Νίκος Τσιφόρος: Η πρώτη και μοναδική φορά που έκανε τους ανθρώπους να κλάψουν

Γράφει η Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Σαν σήμερα για πρώτη και μοναδική φορά ο Νίκος Τσιφόρος έκανε φίλους, συγγενείς και γνωστούς να κλάψουν, ο άνθρωπος που μόνο γέλιο χάριζε απλόχερα. Μια πολυσχιδής προσωπικότητα, ένας εύθυμος άνθρωπος που ήθελε τους ανθρώπους γύρω του να γελούν.

Ο Νίκος Τσιφόρος γεννήθηκε στην Αίγυπτο στις 27 Αυγούστου του 1909. Κατάγεται από εύπορη οικογένεια και γονείς Έλληνες. Δύο χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Αθήνα με την οικογένειά του.

Από την παιδική του ηλικία ακόμα καταπιάνεται με τον χώρο της γραφής.

Περνάει στη Νομική σχολή Αθηνών αλλά το γράψιμο, που έχει κλέψει την καρδιά του, δεν το εγκαταλείπει, ευτυχώς για όλους εμάς. Έπειτα μπαρκάρει στα καράβια. Αλλάζει συνεχώς επαγγέλματα αλλά ποτέ δε σταματά να γράφει και να δημοσιεύει τα έργα του.

Η δικαίωση για αυτόν έρχεται το 1944 όπου το θέατρο Ακροπόλ ανεβάζει το θεατρικό του έργο «Η Πινακοθήκη των Ηλιθίων». Και ο δρόμος της επιτυχίας πλέον είναι ανοιχτός. Το 1948 – 49 προβάλλεται η πρώτη του ταινία με τίτλο «Τελευταία αποστολή» στην οποία επιμελείται και το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Εργάζεται σαν αρθρογράφος σε μεγάλες εφημερίδες (Βήμα, Ελεύθερος Κόσμος) αλλά και σε μεγάλα περιοδικά της εποχής (Ρομάντσο, Ταχυδρόμος, Πάνθεον). Στα έργα του εμπνέεται από την αθηναϊκή κοινωνία και τη ζωή γενικότερα. Γράφει επιπλέον ευθυμογραφήματα και επιθεωρήσεις. Πολλές φορές χρησιμοποιεί ψευδώνυμο. Το όνομα του Νίκου Τσιφόρου συνδέεται με το γέλιο και το προσφέρει απλόχερα σε όλον τον κόσμο.

Τα κείμενά του εμπεριέχουν γέλιο, ειρωνεία. Έχει γράψει πολλές σάτιρες κατακρίνοντας με δόσεις χιούμορ τα κακώς κείμενα της εποχής.

Το γέλιο που έχουν τα έργα του κρύβει μέσα του εξυπνάδα. Η οξύνοια του νου του επικρίνει όσα τον ενοχλούν με ένα ευφυή τρόπο χωρίς να κακοκαρδίζει αλλά αντίθετα κάνοντας τον κόσμο να γελά με την ψυχή του. Ο νεοπλουτισμός της εποχής εκείνης τον κάνει να εμπνέεται.

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, σκηνοθέτης, σεναριογράφος… Νίκος Τσιφόρος: πολυγραφότατος δεν τον ένοιαζε να σκίζει τις σελίδες του και να τις γράφει ξανά και ξανά… Ένας άνθρωπος που είχε τόσο χιούμορ που το χρησιμοποιούσε και στην προσωπική του ζωή με μεγάλη επιτυχία. Κάποια από τα πιο γνωστά του έργα, σε σκηνοθεσία δικιά του, που παρακολουθούμε στην τηλεόραση ακόμα και σήμερα είναι: «Το ποντικάκι» (1954), «Η ωραία των Αθηνών» (1954) «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959), «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» (1961) και πολλά ακόμη. Εκτός αυτών παρακολουθούμε στην τηλεόραση και πολλά έργα που έγραψε σε σενάριο μαζί με τον Πολύβιο Βασιλειάδη, θεατρικό συγγραφέα και ηθοποιό, όπως είναι: «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959), «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός» (1961), «Η κυρία του κυρίου» (1962), «Η γυναίκα μου τρελάθηκε» (1966), «Δόκτωρ Ζι – Βέγγος» (1968), «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» (1968).

6 Αυγούστου 1970 η πρώτη και μοναδική φορά που έκανε τους ανθρώπους του να κλάψουν. Η ημέρα που ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Όμως ακόμα και εκείνα τα δύσκολα χρόνια για τον ίδιο ποτέ δεν ξεχνά την αγάπη του για το γράψιμο και συνεχίζει να προσφέρει γέλιο. Σήμερα πολλοί έχουν έργα του στις βιβλιοθήκες τους. Μέσα από αυτά συνεχίζει να υπάρχει στις καρδιές του κόσμου και συνεχίζει να προσφέρει γέλιο. Όσα χρόνια και αν περάσουν ακόμη, πάντα θα έχει μία θέση στις καρδιές του κόσμου.

Πηγές: