Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Στον κόσμο που ερχόμαστε όλοι μας λένε,να είμαστε καλοί άνθρωποι,να ακούμε τους γονείς μας ,τα αδερφάκια μας ,μα κανένας δε μας λέει τι να κάνουμε ,όταν φύγουν αυτόί απ τη ζωή μας,

Κανένας δε μας λέει ,που πηγαίνουμε ,οι ψυχές μας ,τα σώματά μας ,μα κυρίως τι γινόμαστε ,όταν χαθούμε απ αυτή τη γη ,όταν πεθάνουμε .

Ερωτήματα που πάντα θα μένουν αναπάντητα ,εφόσον είναι ένα ταξίδι ,που δεν έχει γυρισμό ,εφόσον κανείς που έφυγε ,δε γύρισε να μας πει και να μας μεταφέρει τις δικές του εμπειρίες και εντυπώσεις.

Σ αυτό τον κόσμο ,από τότε που θα καταλάβουμε και θα μπορούμε να κρατήσουμε κάποιες πληροφορίες ,για τον εαυτό μας ,για τους γύρω μας,όλοι λένε να είμαστε καλά παιδιά ,να μη στεναχωρούμε τους άλλους και κυρίως να μη λέμε ψέμματα ,είναι άσχημα ,κακά πράγματα όλα αυτά .

Αλλά δε μας είπαν πως ο υπόλοιπος ο κόσμος ,είναι γεμάτος ψέμμα ,απάτη,προσπαθώντας να επιβληθεί ο ένας στον άλλον ,σα μια ζούγκλα ,που φυσικά θα νικήσει όχι ο πιο δυνατός πάντα σε δύναμη,αλλά ο ισχυρότερος σε γνωριμίες,σε τρόπους επικοινωνίας.

Αλλωστε πόσες φορές δεν έχετε ακούσει ,ο κατάλληλος άνθρωπος ,στην κατάλληλη θέση.

Κάτι θα ξέρουν όλοι αυτόί και το λένε συνέχεια .

Επρεπε λοιπόν κι εγώ να μεγαλώσω ,να αφήσω πίσω μου τα όμορφα παιδικά μου χρόνια,που νομίζαμε πως θα ζούσαμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο και να δω τη σκληρή πραγματικότητα.

Αυτήν που θα πρεπε να υπηρετήσω με νύχια και με δόντια ,για να επιβιώσω,για να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου και να νικήσω οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο μου εχθρό

Σ όλη αυτή την κατάσταση ,ήρθε και με πήρε απ το χέρι ,ο φύλακας άγγελός μου ,που είδε πόσο δύσκολα περνούσα ,,μα κυρίως είχε δει την αδικία που ζούσα και περνούσα.

Αυτά όλα μου τα λεγε η καλή μου φίλη.,η Καλοτυχίτσα ,που χε συναντήσει ,εκεί που δεν το περίμενε και δεν ήλπιζε ,το φίλο της και άγγελό της ,τον Ευεργετούλη .

Της είχε μεταφέρει ,πως όταν ο καλός ο Θεούλης μας θέλει να σώσει κάποιο παιδάκι ,μικρό ή μεγάλο ,του στέλνει κάποιον να το αγαπήσει .

Αυτό είχε συμβεί και με την καλή μου φίλη,την Καλοτυχίτσα .

Είχε αποφασίσει να διώξει απ τη ζωή της ,αυτόν τον άνθρωπο που είχε κάνει μαζί του ,4 πανέμορφα αγγελούδια,τα παιδιά τους ,μα μετά από πολύ χρόνο ,κατάλαβε πως και οι δυο δεν μπορούσαν πια να ζουν μαζί.

Προσπάθησαν πολλές φορές ή πίστευαν πως προσπαθούσαν μα η αλήθεια ήταν μία και μοναδική ,έπρεπε να φύγει ο ένας απ τους δύο .

Η Καλοτυχίτσα,έμενε μόνη της πια με τα 4ά της αστέρια.

Την Καταφερούλα ,που ήταν ένα πανέξυπνο κοριτσάκι ,με σγουρά καφέ μαλλάκια κι εκείνα τα καφέ της ματάκια,που βγάζαν φωτιές .

Καλοσυνάτο,ευγενικό και πάντα θα χε μια καλή κουβέντα να πει για όλους μας.

Ηταν κι ο Κομπιουτερούλης ,παιδί μάλαμα,τζιμάνι,που έλεγαν κι οι χωριανοί του.

Πανέξυπνο και κάθε τι που του ήταν άγνωστο ,δε σταματούσε να ρωτάει τη μαμά του,γιατί ,γιατί,ώσπου στο τέλος έλεγε η καημένη εεε γιατί ,γιατί έτσι είναι και γελούσαν κι οι δύο ,αφού και το μικρό τότε ,καταλάβαινε πως η συζήτησή τους ,δε θα είχε σταματημό .

Τ άλλο το αστέρι της ,ο Μαγκαιβερούλης της ,εε αυτό το παιδί ,όλο ευρεσιτεχνίες ,κόλπα ,όλο έψαχνε,σκάλιζε ,τα πάντα ήταν γι αυτόν ένα παιχνίδι μα και ένα στοίχημα με τον εαυτό του ,που πάντα τον κέρδιζε και πάντα ανέβαζε το δείκτη νοημοσύνης του ,όλο και πιο ψηλά .

Φτάνουμε τώρα στο στερνοπούλι της ,στο μικρό χαιδεμένο όλων,αλλά μη φανταστείς,μέχρι εκεί που έπρεπε και μπορούσαν όλοι να το διαχειριστούν.

Μουτράκι σωστό,μια πανέξυπνη φατσούλα που ξεχώριζε απ όλα τα άλλα παδιά ,στα πάντα

Το όνομά του ,Ωριμούλης ,πιο σοβαρό ,σκεπτικό ,ώριμο παιδάκι ,δεν υπήρχε περίπτωση να συναντούσες.

Όλα τα παιδιά της τα διέκρινε αυτή η σοβαρότητα,η ωριμότητα ,που δε συναντούσες στα παδιά της ηλικίας τους ,

Θες γιατί είχαν μείνει μόνα με τη μαμά τους ,θες γιατί έπρεπε να σπουδάσουν και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους,θες γιατί οι γονείς τους όντως αναδείχτηκαν ανώριμοι για ένα τέτοιο όχι βάρος ,προς Θεού,αλλά ένα φορτίο ευθυνών ,που μάλλον δεν ήταν έτοιμοι να το σηκώσουν.

Μα η μαμά τους ,η Καλοτυχίτσα ,ποτέ δεν το έβαλε κάτω και πάντα παρακαλούσε την Παναγίτσα ,να τη βοηθήσει και πιο πολύ να βοηθήσει τα παιδάκια της ,να προκόψουν και να γίνουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.

Μια κοινωνία που δε θέλει να δει να προκόβουν τα παιδιά της ,που θέλει να μην είναι νομοταγείς,αφού πρώτα πρώτα εκείνη συμπεριφέρεται άδικα και άπονα ,σκληρά και δίχως οίκτο ,σε ομάδες που αποτελούν μέλη της και άλλα κράτη ,προσπαθούν ,βοηθούν και διευκολύνουν τα άτομα που ανήκουν σ αυτές τις ομάδες τους .

Απ την άλλη μεριά ,ο πατέρας τους,ο Απωνάκης ..που τον έχανες που τον έβρισκες ,μακριά απ τις ευθύνες και τα προβλήματα,μακριά απ τα ζόρια και τις σταχώριες .

Ζούσε γι αυτόύς ,χωρίς αυτόύς ,ζούσε για τον εαυτό του ,την καλοπέρασή του,που φάνηκε όταν έφυγε από κοντά΄τους και μόνο λίγες φορές ,λίγες στιγμές μοιραζόταν μαζί τους .

Η Καλοτυχίτσα όλο μάλωνε,φώναζε μαζί του,μα στο τέλος κουράστηκε και τον παράτησε,στην τύχη του ,που άλλωστε την είχε διαλέξει,πριν καν φύγει απ το σπίτι και τα παιδιά του τα ίδια .

Αποφάσισε να πάει να μείνει με τη Μεστονύμφη,που του παρείχε τα πάντα ,μα το κυριότερο ,του παρείχε ηρεμία ,ησυχία,χωρίς ευθύνες και το κυριότερο,μακριά απ τα 4 αστέρια της Καλοτυχίτσας μου ,γιατί δεν αρκεί να λέγεσαι πατέρας ,πρέπει και να το υποστηρίζεις,με λόγια ,πράξεις ,κινήσεις ,με τα πάντα ,να δείξεις πως είναι η ζωή σου ,πως ζεις γι αυτά και όχι υπάρχεις απόμακρος ,ανεύθυνος και αμέτοχος κυρίως .

Η φίλη μου δεν είχε παράπονο,όταν αποφάσισε να το βγάλει απ τη ζωή της ,ευτυχώς αν και πέρασε πολύς χρόνος ,το πήρε επιτέλους απόφαση και σώθηκαν οικογενειακώς ,αυτή και τα βλαστάρια της .

Πάντα έλεγε ,πως στέκεται Κύριος ,αν και δεν το περίμενε ,δεν την είχε συνηθίσει ,στο θέμα του παιδιού,του μικρού κυρίως ,άσχετα αν μάλωναν πολλές φορές και καυγάδιζε μαζί του ,γιατί δεν καταλάβαινε πόσο ανάγκη τον είχαν,μικρά ή μεγάλα παιδιά ,βλέποντάς τον να αδιαφορεί και να φέρεται επίτηδες ανάποδα απότι θα έπρεπε.

Το χε καταλάβει και η ίδια και τα παιδιά της ,πως φερόταν έτσι για να εκδικηθεί που τον άφησε ,που του στέρησε όπως έλεγε ,κι εδώ θα γελάσουμε ειλικρινά ,κάποια πράγματα,διασκέδαση ,απ όσο καταλαβαίνω αναφερόταν ,μα είχε μαύρα μεσάνυχτα .

Σιγά να μη βρισκόταν άλλη γυναίκα και να του επέτρεπε να κάνει εκείνα τα κόλπα που έκανε ή να τον άφηνε να ξενυχτάει ,με τις μέρες ,με τους μήνες.

Κι όμως ,πάντα παλιά είχαν έναν καλό λόγο να πει ο ένας για τον άλλον,που δεν περίμενε κανείς μας αυτό το ζευγάρι να χωρίσει ,να φύγει ο ένας απ το πλευρό του άλλου .

Οποιον και να ρωτούσες παλιά θα σου λεγε,είσαι τρελλός ,ακόμα και που το σκέφτηκες .

Ισως και οι ίδιοι να το πιστεύουν ακόμα ,μα τα γεγονότα ήρθαν διαφορετικά και έδειξαν τους χαρακτήρες και τις λάθος πορείες και αποφάσεις της ζωής τους.

Η Καλοτυχίτσα μου πάντα υποστηρίζει και λέει,τα παλαμάκια χτυπιούνται με δυο χέρια,΄αφού και οι δύο έχουμε μερίδιο ευθύνης …και οι δύο φταίμε .

Άλλος λιγότερο,άλλος περισσότερο ,το θέμα είναι ότι έγινε και δεν αλλαζει τώρα πια τίποτα

Επρεπε να μάθουν να ζουν μ αυτήν την κατάσταση .

Ετσι κι αλλοιώς απόφαςή τους ήταν κι έπρεπε να τη σεβαστούν ο καθένας απ τη μεριά του ,μα πιο πολύ για τα παιδιά τους ,που δεν έφταιγαν ποτέ σε τίποτα.

Αφού αποφάσισαν και διάλεξαν τους δικούς τους συντρόφους ,έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να συμφιλιωθούν και να δουν τι θα έκαναν για το καλό των παιδιών τους.

Μα πάλι ,ένας κακός σύμβουλος ,που πηγαίνει και κάθεται στο κεφαλάκι ,μικρών ή μεγάλων παιδιών ,που δεν είναι άλλος παρά ο εγωισμός ,ήρθε και θρονιάστηκε στο κεφάλι τους και δεν έλεγε να φύγει .

Πέρασαν τα χρόνια ,ο καιρός και φάνηκαν κάπου και τα καλά σημεία,στον ορίζοντα της ζωής τους και κυρίως της ζωής τους των παιδιών τους.

Τα μεγάλα τους παιδιά πρόκοψαν ,φυσικά μόνα τους και κυνήγησαν τα όνειρά τους ,που και τα δύο Δόξα τον Καλό Θεούλη ,τα χουν καταφέρει περίφημα και πρέπει το λιγότερο ,να ναι περήφανοι όχι για τις επιτυχίες τους στις εργασίες τους ,παρά γιατί έγιναν εκείνα τα διαμάντια που από μικρά φαινόταν που θα γίνουν και θα εξελλιχθούν .

Φυσικά υπήρχαν και οι στιγμές που θελε να φανεί καλός και τους έκανε τα χατίρια ,αλλά κι αυτές οι στιγμές και οι φορές,στα τόσα χρόνια που ήταν μακριά τους ,μετρημένες στα δάχτυλα του ενός ,άντε και των δυο χεριών μας ,ως εκεί και μόνο ως εκεί .

Η Καλοτυχίτσα πάλευε μόνη της ,δεν ήθελε τη βοήθεια κανενός

Ηθελε να τα καταφέρει μόνη της και τα παιδιά της να είναι περήφανα για τη μητέρα τους .

Πήγαινε εδώ,πήγαινε εκεί,μια δουλειά εδώ,μια δουλειά εκεί ,πάντα έψαχνε και ήθελε να βγάλει τον εαυτό της ,ασπροπρόσωπο,απέναντι στα σπλάχνα της .

Για καλή της τύχη,όπως ήταν και το όνομά της ,στο δρόμο της ,βρέθηκε εκείνος ο άνθρπωπος,που πάντα θα τον ευγνωμονεί και θα παρακαλά να τον έχει ο Θεός καλά ,αφού ήταν ο μόνος που της στάθηκε ,τη βοήθησε ,χρηματικά και ηθικά ,

Χωρίς να ζητήσει το παραμικρό αντάλλαγμα,στεκόταν δίπλα της και άκουγε πότε τα γέλια της και πότε τα πάραπονά της ,πότε τις φωνές της και πότε τα κλάμματά της .

Δεν ήταν άλλος πάρα ο φύλακας άγγελός της ,που πολλές φορές ,μπερδεμένη από τα πολλά προβλήματα που έπρεπε να λύσει και να αντιμετωπίσει ,τον έδιωχνε τον καημένο ,αλλά εκείνος ,πάλι δίπλα της ,κοντά της ,τη συμπαραστεκόταν και τη βοηθούσε πάντα ,δίπλα της ,πάντα κοντά της .

Ολη αυτή τη συμπεριφορά ,δεν μπορούσε να την αγνοήσει να την παραβλέψει,αν και μερικές φορές ,προσπάθησε ίσως και να συναντήσει,να γράψει,να μιλήσει με κάποιον άλλον που ίσως έδειχνε να ταν ο φύλακάς της ,μα στο τέλος θα γινόταν ο κακός της λύκο ς,που ήθελε να φάει και να ξεκοκαλίσει τα λιγοστά της χρήματα ,να εκμεταλλευτεί και να τα πάρει προς όφελός του.

Παντού υπήρχαν οι δράκοι ,οι κακοί που με μιας που άνοιγαν το στόμα τους ,πηδούσε εκείνη η κόκκινη φλόγα ,έτοιμη να φάει και να ρημάξει το κάθε τι που είχε δημιουργήσει με κόπο και να φάνε τα δικά της όνειρα ,να τα κατασπαράξουν ,αρκεί να περάσουν εκείνοι καλά .

Μα σε όλο αυτό το παραμύθι που της έφτιαξε η μοίρα της η καλή ,ήρθε να το στολίσει και να δημιουργήσει μια όμορφη παρέα ,συντροφιά ,ο καλός της φύλακας άγγελος που στο τέλος και για πάντα ,θα ήταν εκείνος που θα ήταν δίπλα της και θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής τους,μαζί και ευτυχισμένοι .

Μα ήταν τόσο καλός αυτός ο σύντροφός της ,γιατί είχε μάθει από μικρός που είχε παντρευτεί τη δικήτου τότε γυναίκα ,τη Λογικοτάτη ,να μοιράζεται τα παντα ,να συμμετέχει στο μεγάλωμα των παιδιών του και το κυριότερο να τους χαρίζει διάφορες στιγμές ,όμορφες διακοπές ,που περνούσαν υπέροχα,οικογενειακά όλοι μαζί ,

Τα αγοράκια που πάντα καμάρωνε και θα καμαρώνει ,αξιολάτρευτα και αξαγάπητα παιδά ,απ ότι μου χει πει η φίλη μου που τα γνώρισε τα συμπάθησε και τα αγάπησε ,όπως και αυτά εκείνην.

Το ένα το λένε Καλοσυνάτο, όντως απ ότι μου χει πει καλοκάγαθο παλικάρι με το χαμόγελο στα χείλη ,καλοπροαίρετο και πάντα συζητήσιμο και λογικό

Απ την άλλη είναι και ο μικρός ο τζαναμπέτης του ,ο Εργατούλης,που δουλεύει συνέχεια,λες κι αυτό το παιδί γερό να ναι έχει μπαταρίες που είναι επαναφορτιζόμενες ,απ την αντοχή του και τη θέλησή του,χωρίς να νοιώθει κούραση και κόπο .

‘Ολοι μαζί ακόμα δεν έχουν συναντηθεί ,αλλά πιστεύω πως είναι τέτοιοι οι χαρακτήρες τους ,που θα δέσουν και θα γίνουν μια νέου τύπου οικογένεια ,μια άλλης μορφής ,μα με αλήθειες στις ψυχές τους και ντομπροσύνη στις συμπεριφορές τους ,

Φυσικά σ όλα αυτά τα άτομα,ξέχωρη θέση ,κατέχει και η νέα νυφούλα της Καλοτυχίτσας,κοριτσάκι υπέροχο,μοναδικό ,με τέτοια ευγένεια ψυχής , κούκλα αγγελούδι,

Μια η ομορφιά της ,η κατακάθαρη ματιά της ,το βλέμμα της εκείνο που υπόσχεται αλήθεια ,δύναμη ,υπομονή ,μα κυρίως υπόσχεται το μαζί ,το αντάμα ,που λένε και οι μεγάλοι .

Αυτά θα συζητάνε μετά ,στο ωραίο στρωματάκι που φροντίζει ο Θεούλης να κοιμόμαστε συνέχεια !

ΤΣΑΚΑΛΑΚΙ