Γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Η πρόσκληση, από τον φίλο και παλιό συμφοιτητή μου Αριστοφάνη, να επισκεφτώ τον Ιερό Τόπο του Πνεύματος, έγινε –ασμένως- αποδεκτή. Μετά από λίγες μέρες ταξιδιού έφτασα στον προορισμό μου. Θα παραβλέψω τις ευγένειες και τις φιλοφρονήσεις με τον Αριστοφάνη (με υποδέχτηκε με πολλή χαρά) και θα περιγράψω ακριβώς τι είδα σε εκείνον τον ιερό τόπο.
Καθώς εισήλθα σ’ αυτόν τον ναό των επιστημών, στον ναό της γνώσης και της σοφίας, όπου σπουδαίοι επιστήμονες, ακαδημαϊκοί και λογοτέχνες το είχαν ως επίσημη κατοικία τους, κατάλαβα σχετικά γρήγορα το εξής: η αγάπη που έδειχναν για τα γράμματα διαμόρφωνε και τον χαρακτήρα τους. Δηλαδή, όλοι εκεί μέσα οι σοφοί αποκτούσαν ομοιότητες ανάλογα με το γράμμα που διάλεγαν ή πολυχρησιμοποιούσαν.
Και έβλεπα αρκετούς να ήταν στενοί και πονηροί γιατί λάτρευαν το γράμμα Η, κι άλλοι που έμοιαζαν με το γράμμα Ζ και ήταν πολύ ευχάριστοι κι ωραίοι. Κάποιοι μοχθούσαν πολύ να εισχωρήσουν στα μυστικά του γράμματος Θ. Τους ενδιέφερε στον μέγιστο βαθμό η περιήγηση στα ουράνια μυστήρια κι είχαν ένα απόκοσμο ύφος, μυστηριώδες θα έλεγα, σαν τα μυστικά που κρύβει ο ουράνιος θόλος, το σύμπαν ολόκληρο. Μια ομάδα, κινούνταν μεταξύ των γραμμάτων Δέλτα και Πι. Πρώτα για τους άρεσε πολύ η γεωμετρία και τα ζωγραφικά σχήματα και ύστερα ένιωθαν υπερήφανοι γιατί το Πι** συμβόλιζε την μάχη στα Καυδιανά Δίκρανα και το μεγαλείο των νικητών.
Οι ποιητές έπιαναν τις άκρες του γράμματος Ε, κι εκεί πάνω αφιέρωναν τις δημιουργίες τους. Τα στοχαστικά τους ταξίδια τα ονόμαζαν: ιερές διαδρομές μεταξύ του Λόγου και της Ωραιότητας. Ένας λογοτέχνης προσέθεσε και το Λάμδα δίπλα στο Ε (Ελ*), γιατί αγαπούσε τις αναφορές στους χαμένους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας.
Ο φιλόσοφος που θαύμαζαν οι περισσότεροι, είχε πολλές ομοιότητες με το γράμμα Ρω. Έμοιαζε με τον πλατύ ποταμό που ρέει αέναα, το νερό του ήταν καθάριο και είχε μεγάλο βάθος. Εκεί ο φιλόσοφος βάφτιζε τις ιδέες με νέες λέξεις, που όλες είχαν στην ορθογραφία τους, γράμμα Ρω κι έβγαιναν από την βαθιά αιωνιότητα και τον πόνο της χαράς.
Η μεγάλη όμως αναστάτωση, που καταλάγιαζε μόνο τις νύχτες, γινόταν γύρω από το γράμμα Χι. Πάρα πολλοί εργάζονταν πάνω στο γράμμα Χ, δήλωναν μάρτυρες για το γράμμα Χ, προσεύχονταν και νήστευαν. Κυριολεκτικά ήταν θλιμμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να αποκτήσουν την ομοιότητα του γράμματος Χ. Η εξήγηση ήρθε από τον φίλο μου τον Αριστοφάνη «Το Χι είναι το γράμμα του Χριστού, κι είναι το πιο δύσκολο και το πιο ωραίο γράμμα».
*Ο όρος Ελ είναι σημιτική λέξη που σημαίνει “θεός” και χρησιμοποιείται ως το κύριο όνομα διαφόρων αρχαίων θεοτήτων της Μέσης Ανατολής.
* «Οι λέξεις που ξεκινούσαν από «ελ» μου ασκούσαν πάντα μια μαγεία. Ελλάδα, ελευθερία, ελπίδα και μια Ελένη που ερωτεύτηκα». Οδυσσέας Ελύτης
** Το 321 π.Χ. κατά τον Σαμνιτικό πόλεμο, οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν κατά κράτος από τους Σαμνίτες, ο Σαμνίτης αρχηγός Πόντιος Ερέννιος ανάγκασε τους νικημένους να περάσουν κάτω από έναν ταπεινωτικό ζυγό. Τον ζυγό αυτό σχημάτισαν τρία δόρατα σε σχήμα Π.
