Γράφει ο Ιάσονας Χατζηγεωργίου
Πολλές φορές προσπαθούμε χωρίς επαφή με την πραγματικότητα να προωθήσουμε ένα μήνυμα δυσνόητο, «μασημένη τροφή» μέσω ανάλυσης για πολλούς. Χωρίς κατάθεση ψυχής όμως, χωρίς να υπάρχει βίωμα, τίποτα δεν γίνεται αντιληπτό. Εδώ θα καταθέσω ένα δικό μου, ορμώμενος από το παράδειγμα των συντελεστών μιας ταινίας.
Η «Μελωδία της Ελευθερίας» κυκλοφόρησε πρόσφατα στις κινηματογραφικές αίθουσες και είχα την τιμή να βρεθώ σε μια από τις χιλιάδες προβολές που κατάφερε έως τώρα.
Η πλοκή αφορά την προσπάθεια ενός κυβερνητικού πράκτορα να διασώσει παιδιά από κυκλώματα σωματεμπορίας ανηλίκων και σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Οι τραγικές σκηνές που αφηγούνται είναι, δυστυχώς για όλους μας, μεταφορά αληθινών γεγονότων της ζωής του Τιμ Μπάλαρντ, αστυνομικού και πλέον ακτιβιστή, ο οποίος γνωρίζει χειρότερα από τον καθένα την ύπαρξη και δράση των κυκλωμάτων αυτών. Όπως είναι αναμενόμενο, η εναντίωση σε ένα τόσο ισχυρό καρτέλ δισεκατομμυρίων δεν είναι υπόθεση που διεκπεραιώνεται εύκολα, πόσο μάλλον η έκθεσή του στην δημόσια σφαίρα.
Το έργο μπορεί να σχολιαστεί τόσο καλλιτεχνικά όσο και πολιτικά αλλά δεν είμαι ο κατάλληλος για να την κρίνω στο πρώτο. Όχι βέβαια πως η ανφάν-γκατέ των «κριτικών» είναι, καθώς για λόγους που θα αναφέρω παρακάτω το φιλμ περνά κάτω από τα ραντάρ τους.
Για τα χαρακτηριστικά της πάντως θέλω να τονίσω τον θαυμασμό μου για το εκπληκτικό αποτέλεσμα σε μουσική, σκηνοθεσία, ηθοποιίες και φωτογραφία.
Το υψηλό επίπεδο σε όλους τους τομείς δεν είναι αμελητέο. Η μετάδοση ενός μηνύματος μέσα από την τέχνη πρέπει να πράττεται με τρόπο φιλικό προς τις μάζες. Αυτό καθιστά την τέχνη ιερή και τον καλλιτέχνη κοινωνικό διάκονο. Το μήνυμα εδώ είναι βαρύ, ψυχοπλακωτικό που λέμε, όμως προτρέπω όσους δεν την βίωσαν να το κάνουν. «Ξέρω πως οι καθημερινοί άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν. Το ζήτημα αυτό είναι πολύ αποτρόπαιο για να συζητηθεί στον δημόσιο διάλογο. Και εντωμεταξύ, εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο καταλήγουν στα έγκατα της κόλασης». Η ίδια η ταινία μας προειδοποιεί, δεν έχουμε προφάσεις πλέον.
Οι διάλογοι και οι σκηνές φρίκης, χωρίς ποτέ να γίνονται χυδαίες ή ακατάλληλες, μεταφέρουν με τον μέγιστο δυνατό τρόπο την σκοπιά ενός ανθρώπου που γνώρισε την χειρότερη όψη της ανθρωπότητας. Αυτής δηλαδή που δεν σέβεται ούτε τα παιδιά, τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη αξία αλλά χωρίς την ικανότητα για αυτοπροστασία. Και το ζητούμενο είναι να τα προστατέψουμε εμείς. Η ταινία χτυπάει ευθέως ένα κατεστημένο χρόνων που κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των ελίτ οι οποίοι γνωρίζουν και συμμετέχουν σε αυτό το κύκλωμα εμπορίας ψυχών για να ικανοποιήσουν τις διεστραμμένες ορέξεις τους. Βέβαια, έχοντας προνοήσει για πιθανές διαρροές της δράσης τους, οι ισχυροί έχουν φροντίσει να βαφτίσουν «συνωμοσία» κάθε φωνή που προσπαθεί να εκθέσει τα εγκλήματά τους. Όμως όπου αμφισβήτηση, εκεί Ελευθερία.
Είμαι ευγνώμων στους συντελεστές αλλά κυρίως στους αληθινούς ήρωες οι οποίοι απέδειξαν μια για πάντα το τι συμβαίνει στα μεγάλα σαλόνια της μουσικής, του αθλητισμού, της πολιτικής, του σινεμά.
Ναι, και ο καλλιτεχνικός χώρος στον οποίο ανήκει το έργο έχει προεξέχουσα θέση στην εμπορία παιδιών, εξού και η άνευ προηγουμένου επίθεση και σπίλωση που δέχεται χρόνια τώρα η ταινία. Για παράδειγμα έγινε γνωστό πως γυρίστηκε προ πενταετίας αλλά μεγάλα στούντιο όπως η Disney την χτύπαγαν διαρκώς όπως επίσης υπάρχουν και αναφορές για περίεργες συμπτώσεις κατά τις προβολές της (λχ διακοπές ρεύματος). Και αυτά γιατί γυρίστηκε από ανθρώπους που έφτυσαν στο πρόσωπο το ιερατείο της ανωμαλίας που απαρτίζεται και από περσόνες του σινεμά και έκαναν μια επανάσταση δημιουργώντας την ταινία έξω από τους μεγάλους παραγωγούς. Δημιουργήθηκε από τους απόκληρους του Χόλυγουντ. Για αυτό έχει ανάγκη την στήριξη όλων μας. Δεν προωθείται στα media, δεν αναφέρεται σχεδόν πουθενά. Μπορούμε όμως εμείς να γίνουμε, μέσω της προβολής και διάδοσής της, το αντηχείο για την Μελωδία της Ελευθερίας.
Η εποχή κυριαρχείται από φαινομενικά καλά κοινωνικά ρεύματα, η «πρόοδος» των οποίων δεν οδηγεί μπροστά αλλά προς ένα καλύτερο μοίρασμα μεγαλύτερων βασάνων. Και σίγουρα από τα μεγαλύτερα είναι αυτά των αθώων παιδιών που στα χέρια των παιδοβιαστών μαρτυρούν και κανείς δεν τα ακούει. Οι μόνοι που έχουν την ικανότητα να θορυβηθούν είναι όσοι, όπως ο πρωταγωνιστής μας, έχουν ήθος και αρχές. Όσοι παθιάζονται για την διάδοση της αλήθειας και δεν υπολογίζουν το όποιο κόστος, κοινωνικού αποκλεισμού ή και μεγαλύτερο. Ελπίζω πως το έργο αυτό θα είναι το προζύμι για να ξεκινήσει η μαζικότερη αντίδραση ενάντια στην ανηθικότητα και την διαστροφή, την κακοποίηση παιδιών αλλά όχι μόνο. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της, η διάδοση του μηνύματος πως τα παιδιά του Θεού δεν πωλούνται. Του ίδιου Θεού που μας έμαθε να γίνουμε σαν αυτά, και εμείς τα σεξουαλικοποιήσαμε. Αυτή είναι η εποχή μας, αλλά επιβάλλεται να την αλλάξουμε. Για τα παιδιά.
