Ένα ακόμα απόσπασμα από την “Ελληνική Μυθολογία” του Νίκου Τσιφόρου

Τα Κράτη έχουνε μια σημαία, που είναι ένα κομμάτι
πανί, και την κεντάνε με δήθεν ιδανικά. Ελευθερία, δικαιοσύνη, δικαιώματα,
τέτοια ωραία. Τα λένε «μεγάλους σκοπούς», «δίκαια των λαών», ένα σωρό ωραίες
εκφράσεις, που τις ξερνάνε ρήτορες θεόπνευστοι και πετάνε και μικρά μπαλάκια
από σάλιο, έτσι και βγάζουνε πύρινους λόγους. Από κάτου απ’ τα μεγάφωνα,
στήνονται κάμποσες χιλιάδες χαζοί και φωνάζουνε όλοι μαζί: «Ζήτωωωω»…

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από την ομαδική
υστερία, την χρωματισμένη με ομαδική κουταμάρα. Το πόσο χαζή είναι η μάζα, δεν
περιγράφεται. Φτάνει ένας Χίτλερ με λειψό μουστάκι, να παρασύρη σε αφιόνισμα
ογδόντα εκατομμύρια τετραγωνισμένους ανθρώπους. Και τα ογδόντα εκατομμύρια
είναι αμέσως έτοιμα να πα να κόψουνε τον σβέρκο τους, γιατί πιστεύουνε άμεσα
ότι το Ντάντσινγκ στην Ανατολική Πρωσία, είναι απαραίτητο στη ζωή τους, και δεν
γίνεται να ζήσουνε δίχως Ντάντσινγκ. «Χάιλ», το λοιπόν, Φύρερ μας, και άντε
όλοι μαζί να γίνουμε λιάδα»… (…)

Έτσι γεννιέται ο πόλεμος, που ξεκινάει από κείνο που
λέγεται «οικονομικό αγαθό»… Έτσι σφάζονται εκατομμύρια άνθρωποι. Κι έτσι
δημιουργούνται αφορμές για μεγάλες εφευρέσεις κι ανακαλύψεις. (…)

Οι λαοί; Με ελαφρό χαμόγελο, θέλουνε κι ένα πιστεύω,
μια «ιερή συμπαράσταση» στον αγώνα τους. Λένε λοιπόν, «μαζί μας είναι ο Θεός,
το θείον δίκαιον», και κάνουνε γιούρια. Κι’ ο άλλος λαός, που παίρνει κι αυτός
τ’ άρματα, να αποκρούσει τον επιτιθέμενο, λέει κι αυτός «μαζί μας είναι ο Θεός,
το θείον δίκαιον». Κι αν τύχη νάναι των ιδίων θρησκευτικών πεποιθήσεων οι δύο
λαοί, να πούμε Χριστιανοί εναντίον Χριστιανών, τον μπερδεύουνε τον Θεό και δεν
ξέρει τι να κάνη.

 – Για σταθήτε ρε παιδιά, με μπερδεύετε. Μάλιστα, τρώτε
τα λυσσακά σας, αλλά εγώ με ποιούς είμαι;

 – Μαζί μας, Γκόττ μίτ ούνς, λένε οι Γερμανοί. Και το
γράφουνε και στη ζώνη τους.

 – Γκόττ γουΐθ άς, λένε οι Εγγλέζοι και τους το
βεβαιώνει ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ.

Κι’ επειδή ο Κύριος δεν είναι κορόιδο, κάνει το
κορόιδο. Λέει κι αυτός:

 – Άστους να λένε ό,τι θέλουνε κι όποιος νικήση πάω με
το μέρος του. Με τους ηλίθιους θα ασχολούμεθα τώρα;

Μόλις, λοιπόν, νικήση κάποιος, λέει πάλι: «Ο Κύριος
εστεφάνωσε τα όπλα μας».

– Μάλιστα ρε φίλε, αλλά ο Κύριος είναι και Κύριος των
αλλωνώνε.

– Βεβαίως, αλλά δεν του αρέσει η αδικία.

Κι’ έτσι εδραιώνεται η εμπιστοσύνη στην Θεία
Δικαιοσύνη, που δεν της αρέσουνε οι αδικίες.

Στους αντίθετους Θεούς, Χριστιανούς με
Μουσουλμάνους, να πούμε, τα πράγματα τοποθετούνται πιά στην ιδεολογία των
διαφορών.

Πως, δηλαδή, ο Αλλάχ; Ο δικός μας είναι καλύτερος.

Και μετά λένε «ένας είναι ο Θεός, ορών και επιβλέπων
επί τού Σύμπαντος» ή τουρκιστί «Μπίρ Αλλάχ», ένας Θεός που τα βολεύει λες και
παίζουμε πρωτάθλημα ποδόσφαιρο, πρώτα μεταξύ μας και μετά με την πρωταθλήτρια
ομάδα άλλου Κράτους… Κι’ άμα τα βάλης κάτου και τα σκεφτής, φασκελώνεσαι
μόνος σου κι’ άμα τα πεις δυνατά σε φασκελώνουν οι άλλοι και βρίζουνε «δε
ντρέπεσαι βρε ασεβέστατε να τα λες όπως είναι;». Άκρη δε βγαίνει.

Πάντως ο Θεός χρειάζεται στον πόλεμο. (…). Ο Θεός
στον πόλεμο είναι απαραίτητος, γιατί βασίζεται πάνω στο πιό δυνατό βάθρο που
υπάρχει στο Σύμπαν… Την ανθρώπινη κουταμάρα. Την ομαδική ανθρώπινη
κουταμάρα…