Ο συγγραφέας Αινείας Πετάνης συνομιλεί με τον συνεργάτη μας, Γιώργο Δόλγυρα

Αυτή είναι η δεύτερη συγγραφική σας απόπειρα, θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την πρώτη, την πορεία σας και όσα αποκομίσατε ως συγγραφέας μέχρι σήμερα;

Το πρώτο μου βιβλίο που φέρει το τίτλο “Εκείνος για Εκείνος”, αποτελεί μια αυτοβιογραφική νουβέλα, η οποία ισορροπεί ανάμεσα στην έννοια της ζωής και του θανάτου, του πραγματικού και του ιδεατού κόσμου. Μις νουβέλα η οποία σκοπό έχει να απορροφήσει τους κραδασμούς της ζωής και να αναδείξει όλα εκείνα που φανταστήκαμε και για κάποιον λόγο δεν πράξαμε. Η εμπλοκή και του αστυνομικού στοιχείου μέσα στη δομή του βιβλίου, θα φέρει την ανατροπή που θα κάνει τον κάθε αναγνώστη να αναθεωρήσει για ό ,τι διάβαζε μέχρι το τέλος.

Χρησιμοποιείται κάποιες έννοιες όπως αριστερός, δεξιός, φιλελεύθερος και κομμουνιστής, πώς θα τις ορίζατε και τί σημαίνουν για εσάς;

Στόχος του βιβλίου δεν είναι να “πολιτικοποιήσει” τους ήρωες ή τον αναγνώστη, αλλά να θέσει τις έννοιες της διαφορετικότητας στο τραπέζι και να αναδείξει τις παθογένειες του “μισητού” πόλου που έχει δημιουργηθεί. Ο δεξιός είναι εκείνος που εμφανίζετε υπέρμαχος του οικονομικού φιλελευθερισμού, έναντι του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Ο Αριστερός από την άλλη αντιμάχεται την ανισότητα και την ιεραρχία που είναι αποτελέσματα της καπιταλιστικής κοινωνίας

Θα μπορούσατε να μας ορίσετε τις έννοιες του μισογυνισμού και ρατσισμού;

Ο μισογυνισμός είναι η δυσαρέσκεια, η δυσφορία απέναντι στις γυναίκες, πράγμα που το θεωρώ στις μέρες μας βαθύ κατάλοιπο παλαιών εποχών. Ο ρατσισμός είναι μια ευρύτερη έννοια η οποία ορίζεται ως τυφλό μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό υπάρχει γύρω μας. Είναι κάτι περισσότερο από μια απλή φυλετική διάκριση. Κατά τη γνώμη μου ο ρατσισμός είναι ασθένεια.

Το βιβλίο σας καταπιάνεται με πολλά κοινωνικά ζητήματα, όπως τον ρατσισμό, τον φανατισμό των γηπέδων και μισογυνισμό. Θεωρείται ότι μπορούν να εκλείψουν αυτά τα φαινόμενα;

Κάθε φαινόμενο ρατσισμού θα μπορούσε να εκλείψει μόνο και εφόσον όλοι μας αναλογιστούμε πως τίποτα δεν μας ανήκει και πως τίποτα δεν είναι ανώτερο ή κατώτερου του άλλου. Οι γυναίκες οφείλουμε να καταλάβουμε πως είναι ίσες. Η αντιμετώπιση φαινομένων ρατσισμού και μισογυνισμού είναι καθημερινή πάλη και αγώνας. Για την βία στα γήπεδα μάλλον η πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει.

Ο κεντρικός ήρωας παύει να είναι ρατσιστής όταν πίνει ο ίδιος το φαρμάκι του ρατσισμού, αυτό δεν είναι λίγο αντιφατικό; Υπό την έννοια ότι φαντάζει κάπως σαν οφθαλμός αντί οφθαλμού και μάλλον θα δικαίωνε κάποιον ρατσιστή.

Η κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος είναι πως, ο ρατσισμός έναντι του ρατσισμού λειτουργεί ως καθρέφτης έναντι κάποιου άσχημου ειδώλου. Δεν φταίει ο καθρέφτης για το είδωλο που είναι άσχημο. Έτσι και η ίδια πράξη έναντι μιας κακής πράξης δεν την “απενοχοποιεί” ,απλά λειτουργεί ως άρμα στη προσπάθεια του “τυφλού” να δει το φως, έστω και με αυτό το τρόπο.

Το βιβλίο σας θέλετε να το εκλάβει το αναγνωστικό κοινό ως ένα απλό ανάγνωσμα με κάποια μηνύματα ή κάτι περισσότερο, να αφυπνίσει συνειδήσεις και να μείνει ορόσημο;

Το “Στο μονοπάτι του λιονταριού” θα ήθελα να αποτελέσει την αφετηρία για την αντίληψη του κόσμου με διαφορετικό τρόπο. Να αποτελέσει εκείνο το έργο που θα συνταράξει συνειδήσεις και θα αναδείξει παθογένειες του κάλπικου κόσμου όπου ζούμε με έναν διαφορετικό τρόπο.

Το να γίνετε πρότυπο και σύμβολο ως συγγραφέας είναι ένα βάρος που θα μπορέσετε να αντέξετε ή δεν αποσκοπείτε εκεί; Γιατί τέτοιοι άνθρωποι συνήθως έχουν φανατικούς φίλους αλλά και άσπονδους εχθρούς.

Δεν με απασχολεί αν θ έχω φίλους ή εχθρούς από τη γραφή μου, άλλωστε ο στόχος του συγγραφέα είναι να ξεδιπλώνετε ο ίδιος στο χαρτί και να τίθεται στην κρίση του κόσμου. Αυτό που με νοιάζει είναι να γράφω όσο θεωρώ πως έχω πράγματα να γράφω και όσο έχω πράγματα να πω μέσα από τη γραφή μου.

Ο Χατζιδάκις στο τέλος του Κεμάλ κλείνει: « Καληνύχτα Κεμάλ! Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…». Εσείς πιστεύετε στην αλλαγή ή μήπως οι μεγάλες αλλαγές είναι μόνο για τα μυθιστορήματα και τις ταινίες, δηλαδή ουτοπία;

Φυσικά και πιστεύω στην αλλαγή αυτού του κόσμου. Είμαι ιδεαλιστής μα πάνω απ’ όλα θεωρώ τον εαυτό μου ανθρωπιστή και η πίστη μου στο ανθρώπινο είδος με καθιστά σίγουρο πως αν το θέλουμε πραγματικά μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το κόσμο.

Ποια είναι τα συγγραφικά σας σχέδια για το μέλλον, θα συνεχίσετε με έργα που σκοπό έχουν να προβληματίσουν, θα αλλάξετε κατεύθυνση ή μήπως νιώθετε ότι εκπληρώσατε τον στόχο σας;

Όπως προείπα θεωρώ πως θα γράφω όσο έχω πράγματα να πω. Ποτέ δε θα γράφω ‘κατά παραγγελία’. Μπορώ να πω, πως έχει ξεκινήσει δειλά δειλά το τρίτο μου μυθιστόρημα το οποίο θα αποτελεί μια ωδή στον απρόσμενο έρωτα και την αγάπη.

Σας ευχαριστώ!