Ο Αλέξανδρος Μαράκης απαντά στις ερωτήσεις που του θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή της έκδοσης της πρώτης του ποιητικής συλλογής και τη συμμετοχή του στη θεατρική παράσταση “Τέρας”.

• Κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή σας με τίτλο “Από αίμα σε αίμα” από τις εκδόσεις Ιωλκός. Ποια είναι η θεματολογία και το ύφος της; 

Η ποιητική μου συλλογή εισάγεται με δυο ποιήματα του πατέρα μου και έπειτα καταλήγουμε στα δικά μου.  Η συλλογή μου μιλάει για την απώλεια, την μοναξιά, την υποκρισία της εποχής, την ανιδιοτελή αγάπη και την βαθύτερη ανάγκη που έχουμε οι άνθρωποι να φτιάχνουμε παραμυθένιους κόσμους. Κόσμους που μπορούμε να ξεφύγουμε από την ψευτιά που υπάρχει γύρω μας, τα τετριμμένα και τα πρέπει… Ο τίτλος «Από αίμα σε αίμα» είναι χαρακτηριστικός. Είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει την μια γενιά με την άλλη, γι’ αυτό ξεκινάει η συλλογή μου με τον πατέρα μου και μετά με μένα. Επίσης και οι δυο μιλάμε μέσα από την ποίηση μας για την απώλεια με την βαθύτερη ανάγκη μας, να εξυμνήσουμε τους ανθρώπους που χάσαμε, δίνοντας και μια ελπίδα στον αναγνώστη ότι τίποτα δεν χάνεται.

• Κάποιος θα θεωρούσε πιο πιθανό να ασχοληθείτε με τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου. Τι είναι αυτό που σας έστρεψε στην ποίηση;

Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο που με έστρεψε. Σε διάφορες στιγμές τις ζωής μου, ο τρόπος, που μου ήταν πιο αβίαστος ήταν να γράψω ένα ποίημα.  Στην ποίηση συνδέεσαι με βαθύτερα κομμάτια του εαυτού σου και είναι και ένας τρόπος εκτόνωσης και ψυχοθεραπείας για τον ίδιο τον δημιουργό.

• Στην Ελλάδα με τους δύο νομπελίστες ποιητές, έχει η ποίηση τη θέση που της αρμόζει; 

Δεν θα το έλεγα. Από τα σχολικά χρόνια αυτό που μας περνούσαν οι καθηγητές και ο τρόπος που διεξάγονταν τα μαθήματα είναι ότι η ποίηση είναι κάτι δυσνόητο και για ένα πολύ ειδικό κοινό… Για μένα η ποίηση αφορά όλον τον κόσμο. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο εύκολο να ταυτιστείς με ένα ποίημα παρά με ένα διήγημα. Δυστυχώς  όμως έχουμε λάθος προσλαμβάνουσες όσον αφορά την ποίηση.

• Σας βρίσκουμε και φέτος θεατρικά στην παράσταση “Τέρας”. Πείτε μας κάποια παραπάνω στοιχεία για την πλοκή και το ρόλο σας; 

Η παράσταση αυτή δημιουργήθηκε με πολύ κόπο και μεράκι. Είμαστε τυχεροί που μας δίνεται η ευκαιρία να την επαναλάβουμε στο θέατρο Εμπρός, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9.30 μέχρι τις 15 Νοεμβρίου, που θα είναι η τελευταία μας παράσταση. Προσωπικά είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που μου έχει ανατεθεί μέχρι στιγμής. Ο Άρης στο έργο είναι ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ. Ένα παιδί που του έκλεβαν τελευταία στιγμή το όνειρο του.  Η καταπίεση της οικογένειας, της κοινωνίας, η μοναξιά από την ερωτική ζωή δημιούργησαν ένα «Τέρας» γύρω του. Η δύναμη και η απόφαση όμως για ζωή μπορεί να είναι πιο δυνατά από οποιοδήποτε «Τέρας».

• Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο; 

Ένα  πράγμα που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι θέλω να κάνω κινηματογράφο παραπάνω. Κυρίως όμως θα ήθελα να μπορώ να έχω την δυνατότητα να υπάρχω στο καλλιτεχνικό χώρο και να είμαι υγιείς σωματικά και ψυχικά ώστε να ανταποκρίνομαι καλά στη δουλειά μου. Κυρίως, θα ήθελα να έχω ευκαιρίες και να υπάρχουν δρόμοι για να το πετύχω, καθώς δεν είναι πάντα εύκολο.

• Είναι η σκηνοθεσία κάτι που σας απασχολεί ως προοπτική; 

Η σκηνοθεσία είναι ένα κομμάτι που μπορώ να πω ότι μου βγαίνει σαν διαδικασία… Περισσότερο όμως, θα έλεγα ότι θα ήθελα να δημιουργήσω ως ένα βαθμό κάποιες ιστορίες με δικό μου υλικό όπως συνέβη με την ταινία μικρού μήκους που έφτιαξα «Ψηλά με τα φουστάνια μου», αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να γίνω αποκλειστικά σκηνοθέτης. Μου αρέσει να ακούω σκηνοθέτες και να συνδέομαι με το όραμα τους. Άλλη ιδέα που θα μου άρεσε είναι να μην σκηνοθετώ μόνος μου αλλά να είμαστε δυο.

• Πόσο μπορεί η τέχνη να γίνει η γέφυρα ανάμεσα στην αγριότητα της εποχής και ένα καλύτερο μέλλον; 

Η τέχνη μπορεί να ξεγυμνώσει όλες τις δυσλειτουργίες της εποχής. Δεν είναι τυχαίο ότι καλλιτέχνες που αποτύπωναν την αθλιότητα της κάθε εποχής, δεν αναγνωρίζονταν πάντα όταν ζούσαν. Προτιμάμε την άγνοια και την βολή μας παρά την γυμνή αλήθεια. Η τέχνη μπορεί να σου πει τις μεγαλύτερες αλήθειες, να γίνει καθρέφτης της κοινωνίας και του εαυτού μας. Η αλλαγή όμως δεν είναι εύκολο να γίνει μέσα από την τέχνη γιατί οι μεγάλες αλλαγές είναι συνήθως αργές και γίνονται με πολύ κόπο.

• Οφείλει ο καλλιτέχνης να εκφράζει την άποψη του για τις κοινωνικές εξελίξεις ή οφείλει να παραμένει αφοσιωμένος αποκλειστικά στο έργο του; 

Ο καλλιτέχνης είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος, οπότε θα έλεγα ότι οφείλει να κάνει ό,τι αντέχει. Δεν θα έβαζα κανόνα σε αυτό.  Δεν είναι εύκολο για τον καθένα να εξωτερικεύει τις απόψεις του, οπότε ο καλλιτέχνης πολλές ο φορές τις απαντήσεις τις δίνει μέσα από το έργο του.

• Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;

Θα πάρω μια φράση από το καινούργιο έργο που ετοιμάζουμε στο θέατρο Αλκμήνη από Γενάρη χωρίς να πω περισσότερα. «Στην ζωή δεν αξίζει τίποτα ούτε δόξες ούτε επευφημίες παρά μόνο η θέα ενός λιβαδιού την άνοιξη που γεμίζει λουλούδια! Και να έχεις κάποιον να το βλέπετε μαζί. Κάποιον που πραγματικά σε νιώθει. Κάποιον που μπορείτε να πείτε τα πάντα».