Γράφει ο Γιώργος Σταφυλάς, συγγραφέας
Παρακολούθησα πρόσφατα την Ελληνική ταινία ”Μια τρελή τρελή οικογένεια”.
Ηταν η πολλοστή φορά που την έβλεπα όπως άλλωστε όλες αυτες τις ταινίες εκείνης της χρυσής για τον κινηματογράφο μας εποχής. Ωστόσο την ξαναείδα ευχάριστα πιάνοντας τον εαυτό μου να γελάει με τις ίδιες χιλιοειπωμένες ατάκες. Ταινία του 1965 σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου και με πρωταγωνιστές τους Αλέκο Αλεξανδράκη, Τζένη Καρέζη, Διονύση Παπαγιανόπουλο, Μαίρη Αρώνη και Λιλλή Παπαγιάννη είναι μια απο τις πιο επιτυχημένες ταινίες εκείνης της περιόδου.
Πρόκειται για κομεντί με στοιχεία μιούζικαλ που μιμείται επιτυχημένα τις αντίστοιχες Αμερικάνικες παραγωγές χωρίς να διαθέτει τα ίδια μέσα και τα ίδια χρήματα. Η παραγωγή, φυσικά της Φίνος Φιλμς.
Η υπόθεση της απλή. Ενα αληθινό αρσενικό παντρεύεται μια απερ κλας κακομαθημένη “μουρλένγκω”, χωρις να γνωρίζει την μουρλα την δική της ουτε της οικογένειας της. Οταν ανακαλύπτει που έχει πέσει βάζει στόχο του να στρώσει την κοπέλα και το πετυχαίνει. Ο Αλεξανδράκης αληθινός ζεν πρεμιε, ενας από τους ωραιότερους άνδρες του ελληνικού σινεμά, δεν εχει τίποτα να ζηλέψει από τους μεγάλους σταρ του εξωτερικού. Το ίδιο και η Καρέζη. Καταπληκτική στον ρόλο της κακομαθημένης πλούσιας κόρης. Η Αρώνη απόλαυση στον ρόλο της Παστα Φλώρας, ο Παπαγιανόπουλος ότι πρέπει στον ρόλο του πατέρα που ‘χει χάσει τα ηνια, η Λιλλή Παπαγιάννη ενα από τα ωραιότερα Θηλυκά του Ελληνικού κινηματογράφου, πανττε σαγηνευτική.
Πραγματικά χαίρρσαι να βλέπεις ξανα και ξανα αυτες τις ταινίες και αναρωτιέται κανεις ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους. Αυτες οι ταινίες βασίζονταν στους ηθοποιούς και το καλό σενάριο. Εδω το σενάριο ειναι μια παραλλαγή του Σαιξπηρικού ημερώματος της στρίγγλας. Κάτι που άλλωστε συμβαίνει στην αληθινή ζωη μέσα απο την οποια ειναι βγαλμένο. Σήμερα μπορεί στο ιδιο σενάριο να διάβαζαν σεξιστικά στερεότυπα και να το έκοβαν. Σήμερα ψάχνουν το ”διαφορετικό” όμως με αυτό το ”διαφορετικό” δεν μπορεί να ταυτιστεί σχεδόν κανεις εκτός απο ορισμένες κατηγορίες πληθυσμου.
Ειναι πολύ σημαντικός παράγοντας επιτυχίας ενός έργου είτε λογοτεχνικού είτε κινηματογραφικού να μπορείς να ταυτιστείς με τους ήρωες, να αναγνωρίζεις σε αυτούς στοιχεία του εαυτού σου.
Εκεινες οι ταινίες ηταν φτιαγμένες απο καθημερινούς ανθρώπους για καθημερινούς ανθρώπους και διηγούνταν καθημερινές αληθινές ιστορίες. Αυτος ειναι ενας από τους βασικούς λόγους της μεγάλης και διαχρονικής τους επιτυχίας.
Γυρίζεις ξανα και ξανα σε αυτες τις ταινίες και σε αυτη την εποχή θέλοντας να αναπνεύσεις εναν διαφορετικό πιο καθαρό αερα θέλοντας να δεις μια διαφορετική πιο καθαρή Αθήνα και θέλοντας να θαυμάσεις ανθρώπους που ντύνονταν, φλέρταραν, και μιλούσαν με γούστο με τρόπους με ανατροφή.
Τελικά αναζητάς αυτες τις ταινίες θέλοντας να ξεφύγεις εστω και για λιγο απο την σημερινή ισοπεδωτική ασχήμια που κυριαρχεί σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου.
