. House γιατί πέρα από την ευφυή προσέγγιση σε σπάνια ιατρικά θέματα, προχώρησε σε δύο καινοτόμες κινήσεις. Επιλέχθηκε ένας εντελώς αντισυμβατικός χαρακτήρας ως βασικός ήρωας και οι υπόλοιποι ήρωες μοιάζουν να ακροβατούν ανάμεσα στον θαυμασμό την κατανόηση και την αντίδραση στις ιδιοτροπίες του.

Έχω παρακολουθήσει αρκετούς κύκλους και του Gray’s anatomy. Πιο συμβατικό, περισσότερο επικεντρωμένο στις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά με μια ξεχωριστή ευαισθησία και αναπάντεχες εξελίξεις που διατηρούν το ενδιαφέρον..

Η ελληνική σειρά “Ο Γιατρός”, πέρα από το γεγονός ότι στηρίζεται σε αληθινά συμβάντα,

τουλάχιστον όσον αφορά τον πυροβολισμό του πρωταγωνιστή και την απώλεια κάθε μνήμης από τα τελευταία δώδεκα χρόνια, κατορθώνει να ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στη δομή των δύο μεγάλων διεθνών επιτυχιών που προανέφερα και να προχωρά ακόμη παραπέρα.

Ένας διαχρονικά σκληρός επαγγελματίας, βρίσκεται στη διαδικασία μιας αυτοανακάλυψης που του επιτρέπει να επαναπροσδιορίσει τόσο τις προσωπικές σχέσεις όσο και τη στάση του απέναντι στο ιατρικό λειτούργημα και τους ασθενείς. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η ανάγκη προσαρμογής των γύρω του, καθώς βρίσκονται αναγκασμένοι να αντιδρούν στις νέες συμπεριφορές του γιατρού και να προσέχουν τις αντιδράσεις τους σε σχέση με τις αναμνήσεις του και το σήμερα.

Η σκηνοθεσία διατηρεί τον δυναμισμό ξένων παραγωγών, με γρήγορες σκηνές, ρυθμό, ατακαδόρικους διαλόγους, απαραίτητες δόσεις χιούμορ.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ανταποκρίνεται εξαιρετικά στις απαιτήσεις του ρόλου και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, διαθέτουν όλοι γωνίες και ολοκληρωμένες ιστορίες που ξετυλίγονται σιγά σιγά.

Ο Γιατρός, στον Alpha, είναι μια ευχάριστη τηλεοπτική έκπληξη. Πετυχαίνει για πρώτη φορά στα ελληνικά τεκταινόμενα, μια σειρά με ιατρικό περιεχόμενο να αγγίζει το ύψος των ξένων δίχως να επαναλαμβάνεται και να χάνει το στόχο της με περιττά πράγματα.